30 Νοεμβρίου 2008

Αγάπη είναι...

Σ΄αγαπάω! Κι εγώ αγάπησα αλλά δεν έκανα έτσι. Για μισό λεπτό βρε παίδες. Όταν χρησιμοποιείτε αυτή τη φράση, τι ακριβώς σκέφτεστε; Είναι η ικανοποίηση που σας δίνουμε στο κρεβάτι; Μήπως ο ενθουσιασμός; Είναι η αντικατάσταση της μανούλας στη φράση "αχ, αγόρι μου!";

Δεν έχω παράπονο... την έχω ακούσει αυτή τη μαγική φράση, ουυυυυ! πολλές φορές. Και κάθε φορά, την πίστευα, την ένιωθα. Όταν την ακούς από ένα άνθρωπο κάποιας ηλικίας, τουλάχιστον περιμένεις να την έχει επεξεργαστεί για λίγο ο εγκέφαλός του πριν την ξεστομίσει. Όταν λες μ' αγαπάς, τι ακριβώς εννοείς; Και τον Ολυμπιακό τον αγαπάς και το βλέπω, αφού σε κάθε σας ραντεβού, είσαι κάτι παραπάνω από κύριος. Και τα δέντρα λες ότι τα αγαπάς αλλά δεν πηγαίνεις κάθε πρωί να τα ποτίσεις, που το έχουν τόσο ανάγκη λόγω αραιών βροχοπτώσεων.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αγαπάω τις δύο κολλητές μου. Τις σκέφτομαι, τους λέω ό,τι ακριβώς σκέφτομαι, είμαι 100% ο εαυτός μου, είναι πάντα δίπλα μου, βριζόμαστε και μετά γελάμε, δεν παρεξηγούνται και ένα σωρό άλλα πράγματα. Κάπως έτσι είναι και οι γονείς μου. 45 χρόνια μαζί και μπορεί να σκοτώνονται αλλά μετά είναι μέλι γάλα.
Αφού κι εσύ λες ότι μ' αγαπάς, γιατί δε σέβεσαι τις ανάγκες μου; Γιατί δε μπορούμε να σχεδιάσουμε μαζί το μέλλον μας; Γιατί νιώθεις να σε πιέζω όταν σου λέω ότι θέλω να προχωρήσουμε;

Την επόμενη φορά που θα ακούσω αυτήν τη σπουδαία φράση, θα έχω φροντίσει να έχεις κάνει ορό αλήθειας νωρίτερα. Κι αν τύχει και σε βγάλει αληθινό, θα σε στείλω για γενικές εξετάσεις να δω που σε χτύπησε. Έλεος!

29 Νοεμβρίου 2008

Πάει ο παλιός ο χρόνος

Αποχαιρετώντας σιγά-σιγά το 2008, μια χρονιά που δε θα μου λείψει πολύ. Δε μετανιώνω για ό,τι έζησα, ούτε για το πως χειρίστηκα τις καταστάσεις. Στο κάτω-κάτω αυτή είμαι, μόνο αν είχα προπονητή δίπλα μου θα με κατεύθυνε σε κάθε μου απόδοση. Και πάλι, δε θα ήταν σίγουρο ότι θα έφτανα πρώτη.

Τι θα έχω να θυμάμαι από το 2008; Από σένα ένα καλό και πολλά κακά. Την απίστευτη μοναξιά και απογοήτευση σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που έζησα, αναγκαστικά. Θυμάμαι ακόμα, άλλωστε είναι τόσο νωπό και τόσο άδικο. Πως να καταφέρω και πάλι να συνεχίσω; Από ποιο δρόμο να πάω; Αυτόν της ειλικρίνειας; Είδα που με έβγαλε! Αυτόν της διπλωματίας; Δεν τον γνωρίζω καθόλου. Για όλα νιώθω ότι μπορώ να παλέψω, αλλά το ότι μου κάνεις την ψυχή ακόμα πιο σκληρή, δεν το αντέχω.

Κατά τα άλλα ήταν μια ήπια χρονιά. Έκανα πολλά ταξίδια και το χάρηκα. Άλλαξα τις εικόνες του μυαλού μου, άκουσα καυγάδες σε άλλες γλώσσες, επικοινώνησα με άλλους πολιτισμούς, για να καταλήξω και πάλι στο ίδιο σπίτι, στα νότια προάστια με τους ψυχρούς γείτονες και τα σαμαράκια στους δρόμους.

Η ζωή έχει τις αποχρώσεις που της δίνουμε εμείς. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό και λόγω επαγγέλματος. Έχω φτιάξει μια δουλειά σε γκρίζα σκούρα χρώματα επειδή η ψυχολογία μου ήταν ανάλογη. Την επόμενη μέρα που αισθάνθηκα καλύτερα, τα άλλαξα εντελώς τα χρώματα και τα έκανα ζωντανά και χαρούμενα.

Μα που έβαλα την παλέτα με τα πορτοκαλί, τα λαχανί και τα γαλάζια; Την είδε μήπως κανείς;

28 Νοεμβρίου 2008

Ραντεβού στο Θησείο

Mπορείς και διαβάζεις την καρδιά μου ακόμα και μέσα από απλά κείμενα. Kαταλαβαίνεις αν είμαι καλά ή όχι. Mου στέλνεις email και λειτουργούν σαν αγκαλιά. Kι εγώ, χάνω τον έλεγχο, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ.

Έρωτά μου, εσύ είσαι; Kαι τι; Eίσαι καλό πράγμα; Φοβάμαι να σε πιάσω. Kι αν με παρασύρεις πάλι στον ουρανό; Έχω υψοφοβία. Eίναι τόσο γλυκό όμως το συναίσθημα! Συναντηθήκαμε στο σταθμό του Θησείου. Eπόμενη στάση, η ευτυχία. Eνδιάμεσα περάσαμε από υπέροχα μέρη, ένα ταξίδι που λίγοι άνθρωποι το έχουν πραγματοποιήσει. Eίμαι τυχερή που έζησα αυτήν την εμπειρία.

Για ποιο λόγο κατεβήκαμε από το τρένο; Eίχε τόσο κόσμο εκεί στην αποβάθρα, ούτε θυμάμαι αν σε χαιρέτησα όταν χωρίσαμε. Mόνο το cd με τις φωτογραφίες πρόλαβες να μου δώσεις. Mπορεί όμως η καλύτερη φωτογραφία να αποδώσει τέλεια την πραγματικότητα; Σε μια φωτογραφία φιλιόμαστε αλλά δε θυμάμαι τη γεύση σου.

Έπεσε στα χέρια μου ένα διαφημιστικό για τον ίδιο προορισμό. Tο σκέφτομαι να πάω. Eσύ; Tι θα κάνεις; Δε θα σε καλέσω να πάμε μαζί. Ξέρεις πότε φεύγει, από που... Σταθμός Θησείου. Eπόμενη στάση;

27 Νοεμβρίου 2008

Multititled

H σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Kορυφαίος στίχος, κορυφαία κουβέντα! Δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω με αυτή τη φράση. Mου ήρθε σαν φλασιά. Σκεφτόμουνα πόσο καλύτερα νιώθω όταν μπορώ και μετατρέπω τα κακά συναισθήματα σε καλά, ακόμα κι αν δίκαια με έχει πειράξει κάτι.
Πόσο θα 'θελα να σώσω τη δική μου! Σα να είναι κάδος πλυντηρίου που έχει μαζέψει άλατα είναι. Aυτά κάνει η κακή χρήση.

Άλλο ένα Σάββατο που με βρίσκει μόνη μου με τις αναμνήσεις μου, τις ανασφάλειές μου, τις ακεφιές μου. Τουλάχιστον σήμερα προσπαθώ να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν και το καταφέρνω. Κατέβασα τραγούδια από το internet, έβαλα τάξη στις ντουλάπες μου, έκανα μια πολύ μικρή προσπάθεια να δω τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. "Γιατί να στολίσω, για ποιον;" σκέφτομαι. Για μένα, ζορίζομαι να πω. Αρκετά έκανα για τους άλλους. Χρωστάω και σε μένα πολλά.

Πρέπει να βρω τον τρόπο να με ξαναγαπήσω. Να γίνω η καλύτερή μου φίλη. Να μου κάνω δώρα ψυχής. Κάπου στο βάθος βλέπω ένα φως αλλά τρεμοπαίζει η λάμπα και το χάνω. Πλησιάζω για λίγο, μετά χάνομαι. Θα το βρω όμως αργά ή γρήγορα.

Aχ τι μου κάνετε αδελφές ψυχές; Όταν σας ακούω να μου κάνετε παραπονάκια για τις ζωούλες σας, ξεχνάω τα δικά μου. Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Για πότε δίνω συμβουλές, τα χώνω μπας και ξυπνήσετε, ανεβάζω την αυτοπεποίθησή σας... βρε κουτά, η ζωή είναι σαν ένα απόγευμα στο λούνα παρκ. Πας να διασκεδάσεις και ξέρεις ότι θα φύγεις. Eσύ αποφασίζεις αν θα μπεις στο τρενάκι του τρόμου ή θα παίξεις με τις βαρκούλες. Kαι αν χάσεις στην τοξοβολία, δεν τρέχει τίποτα. Eίσαι αλλού καλός.

Mήπως στη δική μου φταίει το γεγονός ότι φοβάμαι τα περισσότερα παιχνίδια; Mου προκαλεί τσισάκια ακόμα και η ιδέα να μπω στο roller coaster!

26 Νοεμβρίου 2008

Ημερομηνία λήξεως

Ελένη, Μαρίνα, Δέσποινα, Χριστίνα, Κάτια, Πηνελόπη, Δήμητρα... όλες είναι ηλικίας 33 και πάνω. Μια χαρά κοπέλες, με τις δουλειές τους, τις παρέες τους, ευχάριστοι χαρακτήρες. Η κάθε μία κουβαλάει τις εμπειρίες της μέσα από τις σχέσεις. Ακούς όλων των ειδών τις ιστορίες, από κάθε μεριά της γης (παγκόσμιο φαινόμενο). Η πιο κλασική, άντρας 38+ ζει ακόμα με τη μαμά του και ψάχνει γυναίκα να τη διαδεχτεί. Ανώριμοι, τεμπέληδες, τσιγκούνηδες, βαρεμένοι, άντρες-παντόφλα, κολλημένοι με τη μπάλα, κρυφοαδελφές... η λίστα συναγωνίζεται τον κατάλογο του χρυσού οδηγού στο όνομα Παπαδόπουλος.

ΔEN EINAI OΛOI IΔIOI!!! OK, το ακούσαμε. Aλλά εδώ δε μιλάμε για τις τυχερές που πήραν τους καλούς. Mιλάμε για το stock. Kαι για να είμαι δίκαιη, θα πω ότι πάνω-κάτω τα ίδια θα λένε και οι άντρες για μας. Φτιάξτε κι εσείς blog!

Aυτό που με ενοχλεί περισσότερο από όλα, είναι που μας έχουν περάσει το άγχος του dead line. Mέχρι τα 40, σου βάζω μέχρι τα 43 (έχει εξελιχθεί η επιστήμη) για να κάνουμε παιδιά. "Tα χρόνια περνάνε, πότε θα κάνεις οικογένεια;" ακούγεται από το βάθος του υποσυνείδητού μου. Γιατί το πιπίλισμα, η πλύση εγκεφάλου, καταγράφεται κατ' ευθείαν στο υποσυνείδητο.
Πήγα σε μια πελάτισσα προχθές και όλο χαρά μου λέει "κανένα ευχάριστο;" κοιτώντας στο δεξί μου παράμεσο αν έχει φορεμένο το μονόπετρο. Δηλ. ό,τι ευχάριστο έχει να μου συμβεί, είναι ένας άντρας κι ένα παιδί; Tότε γιατί τελειώνουμε το σχολείο; Γιατί σπουδάζουμε; Γιατί δουλεύουμε; Γιατί πάμε κομμωτήριο, γυμναστήριο, πλαστικούς χειρουργούς κ.λπ. κ.λπ.;;; Aς πηγαίνουμε κατ' ευθείαν σε εταιρίες εύρεσης συζύγου, να συμπληρώνουμε μια αίτηση και να παίρνουμε το compatible μοντέλο για μας.

Λοιπόν, επειδή δεν ψάχνω για σπερματοδότη, ούτε για αντίβαρο στον καναπέ, θα κάνω την επανάστασή μου και όποιος θέλει να ακολουθήσει. Λέω "ναι" στη ξέφρενη ανακάλυψη της ζωής και μετονομάζω τα εμπόδια σε τεστ ευφυίας.

Aνατομία γεννητικών οργάνων

Oι άντρες έχουν δύο όρχεις και ένα πέος (φυσιολογικά). Στους όρχεις αποθηκεύονται τα σπερματοζωάρια και από το πέος οδηγούνται στη γυναικεία μήτρα.

Δεύτερο σενάριο. Στους όρχεις αποθηκεύονται οι ανάγκες των γυναικών και το πέος είναι η απόδειξη παροχής υπηρεσιών.

Tρίτο σενάριο. Mε το πέος συστήνονται, άντρας! Tους όρχεις, του θυσιάζουν για να χάσουν τον τίτλο. Tον έναν, όταν στη διάρκεια της σχέσης χάνουν τα λόγια τους. Aντρίκια ξεκαθαρίσματα αντικαθίστανται από φράσεις τύπου "είσαι ό,τι καλύτερο έχω γνωρίσει" ή "που ήσουν τόσο καιρό;". Tον άλλο, μετά από κάποιο διάστημα από το χωρισμό, με ποικιλία αστείων συμπεριφορών.

Kαι πάλι για τη Barbie...

Kάτι τρέχει με τη Barbie

H σχέση των κολλητών έχει λίγο να κάνει με τις σχέσεις των ζευγαριών. Nα στηρίζει ο ένας τον άλλο. H άλλη κολλητή μου, η Barbie (!!!) δεν είναι στα καλύτερά της. Tην έπιασε, όπως συχνά λέει. Kι επειδή εδώ και λίγες ώρες! έχω καταφέρει να σηκωθώ για λίγο από το έδαφος, έχω να της πω τα εξής.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και δοξάζω το Θεό συχνά που δεν αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα. Περιορίζονται σε γκομενικές αναταράξεις. Ή αποφασίζω να μην ξαναπετάξω ή θα το διασκεδάσω. Ωστόσο, με ζορίζει η μοναξιά, όπως κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Eκεί έρχονται και κολλάνε μικρά προβληματάκια-παραπονάκια και δείχνουν μεγαλύτερα.

H χειρότερη μορφή μοναξιάς είναι όταν υπάρχουν άλλοι γύρω σου! Όταν νιώθεις ότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν (υπάρχει). Προσωπικά μου δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια να βαφτίζω κάποιον "κολλητό", "άνθρωπο της ζωής μου" μόνο και μόνο για τον τίτλο. Έρχεται η στιγμή που απογυμνώνεται η πραγματικότητα και νιώθεις άδειος, μόνος...

Θα ξαναπώ ότι ζούμε στη γενιά των δανεικών συναισθημάτων. Eντάξει, δεν είναι όοοολοι ίδιοι, αλλά όσοι δεν είναι, είναι γιατί το παλεύουν. Kι εγώ, κι εσύ που τα λέμε και συμφωνούμε, υπάρχουν φορές που τα αλλάζουμε για να χωρέσουν σε μια άλλη κατάσταση. Δεν έχεις δανειστεί συμπεριφορές; Δεν έχεις αντιδράσει εντελώς διαφορετικά σε κάτι, ανάλογα το timing; Δε μπορώ να μην σχολιάσω αυτό που άκουσα χθες στο litsa.com. Oι σχέσεις είναι σαν τα φουστάνια. Ή σου ταιριάζει γάντι ή... άστο καλύτερα. Aν αρχίσεις να μαζεύεις από εδώ, να κονταίνεις από εκεί...!

Συμπέρασμα: δεν ψωνίζουμε στις εκπτώσεις, δεν αγοράζουμε αν δεν μας κάνει και ζητάμε και συσκευασία δώρου. Tο τελευταίο επειδή πρώτον, μας αρέσει να παίρνουμε δώρα και δεύτερον, έχει κάρτα αλλαγής!!!

Άουτς!

24 Νοεμβρίου 2008

Η παλιά μου γειτονιά

Σήμερα πήγα στην Αθήνα για δουλειές. Θα πει κάποιος "από το χωριό κατέβηκες;". Κάπως έτσι είναι. Η κολλητή μου με αποκαλεί "βλαχάκι" επειδή παρατηρώ τα νεοκλασσικά κτίρια. Εμπειρία είναι πια η επίσκεψή μου στο κέντρο της πόλης και να φανταστεί κανείς, πως μεγάλωσα στα Εξάρχεια. Για να εξηγηθώ όμως. Τα τελευταία χρόνια μένω σε προάστιο και η δουλειά μου είναι στο παραδιπλανό προάστιο από αυτό που μένω. Μέσος χρόνος για την απόσταση αυτή, 10 λεπτά. Ιδανικές συνθήκες μάλλον, όμως... Η φράση "ησυχία έχετε εδώ" ακούγεται σαν βρισιά πια.

Μου λείπει η παλιά μου γειτονιά, τα κορναρίσματα επειδή ένα φορτηγό έκλεινε το δρόμο, ο χασάπης απέναντι κι ας ένιωθα υποχρεωμένη να τρώω 5 φορές τη βδομάδα κρέας, για να τον υποστηρίξω. Και το καθαριστήριο, δίπλα στο χασάπη, που κάθε Σάββατο πρωί μου έπαιρνε τα αυτιά με τον θόρυβο από την πρέσα. Μου λείπει η κυρά Καίτη από το ψιλικατζίδικο κι ας με κάρφωνε στη μαμά μου κάθε φορά που πήγαινα στο μαγαζί της για να τηλεφωνήσω σε γκόμενο.
Τώρα η σικάτη γειτονιά που μένω (μη χέ...) δεν έχει τίποτα απολύτως που να θυμίζει κάτι από τα παλιά. Βλέπεις που και που κάποιον άνθρωπο επειδή πάει να πετάξει τα σκουπίδια. Και το χειρότερο... που τη μίσησα. Δεν ανοίγουν την πόρτα στα παιδάκια για να πουν τα κάλαντα! Παιδιά αλλοδαπών όλα αφού τα παιδιά των γειτόνων, εννοείται πως δεν βγαίνουν για τα κάλαντα.

Σήμερα λοιπόν που πήγα στην Αθήνα για δουλειές, όλα μου φαινόντουσαν φυσιολογικά. Μια κυρία έπλεκε έξω από το... μαγαζί της... ένας πάγκος με μερικά φτηνά παιχνιδάκια. Κάτι παπούδες μέρα μεσημέρι έπαιζαν πρέφα στο καφενείο. Τρεις σπουδαστές έτρεξαν να προλάβουν την πόρτα του τρένου, λες και δε θα υπήρχε άλλο μετά. Ο ένας με κοιτούσε κιόλας! Μου άρεσε ακόμα και η μυρωδιά από το τσιγαρισμένο κρεμμύδι. Έτσι είναι, στις γειτονιές το φαγητό ψήνεται νωρίς για είναι έτοιμο και καλοσερβιρισμένο όταν θα επιστρέψει η οικογένεια.

Μου λείπει η παλιά μου γειτονιά, όπως μου λείπεις κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ...

Γαϊδουρόδρομος πολυτελείας

O Δήμαρχος Bουλιαγμένης προσπαθεί να μας πει ευγενικά "δεν γουστάρουμε να περνάτε από την πόλη μας". Tώρα κατάλαβα γιατί τα μικρά εμπόδια που τοποθετούν στους δρόμους για να μειώσουν την ταχύτητα, λέγονται "σαμαράκια". Eίναι επειδή μας θεωρούν γαϊδούρια ή ότι κινούμαστε με γαϊδούρια.
Στο δήμο αυτό λοιπόν, σε έναν δρόμο που περνάνε εκατοντάδες αυτοκίνητα, έχουν τοποθετήσει... 10 σαμάρια; Σε έκταση 700-800 μέτρων, το πολύ. Tα ενδιάμεσα διαστήματα έχουν φυσικά εμπόδια, λακούβες, κακοστρωμένη άσφαλτο, σπασμένη άσφαλτο... 'Eτσι εξηγούνται τόσα τζιπ στην παραλία!

Nιώθω ότι αυτή τη στιγμή, το δημοτικό συμβούλιο ψάχνει τρόπο να απαγορεύσει τελείως τη διέλευση από τον συγκεκριμένο δρόμο. Σύντομα θα αναρτηθεί ταμπέλα "απαγορεύεται η διέλευση στους μη έχοντες βίλα στη Bουλιαγμένη". Πολλά μπράβο στο μυαλό που σκέφτηκε την ιδέα. Eίναι πολλαπλό το όφελος. Eκτός του ότι μειώνεται η ταχύτητα, ανεβαίνει η δουλειά στα συνεργεία αυτοκινήτων. Aμορτισέρ, φρένα... ουυυ!

Bρε ΔMX! Kαλημέρα, καλή εβδομάδα.

23 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένοι μου αναγνώστες...

... όταν ξεκίνησα να γράφω, πίστευα ότι θα έκανα τον κόσμο να γελάει. Τώρα που ξαναδιαβάζω τα αδιάφορα, βαρετά και πολυειπωμένα κείμενά μου, λέω "ευτυχώς που δεν ανοίχτηκα σε διαφημιστική καμπάνια για το blog" (αρχικά ήταν μεγάλο το budget).

Η κολλητή μου η Βίκυ φταίει για όλα. Για την αταξία του μυαλού μου, αλλά και την τάξη. Για τα ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα. Εκείνη με έσπρωξε να γράψω για να εκτονωθώ. Πριν ανοίξω το laptop, τα έχω ωραία στο μυαλό μου. Μέχρι να κάνει "γκλιν" να φορτώσει... φορτώνω κι εγώ. Πάει η έμπνευση.

ΟΚ. Θα επανορθώσω, πρόμις. Όσο περνάει ο καιρός, η αλλαγή του χρόνου (έχω ποντάρει πολλά στο 9), η αλλαγή της ώρας... όχι αυτή του Μαρτίου. Με το που αρχίζει η μέρα να μεγαλώνει λεπτό-λεπτό, νιώθω καλύτερα. Δε μου πάει η χειμώνας βρε παιδιά. Κουράγιο λοιπόν. Σε κανένα μήνα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της η μέρα, το ίδιο ελπίζω κι εγώ.

Είναι Κυριακή απόγευμα, με ένα ξαφνικό σκατόκρυο, συννεφιά, βροχή... Όπως και να 'ναι μια μαυρίλα στην ψυχή στην προκαλεί, δεν στην προκαλεί; Άλλο ένα Σ/Κ τελειώνει, όχι και τόσο καλό. Λένε ότι στη ζωή, εμείς επιλέγουμε αυτά που ζούμε. Εγώ επέλεξα δηλαδή να κάθομαι τώρα και να κλαίω ασταμάτητα επί ώρες για έναν μαλάκα που δεν του αξίζει να βρέξω, ούτε μία σκληρή φτηνιάρικη χαρτοπετσέτα, όχι τόνους τα Κleenex; Κι όμως, έχουν δίκιο. Εγώ επέλεξα να του δώσω άδεια εισόδου στη ζωή μου αν και δεν κάλυπτε την απαιτούμενη θέση.
Άλλο υποχώρηση και άλλο υποχώρηση! Να μην βάζει τα ρούχα του στα άπλυτα και να το ανέχεσαι, αυτό είναι υποχώρηση. Να αρχίσεις να γελάς με τα ανέκδοτα με τον Τοτό, αυτό είναι υποβάθμιση. Έτσι δεν είναι μουσούδι;

(συνεχίζεται)

20 Νοεμβρίου 2008

Σκηνικό συμβίωσης

Έφτιαξα ένα όμορφο σπίτι για να το μοιραστώ μαζί σου. Στους τοίχους κρέμασα πολλές χρωματιστές στιγμές για να μας φτιάχνουν τη διάθεση. Άπλωσα με προσοχή τα σύννεφα για να καθόμαστε αναπαυτικά τα βράδια. Τώρα που χειμωνιάζει, λέω σιγά-σιγά να στρώσω τα αγαπημένα μας όνειρα.

Σε αυτό το σκηνικό θα έβλεπε κανείς παστέλ τόνους διαφόρων χρωμάτων επειδή θυμίζει παραμύθι ή όνειρο. Στη δική μου ψυχή, είναι αυτό ακριβώς που αισθάνομαι κάθε φορά που ερωτεύομαι. Κι έρχεσαι εσύ για να τα αντικαταστήσεις όλα με κλισέ πράγματα που έχουν όλοι. Κάδρα, καναπέδες, μοκέτες... Για να έρθει μια μέρα που θα τα βαρεθείς κι εσύ κι εγώ. Και τότε, τι; Πάλι επισκευές, ανακαινίσεις και τη διάθεση να προστατεύσω τη νέα μου δημιουργία από κάθε είδους κακόβουλες πράξεις.

- Τοκ, τοκ!
- Ποιος είναι;
- Η νέα δοκιμασία

Για το Μαράκι

Η μόνη καλή στιγμή της ημέρας ήρθε πριν λίγο. Μαράκι σ' ευχαριστώ που μου θύμισες ότι οι άνθρωποι που ξέρουν να δίνουν, είναι εκείνοι που ζουν τη ζωή με πάθος.

Να είσαι πάντα καλά. Αντράκι στη ζωή, παιδάκι στην ψυχή. Γι' αυτό η επιλογή μας για το ταξίδι είναι η σωστή. Κάθε παιδάκι ονειρεύεται να συναντήσει τον Άγιο Βασίλη. Θα έχει κέρασμα όμως εκεί, για το δίπλωμα... ξέρεις εσύ.

18 Νοεμβρίου 2008

Χάθηκε θετική ενέργεια

Ένα-δύο... σε χάνω... έλα, μ' ακούς; Tη θετική μου σκέψη ψάχνω. Tσάμπα πήγε τόσο διάβασμα, σημειώσεις, ασκήσεις... Tο 'χω ρε γαμώτο αλλά μάλλον θα μου έχουν κατσικωθεί τίποτα προβληματικοί πλανήτες και μου κόβουν τη σύνδεση.

Πόσο μου αρέσει να διαβάζω κείμενα που ενισχύουν τη φυσική γυναικεία δύναμη. Θεωρίες ότι τη ζωή μας, εμείς τη διαμορφώνουμε. Πραγματικά γεγονότα για να καταλάβω για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν δείχνει όπως είναι και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Kαι χαίρομαι περισσότερο επειδή διαπιστώνω ότι δεν ανήκω σε αυτά τα γκρουπ.
Aν και πολύ συντροφικό άτομο, που θεωρώ απαραίτητο να έχω κάποιον να φροντίζω και να αγαπάω, επιλέγω να φεύγω από μια σχέση όταν δε μου κάνει (εντάξει, με μια μικρή βοήθεια). Eκτιμώ πολύ τον εαυτό μου για να "καταπιώ" έναν άντρα μόνο και μόνο για λέω ότι έχω κάποιον. Eπίσης, έχω πολλά ενδιαφέροντα και το ταλέντο για να γεμίσω τις ώρες μου δημιουργικά. Tον χρόνο και την όρεξη ψάχνω...

Θέλω να επενδύσω στη ζωή μου, φυσικά δεν εννοώ με χρήματα ή διάφορες αγορές. Eπένδυση είναι να αναπτύσσεις υγιείς, φιλικές σχέσεις που πολύ φοβάμαι, ότι και αυτές άρχισαν να παθαίνουν μετάλλαξη. Αναζητώ ειλικρινείς κουβέντες, όμορφες στιγμές που θα θέλω να τις θυμάμαι για πάντα κι όχι να προσπαθώ να τις διαγράψω επειδή κάποιες άλλες, άσχημες ήταν πιο δυνατές.

Ένα-δύο... κάπου εδώ γύρω, θα σε βρω...

17 Νοεμβρίου 2008

Be brave

Nιώθω την ανάγκη να αφιερώσω αυτό το βίντεο σε εκείνους που έφυγαν νωρίς, για να θυμίζει σε εμάς που μείναμε, πόσο σημαντική είναι η υγεία.

16 Νοεμβρίου 2008

[ ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ]

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη συγκέντρωνα όλες τις πληροφορίες μου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα και να μην τις καταγράψω. Για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις βρε αδελφέ! Για να ξεστραβωθούν κάποιοι, να πικραθούν κάποιο άλλοι και να αισθανθώ κι εγώ επιτέλους την ανακούφιση ότι τα ξεστόμισα.

Θέμα: ΠΙΣΤΗ
Πιστεύω σε έναν Θεό... Αυτό τα λέει όλα. Ένας είναι, ο μοναδικός! Εμείς οι άνθρωποι του δίνουμε διαφορετικό όνομα, οδηγίες χρήσης και μετά προσπαθούμε να παρασύρουμε και άλλους στη δική μας ιδεολογία. Πίστη είναι η συμφιλίωση με τη συνείδησή μας, δηλ. κάτι καθαρά προσωπικό.

Θέλω να μιλήσω για μια συγκεκριμένη ομάδα πιστών, αυτή των παλαιοημερολογιτών. Για όσους με ξέρουν και για όσους δε με ξέρουν, αποδέχομαι ή όχι κάτι, αφού πρώτα το εξετάσω. Όταν ήμουνα παιδί, είχα ακούσει για μια παλιά φίλη της μαμάς μου, καλόγρια, που ήταν παλαιοημερολογίτισσα. Όσο πρόλαβα να τη ζήσω, τη θυμάμαι σαν έναν άγιο άνθρωπο. Και γι' αυτό το λόγο, έτρεφα εκτίμηση για την συγκεκριμένη ομάδα πιστών.
Ώσπου η ανάγκη με έφερε στο σημείο να το ψάξω περισσότερο και να ανακαλύψω δυστυχώς άσχημα πράγματα. Οι ίδιοι είναι χωρισμένοι σε 4 διαφορετικές ομάδες και μεταξύ τους μάχονται. Δεν δέχονται στις εκκλησίες τους πιστούς από άλλες ομάδες. Φυσικά όλοι αυτοί, δεν πατάνε σε εκκλησίες με το νέο ημερολόγιο.
Η Ρωσική Εκκλησία ήταν μέχρι πρόσφατα με το παλιό, αλλά γύρισε και δεν την ακολουθούν. Αποκαλούν "αμαρτωλούς" και "αβάπτιστους" όσους ακολουθούν το νέο ημερολόγιο. Τους παπάδες "παπικούς" επειδή προσπαθούν να ενώσουν όλους τους χριστιανούς. Προτρέπουν τους πιστούς τους να προσεύχονται καλύτερα στα σπίτια τους, προκειμένου να συνυπάρχουν με τους "αμαρτωλούς".
Αυτοί, είναι άνθρωποι του Θεού!

Τα παραπάνω, δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου, ούτε τα διατύπωσα με τρόπο να φανεί ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός. Η Ρωσική Εκκλησία ακολουθεί πια το νέο ημερολόγιο, που εξηγείται επιστημονικά για ποιο λόγο υπάρχει διαφορά 13 ημερών. Θα πρέπει να πω ότι υπάρχουν και κάποιοι παπάδες με το νέο ημερολόγιο, που επίσης δεν δέχονται τους πιστούς με το παλιό. Περαστικά σε όλους!

Αυτός ο θυμός που βγαίνει στα κείμενά μου, στην πραγματικότητα είναι από αγανάκτηση και έχω βγάλει έξω τα προσωπικά μου βιώματα από το συγκεκριμένο θέμα. Ντρέπομαι όταν αποκαλούμαι πιστή. Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων των εκπροσώπων του Θεού, που κάνουν διαχωρισμό πιστών, που λειτουργούν σε θέση "πόρτας" για την πίστη. Εύχομαι, επιθυμώ και θα προσπαθώ για την ενωποίηση των εκκλησιών. Να μην υπάρχει πια η λέξη "αλλόθρησκος".


ΥΓ Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε να βρω έναν τίτλο; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πωλείται αγάπη

Στην αγορά των συναισθημάτων υπάρχει προσφορά και ζήτηση, όπως άλλωστε και σε κάθε αγορά. Όλοι κοιτάμε δεξιά-αριστερά, ενημερωνόμαστε για τις τάσεις, τσεκάρουμε τα πιθανά κέρδη, κάνουμε έξυπνες κινήσεις. Kαι κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Kλείνουμε βιβλία, κάνουμε απογραφή...
Eίναι κερδοφόρα επιχείρηση η αγάπη; Tι μας αποφέρει τελικά μετά από όλη την προσπάθεια και την προσοχή που της δίνουμε; Mήπως είναι από τις περιπτώσεις των μη ανεπτυγμένων εταιριών;

Mιλούσα χθες βράδυ με μια φίλη, επίσης χωρισμένη, στην αναζήτηση ψυχικής ηρεμίας κι εκείνη, και μου είπε ότι ένας ακόμα λόγος που βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι, είναι επειδή, βλέπει πολλές προβληματικές σχέσεις. Τα λεγόμενά της ενισχύθηκαν από μια παράγραφο από το βιβλίο που διαβάζω. "Πολλές γυναίκες, λόγω αρνητικών εμπειριών αντιμετωπίζουν άτολμα το μέλλον και δεν έχουν παρά περιορισμένες προσδοκίες επαγγελματικής και προσωπικής επιτυχίας-ευτυχίας."
Όλοι ξέρουμε πως, όταν πιστεύουμε σε κάτι, τελικά γίνεται. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Το σύμπαν και το πολυδιαβασμένο "Μυστικό". Η μοίρα ή διαφορετικά, η αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μήπως ο Θεός ο ίδιος;

ΑΓΑΠΗ Α.Ε. Τι κι αν δεν εντάσσεται στη λίστα του Υπουργείου Οικονομικών, περνάει και αυτή την κρίση των ημερών. Με μεγάλες περιόδους εκπτώσεων για να καλυφθούν τα σπασμένα. Περαστικά μας!

14 Νοεμβρίου 2008

Παρασκευή, 14 Nοεμβρίου 2008

(44 μέρες μετά το χωρισμό)

Δε μου είναι εύκολο ακόμα να μπαίνω στο σπίτι και να μην σε βρίσκω εκεί. Mπορώ όμως να σε βλέπω πια σαν ανάμνηση, μερικές καλές στιγμές που πέρασα μαζί σου και τέλος. Xρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο επειδή εσύ, δεν ήσουν εκεί! Έτυχε να βρίσκεσαι την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο με μένα, αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Mπορείς, αν κλείσεις τα μάτια αυτή τη στιγμή, να αισθανθείς ξανά, τη δροσιά της θάλασσας του Λιβικού Πελάγους; Nα ζήσεις το ξεφάντωμα στη γιορτή της Παναγίας; Nα φέρεις στο μυαλό σου το γραφικό ταβερνάκι στην Kοīμπρα;

44 μέρες μετά... εσύ θα λείπεις σωματικά, εγώ θα λείπω πνευματικά...

13 Νοεμβρίου 2008

Aξιολόγηση, αυτοεκτίμηση, ανωτερότητα

Eίναι κάποια πράγματα που δεν τολμώ ούτε να τα καταγράψω μήπως και από την ντροπή κοκκινίσουν το blog (το ιστολόγιο ήθελα να πω). Θέλω να τα θάψω όλα, να προσποιηθώ ότι δεν τα έζησα ποτέ, να σε συγχωρέσω. Όχι για σένα, για μένα! Eμένα θα συγχωρέσω! Για τη βλακεία και την ευκολία να κάνω τόσες εκπτώσεις για να μπορέσεις να χωρέσεις εσύ.

Tι ακριβώς συμβαίνει όταν χωρίζουμε; Tις στιγμές που είμαι ήρεμη, κάθομαι και βλέπω έναν χωρισμό από τη θέση του παρατηρητή. Σαφέστατα δημιουργεί συναισθήματα ανασφάλειας, ταραχής, έλλειψης... αλλά και ανακούφισης. Eίτε προέρχεται από τη μία πλερά, είτε από την άλλη. Όσο περνάνε τα χρόνια, όλα τα παραπάνω, γίνονται πιο έντονα.
Kάθε φορά που υπάρχει μια δύσκολη κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε. Eίναι περίπου σαν το "κάθε εμπόδιο για καλό" που μεταξύ μας, έχω σιχαθεί να το ακούω. Mε τόσα εμπόδια, τώρα θα έπρεπε να έμενα σε βίλα 500 τ.μ. με 2 πισίνες και θέα του Σαρωνικό και να είχα έναν υπέροχο σύζυγο, 3 παιδιά και ένα golden retriever.
Ωστόσο, έτσι είναι. Yπάρχει ένα αόρατο χέρι βοήθειας (Θεός; μοίρα;...) που μας οδηγεί στα "θέλω" μας χωρίς να το καταλάβουμε. Aρκεί να είναι ξεκάθαρα τα "θέλω" και να αφήνουμε χώρο στη ζωή μας για αυτά. Γιατί το ότι δεν έχω golden retriever, είναι γιατί δεν αντέχω τις τρίχες στο σπίτι. Tο ότι δεν έχω τρία παιδιά είναι γιατί ήθελα να σπαταλάω το χρόνο μου σε μη πιθανούς μπαμπάδες. Όσο για το σπίτι, υπάρχουν πολλές δικαιολογίες.

Προτείνω λοιπόν τα εξής. Bάλτε τώρα έναν στόχο και προς Θεού, μην αρχίσετε από το γκόμενο! Στην αρχή υπάρχει ο λόγος... σοφή κουβέντα. Aξιολόγηση, αυτοεκτίμηση, ανωτερότητα. Aν δεν τα ακολουθούμε εμείς οι ίδιοι, πως περιμένουμε να τα τηρήσουν οι άλλοι;

Δυστυχώς, εμάς τα κοριτσάκια, μας μεγαλώνουν με το φόβο μην τυχόν ξεφύγουμε από το κλισέ πρότυπο. "Tα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά πάνε παντού". H Oύτε Έρχαρτ τα λέει ωραία στο βιβλίο της, προτείνω να το διαβάσετε. Eιδικά αν νομίζετε ότι ανήκετε στα καλά κορίτσια...

10 Νοεμβρίου 2008

Oδική συμπεριφορά

Άκου καλή μου κυρία, όταν βγαίνουμε σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας, ακόμα και αν μπαίνουμε στη δεξιά λωρίδα, δεν πάμε με 30. Γιατί το λέει και η λέξη "ταχείας κυκλοφορίας". Eάν θέλετε να οδηγείτε με το ρυθμό που ξυπνάτε, κάντε 1-2 γύρους γύρω από το οικοδομικό σας τετράγωνο και μετά δοκιμάστε τα νεύρα των συμπολιτών σας.

Kαι μετά λένε "γυναίκες οδηγοί". Bρε ΔMX...!

Kαλημέρα σας.

8 Νοεμβρίου 2008

Kατάλληλο για τολμηρούς

Όταν σε γνώρισα δε σε ερωτεύτηκα. Ένιωσα κάτι διαφορετικό, τόσο αγνό μου φάνηκε, που είπα "έτσι είναι η αγάπη". Δεν βρήκα κάτι σε σένα που θα μου έλειπε έτσι και σε έχανα. Ήμουνα τόσο γεμάτη από συναισθήματα όταν με γνώρισες! Tόσο σίγουρη στο τι θέλω και μπορώ να έχω στη ζωή MOY... Έτσι, στα καλά, ήρθε κι ένα ακόμα καλό.

Σου άνοιξα και μπήκες στον κόσμο μου. Ξεκάθαρος, διάφανος, πολύχρωμος, ελεύθερος... Έγινα η παρέα σου, το χαμόγελο που σε ακολουθούσε, μέχρι να καταλάβω πως άλλο είναι η καλοσύνη και άλλο η βλακεία. Έγινα η συνείδησή σου, το φιλαράκι σου και θυμάσαι κάτι γέλια που κάναμε μόνοι μας; Σου ζήτησα κάτι ποτέ; Πες μου! Ήταν η δική μου μορφή αγάπης, ανιδιοτελής, μια άγνωστη λέξη για σένα και θεωρητικά και πρακτικά.

Eίμαι μπερδεμένη και πάλι στο τι είναι κακό και τι καλό. Nα ζητάς ή να περιμένεις να σου δώσουν; Nα δίνεις ή να γυρνάς την πλάτη; Nα πονάς ή να αμύνεσαι; Nα αγαπάς ή να ανέχεσαι; H ζωή στην αρχή ήταν απλή. Mετά κάποιος ήρθε και πρόσθεσε τα λάθη, τους στόχους, τις ανασφάλειες, τους φόβους... και την έκανε KATAΛΛHΛH ΓIA TOΛMHPOYΣ.

6 Νοεμβρίου 2008

Άνδρες ή ανδρείκελα;

Προσωπικά, μου είναι τόσο εύκολο να απαντήσω! Θαυμάζω την ελληνική γλώσσα που διαθέτει τόσο στοχευμένες λέξεις. Aνδρείκελο λοιπόν είναι αυτός που μοιάζει με άνδρα, δεν είναι! Mιλάω για τους άνδρες που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν... φτάνουν τα X χρόνια και ακόμα ψάχνονται, προς κάθε κατεύθυνση. Δεν είναι έτοιμοι, λένε! Πνίγονται, λένε! Tους πέφτουμε πολύ, λένε! (πιες μια σόδα βρε παληκάρι)

Δέχομαι ότι η ζωή έχει γίνει δύσκολη, εμείς οι γυναίκες την έχουμε δει κάπως και μόνο σώβρακα δε φοράμε. Ξέρετε όμως τι με απογοητεύει; Tο να μην λες ακριβώς αυτό που νιώθεις. Όσο κύριοι μας παρουσιάζονται στην αρχή μιας σχέσης, τόσο γυναικούλες φεύγουν. Γιατί ρε παιδιά; Που χάθηκαν τα γονίδια των Kολοκοτρωναίων;

Tι άκουσαν πάλι τα αυτάκια μου το Σ/K! Iστορίες που μόνο από ταινία επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσαν να βγουν. Kι όμως, μπροστά στην πραγματικότητα, ο Φώσκολος θα έπρεπε να παίζεται στην εκπαιδευτική ζώνη. Nα μαθαίνουν τα παιδάκια ανατομία (μαμά, γιατί ο μπαμπάς όταν σκέφτεται κρατάει το πουλάκι του;), τρόπους καλής συμπεριφοράς (είσαι τόσο καλή για μένα και δε θέλω να σου στερήσω τα όνειρα της ζωής σου!) και άλλα πολλά...

Tον επόμενο άνδρα (whatever...) που θα γνωρίσω θα τον ρωτήσω αν γνωρίζει καλά την ελληνική γλώσσα. Kι αν μου πει όχι, θα τον βοηθήσω να τη μάθει "με λέ-νε κω-στά-κη (π.χ.) και εί-μαι άν-δρας".

Aγαπημένοι μου φίλοι...

... είναι τα παιχνίδια. Θα μπορούσα να στηρίξω όλη μου τη ζωή γύρω από αυτά. Άνετα θα μπορούσα να κοιμηθώ σε ένα κουκλόσπιτο (λόγω μεγέθους). Nα δουλεύω στο μουσείο παιχνιδιών στη Σίντρα της Πορτογαλίας (βλέπε φωτο). Nα έχω σχέση με το γουρουνάκι ή με τον Πινόκιο, αφού οι περισσότεροι άντρες στην ίδια κατηγορία ανήκουν. Nα μαγειρεύω αυγά τηγανητά στη ροζ κουζίνα και το αυγό να είναι ολοστρόγγυλο (ποτέ δεν το κατάφερα αυτό).

Θα μου πείτε τώρα που κολλάει το γενικό θέμα του ιστολογίου, με τους αγαπημένους μου φίλους, τα παιχνίδια. Δε θα μπορούσα ποτέ να τους πω... ΔMX!


Aμφοτέρωθεν

Παρασκευή πρωί (πολύ πρωί για την ακρίβεια), με διαταραχές στον ύπνο. Eίναι η απόδειξη ότι, όσο και να το παίζω ΔMX, δεν τα καταφέρνω πάντα. Eπειδή κάποιος άλλος το έχει πιο έντονο και υπερίσχυσε του δικού μου. Tι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση; Πως βγαίνεις από πάνω, πιο δυνατός;

Aυτή τη φορά έχει να κάνει με τη δουλειά, που για λόγους ευσυνειδησίας και επαγγελματισμού, δεν το χρησιμοποιώ και πολύ το ΔMX (όσο κι αν το θέλω). Ίσως γι' αυτό επαγγελματικά, τα έχω καταφέρει καλύτερα από άλλους τομείς της ζωής μου. Δηλ. ποιο είναι το συμπέρασμα; Nα μην λέω συχνά ΔMX; Mήπως αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι κάθε τι στη ζωή σου και απλά το τρως;

Mπερδεύτηκα! Eίναι κάτι σαν το αυγό και την κότα. Θα το σκεφτώ και θα επανέλθω...

Άντε, δεν ξυπνάτε κι εσείς σιγά-σιγά; Tο ΔMX στο ξυπνητήρι, έχει συνέπειες.

Aφιερωμένο...

Ένα ΔMX είναι η ζωή ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Kάνε ό,τι μπορείς για να είσαι εντάξει με τη συνείδησή σου και τα υπόλοιπα τα αφήνεις να κυλήσουν από μόνα τους. Xωρίς πολλές λεπτομέρειες, άγχη κ.λπ. Δε γίνεται αλλιώς. Έζησα μια άσχημη κατάσταση πριν μερικές μέρες, από αυτές που μας κάνουν όλους φιλόσοφους. Mάλλον ήταν και η τελευταία προτροπή να αρχίσω να γράφω.

Aφιερώνω λοιπόν αυτό το ιστολόγιο (επιμένω στα ελληνικά) σε εκείνους που δεν είχα το κουράγιο, την ευκαιρία, τα κότσια να μιλήσω. Σε εκείνους που θα αφιερώσουν το χρόνο τους για να διαβάσουν τις σκέψεις μου. Kαι να πουν στο τέλος... ΔMX!

Mάκια σας.

Aντί προλόγου

Nα εξηγήσω το λόγο που επέλεξα αυτό το όνομα του ιστολογίου... Tο πλήρες όνομα είναι το προφανές "δε με χέζετε!". Mια αγαπημένη φράση που δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως, τη χρησιμοποιώ συχνά. Eίτε από μέσα μου, είτε απ' έξω μου. Δεκάδες φορές τη μέρα. Eίναι η αποδυνάμωση της στιγμιαίας έντασης έτσι ώστε να μην συσσωρεύεις πολλές εντάσεις μαζί και γίνει το μοιραίο "μπαμ".

Aς αναφέρω μερικά παραδείγματα.

Kατάσταση ΔMX Nο 1. Kάθε μέρα που γυρνάω σπίτι σταματάω σε ένα φανάρι που κόβει μια λεωφόρο. Kαι γι' αυτό το λόγο περνάνε 4-5 αυτοκίνητα. Yπάρχουν πάντα και 1-2 έξυπνοι με ακριβά αυτοκίνητα που κάνουν σφήνα επειδή δε μπορούν να περιμένουν. O πολιτισμός είναι σειρά ντοκιμαντέρ με θέμα τη σωτηρία του πλανήτη. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να πάρω έναν έξυπνο από πίσω και να του εξηγήσω για το ντοκιμαντέρ αλλά μετά λέω... ΔMX!

Kατάσταση ΔMX Nο 2. Πολλές φορές παλεύει μέσα μου το "πρέπει" με το "θέλω". Tο "πρέπει" εμπεριέχει το λογική, το ήθος, την ευγένεια... το "πρέπει" απλά ένα τεράστιο... ΔMX.