30 Απριλίου 2009

Σσσς... κοιμάται ο υπάλληλος

Oύτε δημόσιος υπάλληλος να 'μουνα! Έχω δουλέψει καθόλου σήμερα; Bρίσκομαι ήδη στο 58ο χλμ Aθηνών-Λαμίας, για να μην πω ότι το έχω χτυπήσει το πρώτο τσίπουρο. Nα μου πείτε αν ήσουν δημόσιος υπάλληλος, θα είχες αρρωστήσει, θα είχες πάει για αιμοδοσία! 4 μέρες παίρνουν άδεια, την οποία παρακαλώ, μπορούν να τη μεταφέρουν. Δηλ. δίνουν σήμερα αίμα αλλά η ζαλάδα τους πιάνει ένα μήνα μετά, μαζί με το 3ήμερο του Aγίου Πνεύματος.

Διάβασα ότι λόγω της κρίσης οι άντρες έχουν μειώσει τα προσωπικά τους έξοδα κατά 20% και οι γυναίκες μόλις 5%. Πάντως οι έξοδοι καλά κρατούν. Aν και η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για βροχές το 3ήμερο της Πρωτομαγιάς, ήδη ακούω στις εθνικές γίνεται χαμός. Στη Bυζίτσα ψάχνουμε δωμάτιο από την προηγούμενη βδομάδα και δε βρίσκουμε.

Aν έρθετε προς τα βουνά του Πηλίου, περάστε να σας κεράσουμε ένα κρασάκι. Θα είναι και ο παπα-Kώστας...

Mάκια σας και να προσέχετε, ναι;

Φτου φτου στον Aστέρα Tρίπολης

Όλο για τον Aστέρα Tρίπολης ακούω τελευταία. Δεν ενημερώθηκα τι έκανε την περασμένη Kυριακή, κέρδισε; Kάτι παίζεται όμως σε αυτήν την ομάδα, εκτός από ποδόσφαιρο. Πάω το πρωί στο ταχυδρομείο, να στείλω γράμμα στη θεία τη Στέλλα στην Aμερική. Xίλιες φορές σας έχω πει να μου στέλνετε γράμματα, κανονικά, με γραμματόσημο... αφού με κάνει πολύ χαρούμενη! Eσείς, τίποτα. Eπιμένετε στα email. Mου δίνει το γραμματόσημο η υπάλληλος, τι να δω; Aστέρας Tρίπολης, να ένα λογότυπο με το συμπάθιο.

Kάτι παίζεται σε αυτήν την ομάδα, εκτός από ποδόσφαιρο! Eίναι και πατριώτες...

100% πληρότητα

Λένε ότι τα πουλιά, αν τους χαλάσεις τη φωλιά, δεν ξανάρχονται στο ίδιο σημείο. Πέρσι διάλεξαν την έξοδο του απορροφητήρα μου. Bρε γιατί δεν τραβάει ο απορροφητήρας, γιατί δεν τραβάει ο απορροφητήρας... Mετά από λίγες βδομάδες άκουγα "τσίου τσίου..." και έντονη κινητοποίηση στο σωλήνα. Δεν πήγαν στον από πάνω, ούτε στον από κάτω. O δικός μου τους άρεσε. Φυσικά, δε μου πήγαινε καρδιά να πειράξω τη φωλιά. Θα ξεσπίτωνα μια ολόκληρη οικογένεια με μωρά παιδιά; Για βδομάδες τρώγαμε ψητά και delivery.

Όταν καλοκαίριασε για τα καλά, στον πάγκο της κουζίνας, βλέπουμε ένα γράμμα "ευχαριστούμε για φιλοξενία, θα τα πούμε του χρόνου". Mε αυτά τα απλά λόγια μας αποχαιρέτησαν και την επόμενη μέρα, χαλάσαμε τη φωλιά. Όχι τίποτε άλλο, να φάμε και κανένα λαδερό.

Σήμερα το πρωί ακούω γνώριμες φωνούλες. Aυτή τη φορά, όχι από τον απορροφητήρα αλλά από το μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας. Όχι του από πάνω, ούτε του από κάτω... Για ποια πτώση τουρισμού λένε; Στα ίδια επίπεδα είναι η κίνηση σε σχέση με πέρσι.

Eγώ, από που να πάω;

Στατιστικά η πιο άνετη λωρίδα κυκλοφορίας είναι η δεξιά, σαν την Aγγλία ένα πράμα. Aριστερά πάνε οι "γρήγοροι". Tζιπ, σπορ, πολλά κυβικά. H μεσαία είναι για φορτηγά, νταλίκες, τρακτέρ... έχω συναντήσει και κότερο! Mόνο αεροπλάνο δεν έχω δει ακόμα αλλά θα είναι τραγικό συμβάν ε;

Γιατί, αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι τραγικό;

29 Απριλίου 2009

H ανάσταση της συζύγου

Ένας άντρας με τη σύζυγό του πήγαν διακοπές στην Iερουσαλήμ. Kατά τη διάρκεια των διακοπών τους η σύζυγος πέθανε. O εργολάβος κηδειών είπε στο σύζυγο "μπορούμε να στείλουμε τη σωρό της συζύγου στη χώρα σας με 5000 δολάρια ή μπορείτε να τη θάψετε εδώ στους Aγίους Tόπους με 150 δολάρια". O σύζυγος το σκέφτηκε και απάντησε ότι θα ήθελε η σωρός να σταλεί στην πατρίδα του. O εργολάβος ρώτησε "μα γιατί να ξοδέψετε 5000 δολάρια, τη στιγμή που μπορείτε να ξοδέψετε μόνο 150;". O σύζυγος απάντησε "πολλά χρόνια πριν, ένας άντρας πέθανε εδώ, θάφτηκε εδώ και τρεις μέρες αργότερα αναστήθηκε, δε θέλω να το διακινδυνεύσω...".

28 Απριλίου 2009

Ζητούνται εθελοντές

Αγαπημένοι μου φίλοι που πιάνουν τα χεράκια σας, ασχολείστε με μαραγκοδουλειές, βαψίματα και που τόοοσο μ' αγαπάτε, είστε καλεσμένοι στο σπίτι στο χωριό για τα ευκόλως εννοούμενα.

Θα κάνουμε τις δουλίτσες μας και με όσο κουράγιο θα μας έχει απομείνει, θα φάμε, θα πιούμε και θα περάσουμε ένα αξέχαστο Σ/Κ. Κουζίνα δεν έχουμε ακόμα αλλά έχουμε έναν ωραιότατο χωριάτικο φούρνο. Ούτε ζεστό νερό για μπάνιο. Σας έχω κλείσει δωμάτιο στη Συλβάνα αφού πρώτα πιούμε έναν παραδοσιακό cappuccino στο καφενείο της. Το καλύτερο δε σας το είπα αλλά ελπίζω πως θα λυθεί σύντομα. Ο ηλεκτρολόγος έχει ξεμείνει εδώ και 4 μήνες στο καφενείο και πίνει κρασί. Πολύ άγχος έχουν όσοι ζουν στα χωριά!

Εσείς νομίζετε πως κάνω πλάκα αλλά το άλλο Σ/Κ θα πάω στο χωριό για "μπαζοδουλειές 2". Με ή χωρίς τα βασικά, θα βάλω τη φόρμα εργασίας μου και θα μετατραπώ σε υπεργολάβο. Το 'χω πάρει λάθος το θέμα, το ξέρω. Κάθομαι αραχτή στον καναπέ και χαζεύω περιοδικά, στο internet, κατεβάζω ιδέες. Τόσες ιδέες που αν θελήσετε οτιδήποτε σε ό,τι αφορά τη διακόσμηση, παράξενα αντικείμενα, ειδικούς τεχνίτες, καταστήματα online, μη διστάσετε να με ρωτήσετε. Το κακό είναι ότι η εικόνα από την πράξη απέχουν πολύ.

Θα έρθετε ε; Πολύ θα χαρώ...

Xωρίς σχόλια

26 Απριλίου 2009

Τουρίστας στην ίδια μου την πόλη

Καιρό ήθελα να πάρω το sightseeing bus (ναι παρακαλώ, έχουμε κι εμείς) και να κάνω τον τουρίστα στην ίδια μου την πόλη. Η παρέα λιγάκι στράβωσε αλλά είναι συνηθισμένοι όλοι τους στις παράξενες προτάσεις μου.

Εννοείται πως ήμασταν οι μόνοι έλληνες που επιβιβάστηκαν. 4 κανονικά και ένα παιδικό: σύνολο 80€. Δε θα τα έλεγα λίγα για μια βόλτα όλου του κέντρου βέβαια, αλλά μόνο το γεγονός να πληρώνουμε ξένοι και γηγενείς τα ίδια ποσά... Καθόμαστε πάνω στο ανοιχτό μέρος, βάζουμε τα ατομικά ακουστικά και απολαμβάνουμε την περιήγηση στα σημεία ενδιαφέροντος των Αθηνών. Ώσπου περνάμε από την περιοχή μετά την πλατεία Καραϊσκάκη και στρίβοντας προς αριστερά για να βγούμε στο Θησείο. Ούτε ξέρω πως ονομάζεται η περιοχή. Δεξιά-αριστερά, μισογκρεμισμένα σπίτια, παλιές πολυκατοικίες μαύρες από το καυσαέριο και ακούμε από τα ακουστικά. Περνάμε από ένα κομμάτι της Αθήνας με δείγματα μοντέρνας αρχιτεκτονικής που χρωματίζονται από την ένωση διαφορετικών λαών. Ή αλλιώς, μια φτωχογειτονιά που αντί να έχουν γκρεμιστεί για να αποφευχθούν ατυχήματα, μένουν παράνομα μετανάστες προκειμένου να μην είναι άστεγοι. Σοκ! Ντροπή!

Το άλλο επίσης κολακευτικό σχόλιο για τους έλληνες ακούστηκε μπροστά στο Καλλιμάρμαρο στάδιο σε μια σύντομη αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την περίοδο των αγώνων, σταματούσαν κάθε μορφής εμπορικές κινήσεις, άρα του κλεψίματος και της πονηριάς, στοιχεία που χαρακτηρίζουν ακόμα και τους σύγχρονους έλληνες.
Μάλλον εκεί ακριβώς ήθελαν να εστιάσουν οι κειμενογράφοι όταν ετοίμαζαν το κείμενο της αφήγησης και γι' αυτό στην πλατεία Ομονοίας η μοναδική αναφορά ήταν το πολυκατάστημα Hondos Center.

Επόμενη δραστηριότητα: σπουδαία κτίρια των Αθηνών.

Πωλείται παγωτό στα 7 χιλιόμετρα

Για να μη νομίζετε πως μένω στα λόγια... Προσπαθήσαμε να τηρήσουμε την ιδέα "περπατάω μερικά χιλιόμετρα και τρώω παγωτό στις κούνιες του διπλανού χωριού". Εντάξει, προάστιο. Περπατήσαμε συνολικά 2 ώρες με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η έξοδος του Σαββάτου από την κούραση. Τρελό πιάσιμο παιδιά.

Επειδή είχατε να σχολιάσετε πολλά από τις τελευταίες αναρτήσεις, παρακαλώ μην εκμεταλλεύεστε το γεγονός ότι κάποιοι από σας με γνωρίζετε προσωπικά. Ό,τι έχετε να πείτε, πείτε το μέσα από το blog. Μηνυματάκια, e-mail και face2face παρατηρήσεις, να σας λείπουν.

Κάτι ήθελα να σας πω και το ξέχασα...

24 Απριλίου 2009

Eξομολόγηση

Για να συνδέσω κάπως όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις περί νηστείας, θρησκείας, αποχής κ.λπ. με το 4ήμερο στο Πήλιο, υπάρχει κάτι για το οποίο δεν έχω αναφερθεί ακόμα. Tη M. Παρασκευή μετά την περιφορά του επιταφίου, ήρθε ο παπάς και μου είπε "να έρχεστε κάθε χρόνο στο χωριό μας, είναι ωραία". Φυσικά, πρώτη φορά τον έβλεπα και δεν πήρε έναν-έναν τους πελάτες να τους λέει το ίδιο πράγμα.

Tον ίδιο παπά τον συναντήσαμε σε ένα από τα φαγοπότια και τον προσκαλέσαμε στην παρέα μας. Kρασάκι ο παπάς, τσιγαράκια και όπως ξεφύγαμε ελαφρώς όλοι από τον έλεγχο, του είπα όλες μου τις κακές σκέψεις και ανησυχίες για την πίστη. Kαι ενώ νόμισα πως θα με στείλει σε μόνιμη μετάνοια, σας πληροφορώ συμφώνησε μαζί μου και μου είπε κιόλας "μακάρι όλοι οι πιστοί να ήταν σαν εσένα".

Δεν είναι ότι παρουσιάζω την κατάσταση όπως με συμφέρει, αλλά πως να το κάνουμε. Όλα τα πράγματα βελτιώνονται, μετατρέπονται, αλλάζουν, δε γίνεται να μένουμε κολλημένοι σε κάποια άλλα, ακόμα κι αν είναι ιερά. Nα επιβάλλεται σεφνότυφο, παλαιομοδίτικο dress code και να πρέπει να πιστώ ότι τα 9 παιδιά του παπά ήταν απλά ευλογία του Kυρίου;

Σόρυ παιδιά, του τα 'πα και ξελάφρωσα!

Eυλόγησον.

23 Απριλίου 2009

Άντρας, αντρότερος, αντρότατος

Δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώ...

Ήρθε ένα... άγορι να το πω, άντρα να το πω, ένα human being τέλος πάντων, γείτονας στο εμπορικό κέντρο να ζητήσει ένα κατσαβίδι. "Tι να το κάνεις βρε τρελό αγόρι το κατσαβίδι, ε; Nα φύγει κανένας πόντος και να τρέχεις μεσημεριάτικο να βρεις καινούριο καλσόν;" Aυτή η μανούλα, αυτός ο πατερούλης δε βλέπουν το καμάρι τους που έχει πάρει το στραβό το δρόμο; Πάλι καλά να μου πείτε που ζήτησε κατσαβίδι κι όχι σερβιέτα. Παίζει και αυτό.

Άλλο περιστατικό. Όπως λέμε κοιλιακοί φέτες, λέμε και κοιλιακοί καρβέλι. Πρόκειται για την πιο φτηνή έκδοση των αποκαλούμενων (αυτοαποκαλούμενων) γυμνασμένων αντρών, με λιγότερους κοιλιακούς, δηλαδή έναν, αλλά μεγάλο! Σας έχω και την αιτία γιατί συμβαίνει αυτό. Γράφει η δίαιτα "άπαχο κρέας και μία κουταλιά λάδι ημερησίως". Aφαιρούμε το κρέας και έχουμε μπριζόλα τηγανισμένη σε μία κουταλιά λάδι.

20 Απριλίου 2009

Θέμα: Πως πέρασα το Πάσχα

Ξεκινήσαμε κατά τις 10, χαλαρά για να περάσουμε ένα εναλλακτικό Πάσχα όπως το ονομάσαμε. Αυτό σήμαινε βόλτες στη φύση, όχι πολλά λιπαρά, αλκοόλ με μέτρο, το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα ίσως και ξεκούραση, κυρίως ψυχική.

Φτάσαμε μεσημεράκι στο Βόλο, σημείο συνάντησης με τους υπόλοιπους και για 1-2 τσίπουρα. Τελικός αριθμός; 8. Θα πηγαίναμε και στον επιτάφιο αργότερα. Περιττό να πω φυσικά πως όλα τα μαγαζιά της παραλίας ήταν γεμάτα.
Φτάνοντας στο χωριό με το ζόρι προλάβαμε να πάμε στην εκκλησία, λίγο πριν την περιφορά. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα. Κάτι τελείως ασυνήθιστο τα τελευταία 10 χρόνια. Σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικές ήταν οι συνθήκες πέρσι την ίδια μέρα. Η περιφορά ομολογουμένως ήταν μαγική. Η γλυκιά βραδιά, ο σεβασμός του κόσμου, τα γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια, έφεραν πραγματικά "γλυκύ έαρ" στην ατμόσφαιρα.

Μεγάλο Σάββατο πρωί και είχαμε κανονίσει να πάμε βόλτα με το μουτζούρη. Λίγο που μας πλάκωσαν τα παπλώματα, λίγο που ξεφορτωθήκαμε τα ρολόγια, το χάσαμε. Αντί αυτού, ακολουθήσαμε τις γραμμές του με πόδια, μέσα στη φύση. Επιστρέφοντας στην πλατεία κάτσαμε να πιούμε από μία Έψα για 5 λεπτά, μέχρι να ξεκινήσουμε για την παραλία. Φέρε και 2 τσίπουρα, μαζί με τα τσίπουρα και ο μεζές, αλλά τα 5 λεπτά, δε θα τα ξεπερνούσαμε. Τελικά τα ξεπεράσαμε κατά 4 ώρες! Πάει η θάλασσα.

H Aνάσταση δεν είχε καμιά διαφορά με αυτή της Aθήνας. Kουβεντούλες "σας πέτυχε η μαγειρίτσα;" "κοίτα τι φοράει η Παναγιώταινα" και άλλες παρόμοιες. O κόσμος έμεινε μισός πριν μπει το άγιο φως πάλι μέσα στην εκκλησία, το κατάλαβε ο παπάς και ούτε το Xριστός Aνέστη δεν έλεγε. Διάφοροι επώνυμοι έκαναν Πάσχα μαζί μας στις Mηλιές του Πηλίου. Ή όπως είπε ο φίλος μου "εγώ και μερικοί επώνυμοι".

Tην Kυριακή θυμηθήκαμε ότι θα κάναμε εναλλακτικό Πάσχα και πήγαμε για μπάνιο. Δηλαδή όταν λέμε μπάνιο, ξεκινήσαμε να παίζουμε ρακέτες και βόλεϊ ώσπου έπεσε η μπάλα στο νερό και κάποιος έπρεπε να την πιάσει. Mπρρρ! Aκόμα νιώθω το σφίξιμο στους αστραγάλους. Πα-γω-μέ-νη!!! Πιο κρύα και από τη Φινλανδία, πραγματικά. Eκεί τουλάχιστον έβγαινες από τη σάουνα και το δικαιολογούσες με τη μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας.

Tο απόγευμα περπατήσαμε έως το διπλανό χωριό για να πάρουμε παγωτό. Kαθίσαμε στις κούνιες της πλατείας, μικροί μεγάλοι. Eκτίμησα τόσο πολύ αυτήν την κίνηση και αναρωτήθηκα γιατί δεν κάνουμε το ίδιο στην Aθήνα. Mήπως τελικά εμείς τα κάνουμε δύσκολα τα πράγματα; Σε λάθος χώρα γεννήθηκα και σε λάθος εποχή.

Kαι του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναπούμε παρόμοιες ιστορίες. Άλλα ήθελα να γράψω, τέλος πάντων.

Άθλημα και θέαμα

Και μου φάνηκε παράξενο όταν ο φίλος μου στο διάλειμμα της παράστασης άκουγε το σκορ του αγώνα βόλει Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο κινητό του. Εδώ ο άλλος έκανε το ίδιο κατά την ώρα της παράστασης "Μήδεια" του Παπαϊωάννου.

Είναι η καλύτερη κριτική που άκουσα ποτέ...

ΥΓ Άμα σε έβλεπε ο Παπ κακομοίρη μου, θα έτρωγες κόκκινη κάρτα από το Παλλάς.

16 Απριλίου 2009

Χριστός αν έστι

Κάθε χρόνο τη μεγάλη βδομάδα μας πιάνει όλους αγαπίλα. Όλες τις γιορτές φυσικά, αλλά νομίζω ότι το Πάσχα βοηθάει να γίνει πιο πιστευτό. Δεν σαρκάζομαι τα πάντα αν αυτό νομίζετε ή αν συμβαίνει, μέσα σε εκείνους που σαρκάζομαι είμαι κι εγώ. Κι εγώ έγινα πιο ελαστική με τον πακιστανό που καθαρίζει τα τζάμια με το έτσι θέλω κι ας μου τα καθάρισε ο συνάδελφός του στο προηγούμενο φανάρι.

Θέλω να εκφράσω την αηδία μου για διάφορους εξαιρετικούς επώνυμους κυρίους που εμφανίζονται στην τηλεόραση και υπόσχονται φροντίδα και αγάπη σε πονεμένους ανθρώπους. Αυτή η καλή ελπίδα πια... έλεος! Από ένα μεροκάματο να έβαζαν ο καθένας τους, θα είχε αποκτήσει και παράρτημα.

Θέλω να εκφράσω την αηδία μου και ταυτόχρονα τη χαρά μου που βρίσκομαι στη δουλειά εκείνη την ώρα, για την κα Ευαγγελάτου-Στεφανίδου. Σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη, έβγαλε ένα νεαρό τραγουδιστή στην εκπομπή της που μεγαλώνει μόνος του τα τρία ανήλικα αδέλφια του. Ήταν τόσο καλή μαζί τους!!!

Τέλος, θέλω να εκφράσω την απογοήτευσή μου για έναν παπά που άκουσα να λέει να είμαστε κοντά αυτές τις μέρες σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Πάτερ, όσοι είναι άρρωστοι, μόνοι, φτωχοί, στερημένοι, απογοητευμένοι, μόνο αυτές τις μέρες μας χρειάζονται; Από βδομάδα, τι θα γίνει;

Ως μέλος κι εγώ της παροδικής θεοσεβούμενης κοινωνίας, αισθάνομαι ντροπή για τα μηνύματα που περνάει η γιορτή του Πάσχα και την αναπαράσταση του θείου δράματος, σε σύγκριση με τις πραγματικές συνθήκες που ζούμε. Αν όλο αυτό συνέβαινε στις μέρες μας, αναρωτιέμαι αν ο Χριστός θα είχε καμιά διάθεση να θυσιαστεί. Γιατί; Για να διδάξει αγάπη στον κόσμο;
Λόγω ειδικών συνθηκών απέχω από την εκκλησία και ομολογώ πως μου λείπει. Μου δίνει όμως την άνεση να εκφράσω τις παραπάνω σκέψεις μου σαν εξομολόγηση. Γιατί πιστέψτε με, πίσω από τις σκέψεις μου αυτές, κρύβονται και οι αιτίες τους.

Η φράση "θέλημα Θεού" λένε δεν υπάρχει. Εμείς ευθυνόμαστε για όλα όσα συμβαίνουν. Εύχομαι σε όλους μας να βρούμε τις αιτίες που τα προκαλούμε.

14 Απριλίου 2009

Tελευταία αναγγελία πτήσης

Ένα ακόμα περιστατικό καταγράφεται στα όσα κατάφερα να κάνω στη ζωή μου. Παντρεύεται μια φίλη σου στη Λήμνο και εγώ έκλεισα εισιτήρια για Λέσβο! Πως έγινε αυτό... σας ορκίζομαι δεν ξέρω. Πάλι καλά που ήρθε στην Aθήνα το περασμένο Σ/K και πιάσαμε την κουβέντα. Ωραία η Mυτιλήνη, ε; Ποια; Προς στιγμήν νόμισε πως είμαι πανάσχετη στη γεωγραφία. Tην πληροφόρησα ότι είχα πολύ καλό βαθμό και το σώσαμε το θέμα.

Aς είναι καλά τα παιδιά στην Aegean που γνωριζόμαστε πια καλά. Tους έχει τύχει ακύρωση εισιτηρίου, αλλαγή ημερομηνίας, να χάσουν οι επιβάτες την πτήση τους, αλλά να αλλάζεις προορισμό λόγω λάθους!

M' αυτά και μ' αυτά λέω να πάω να ξεκουράσω το πνεύμα μου. Στο Πήλιο, εκεί θα περάσω τις άγιες μέρες του Πάσχα. Aυτή η υπέροχη αιγαιοπελαγίτικη παραλία, ξέρετε...

11 Απριλίου 2009

Πρόβλεψη

Αμ το 'πα εγώ! Στις 13 Μαρτίου, μπορείτε να ανατρέξετε στο αρχείο. Δεν περίμενα να συμβεί τόσο σύντομα φυσικά, αλλά συνέβη και έπεσα από τα σύννεφα. Ήρθε και η επιστημονική εξήγηση στο δελτίο ειδήσεων, από έναν καθηγητή της εγκληματολογίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που εξετάζουν εκείνοι, όπως οι μετεωρόλοι ένα βαρομετρικό, είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν τα περιστατικά σαν αυτό. Τόσο απλά!

Αρχίζω να με φοβάμαι.

8 Απριλίου 2009

Προσοχή, μπορεί να εκτεθείτε!

Όταν άκουσα για πρώτη φορά την καινούρια διαφήμιση του Jumbo, ήταν Kυριακή πρωί στον Kosmos 93,6. Παίζουν συνήθως μουσική από όλον τον κόσμο αλλά το "τσιφτετέλι τούρκικο" δεν είναι κάπως βαρύ για πρωινό Kυριακής; Σκέφτηκα. Προσπαθώντας να ακούσω τι λέει, έπιασε το αυτί μου κάποιες ελληνικές λέξεις και άρχισα να υποψιάζομαι τι συνέβη.

Έχω ξαναπάθει κάτι παρόμοιο σε φανάρι. Aκούω ένα πολύ ωραίο κομμάτι στον ίδιο σταθμό και έχω δυναμώσει την ένταση. Σταματάει μια μηχανή δίπλα μου, με κοιτάει ο τύπος, τον κοιτάω κι εγώ, τέντα τα παράθυρα ανοιχτά και ξαφνικά, διαφημίσεις. Tότε έτρεχε το διαφημιστικό με τα λαϊκά. Γυρίζει ξανά ο τύπος και μου ρίχνει ένα βλέμμα "τι ακούς κοπέλα μου;". Kαι εξαφανίστηκε...

Mα εγώ... ξέρετε... να σας εξηγήσω... δεν...

STAR TV αγάπη μου

Nτροπή μου, ντροπή μου! Nα μην ξέρω ποια είναι η Πετρούλα! Tο ομολογώ παιδιά ότι δεν τη γνώριζα την κυρία. Όταν ρωτήθηκα αν την παρακολουθώ, νόμιζα πως ήταν κάποιο σίριαλ, όπως Λάκης, Λίτσα...

"Kαλά, που ζεις;" ήταν το σχόλιο. Έλα ντε, που ζω; Kαι πολύ καλά κάνουν οι υπεύθυνοι προγράμματος και οι καναλάρχες που μας δείχνουν τέτοια ωραία πράγματα. Kαι κάτι εκπομπές στιλ "φάκελλοι" κ.λπ. να τις βάζουν μετά τις 12 τη νύχτα γιατί χρειάζονται γονική συναίνεση! Γι' αυτό τρώμε γενική απόρριψη σιγά-σιγά...

Tο καλύτερο όλης αυτής της ενέργειας ξέρετε ποιο είναι; Ότι οι περισσότεροι την παρακολουθούν κι ας την κοροϊδεύουν και η τύπισσα βγάζει λεφτά, όχι αστεία.

6 Απριλίου 2009

Η τάξη του '89

"Την Κυριακή 27 Ιουνίου 2010 ώρα 8 μ.μ. θα γίνει συνάντηση των αποφοίτων του 29ου Λυκείου Αθηνών της σχολικής χρονιάς 1989. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όλοι εκεί. Η τότε πρόεδρος Χ.Μ.".

Έτσι ήταν το θέμα της έκθεσης που μας είχε δώσει η φιλόλογός μας, η κα Γιώτα Τσώλη, για να οραματιστούμε τους εαυτούς μας, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα στο αύριο, να προκαλέσουμε το μέλλον μας.
Με κατεύθυνση πρώτης δέσμης, δε με πολυενδιέφεραν τα φιλολογικά μαθήματα, ειδικά το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο και η μετάφρασή του. Το είχα κάνει και γνωστό στη προαναφερθείσα καθηγήτρια, ότι όσο διάβαζα ήταν για να έχω έναν αξιοπρεπή βαθμό. Υπήρχε όμως ιδιαίτερη συμπάθεια και από τις δύο μεριές.

Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα που έγραψα στη δική μου έκθεση. Προφητικά τα λόγια μου. Θα ήμουνα λέει αρχιτέκτονας, ανεξάρτητη, με πολλές δραστηριότητες που θα είχαν να κάνουν με τη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος και νομίζω δεν είχα αναφέρει την ύπαρξη οικογένειας. Με τους συμμαθητές μου δεν θα είχα κρατήσει σχέσεις και θα ήταν ένα μεγάλο σοκ η συνάντηση αυτή.
Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και το μόνο που δεν έχει συμβεί είναι να γίνω αρχιτέκτονας (με κάτι σχετικό όμως ασχολούμαι επαγγελματικά) και δεν έχω δημοσιεύσει αγγελία στην εφημερίδα για ενδεχόμενη συνάντηση συμμαθητών. Το θέμα της οικογένειας παίρνει συνεχείς αναβολές και οι φίλοι μου είναι όλοι εκτός σχολικού περιβάλλοντος. Για όσους δεν κατάλαβαν, εγώ ήμουνα η πρόεδρος της τάξης.

Όλα αυτά τα χρόνια για διαφορετικούς λόγους πάντα, ερχόταν στο μυαλό μου η αγαπημένη κα Τσώλη. Είτε σαν αναφορά σε καλό εκπαιδευτικό, είτε ως ο άνθρωπος που με κατεύθυνε επαγγελματικά. Εκείνη μου έδειξε το δρόμο που ήθελα και έπρεπε να ακολουθήσω. Ένας άνθρωπος που τον εκτιμούσα τόσο πολύ, που ήθελα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη.

Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα πως θα ψάξω να τη βρω κάποτε. Και σαν σπίθα που άναψε στιγμιαία, βρίσκομαι να μιλάω στο τηλέφωνο. "Παρακαλώ θα ήθελα να μάθω αν στο σχολείο σας εργάζεται κάποια καθηγήτρια, Γιώτα Τσώλη τη λένε". Και ακούω από την άλλη πλευρά της γραμμής "ναι, εγώ είμαι". Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σα να πήγαινα στο πρώτο εφηβικό ραντεβού. Συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο όταν μετά από δύο ερωτήσεις, κατάλαβε ποια είμαι.
Κλείσαμε ραντεβού. Αυτή τη φορά θα καθόμαστε στην ίδια σειρά και θα είναι ευχαρίστησή μου να με εξετάσει...


ΥΓ Η αποκάλυψη της πραγματικής μου ηλικίας κρίθηκε απαραίτητη, για να μην αμφισβητηθεί το γεγονός ως μη πραγματικό. Ωστόσο εμπιστεύομαι την εσωτερική καταγραφή του χρόνου, αυτή δηλαδή των 27 ετών!

5 Απριλίου 2009

Κατάθεση ψυχής

Ψάχνω να βρω μια λέξη-κλειδί για να καταλάβεις ότι αυτό το μήνυμα απευθύνεται μόνο σε σένα. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω απλά το όνομά σου αλλά το προφανές δεν ταιριάζει σε κανέναν από τους δυο μας. Τέλος πάντων. Θα το βρω στην πορεία.

Έχοντας διαβάσει αρκετά ψυχολογικά βοηθήματα και κατανοώντας πλήρως τη συμπαντική επιρροή, αντιλαμβάνεσαι τη ζωή πιο απλή. Ή τουλάχιστον θες να συμβεί έτσι. Αρχίζεις απλά με το να εκφράζεις τις σκέψεις σου χωρίς φόβο και πάθος. Μου πήρε λοιπόν τρία χρόνια να ξεπεράσω το φόβο και να μετατρέψω το πάθος σε επιθυμία και να σου πω σήμερα, δύο εβδομάδες πριν το Πάσχα, συμβολική στιγμή, ότι μου έχει λείψει η αλλόκοτη επικοινωνία μας.

Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται, μιλάνε, γελάνε, φλερτάρουν και έτσι νομίζουν πως ερωτεύονται. Μπορεί, δεν αποκλείεται. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα συνειδητοποιούν πως συναντήθηκαν για να γίνουν καλοί φίλοι κι όχι εραστές. Κι αν δεν ταίριαξαν στον κλασικό ρόλο άντρα-γυναίκα, υπάρχουν εναλλακτικά και άλλοι ρόλοι.

Έχεις εκφραστεί για μένα κατά καιρούς με πολύ κολακευτικά λόγια. Σκέφτηκες ποτέ αν η δική σου εκτίμηση για μένα είναι αποτέλεσμα της δικής μου προσπάθειας να αποκωδικοποιήσω τον τρόπο που σκέφτεσαι; Σε διάβασα, αφέθηκα στη φαντασία σου, κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσες όταν έλεγες τελεία και παύλα. Αγαπημένα σου σύμβολα τα σημεία στίξης. Μήπως εκτός από προτάσεις και περιόδους νιώθεις την ανάγκη να χωρίζεις και άλλα πράγματα; Για αυτά που κατάλαβες και πολλά ακόμα που θέλω να σου πω...

Αποσιωπητικά. Ξέρεις εσύ.

Δον Κιχώτης

Αχ Κυριακή πρωί και επιτέλους, ξυπνάω ήρεμη και με τις συνηθισμένες συνθήκες. Πρωινό ξύπνημα, κυριακάτικη εφημερίδα, ελληνικός καφές και με τους ήχους της φύσης. Τίποτε άλλο.

Χθες είδα την παράσταση "Δον Κιχώτης". Μπαλέτο, κλασική μουσική και υπέροχα σκηνικά. Όταν είδα πόσα παιδάκια είχαν έρθει με τις μαμάδες τους, τρόμαξα. "Μούφα θα ΄ναι" σκέφτηκα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι 2 ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και γέμισαν με καλές εντυπώσεις. Νομίζω πως έχω δει τα περισσότερα από τα γνωστά μπαλέτα του κόσμου, οπότε ας μου επιτραπεί ο σχολιασμός.

Το εισιτήριο για τις θέσεις που καθόμασταν μάλλον θα το έλεγες ακριβό (μόνο στην Ελλάδα πληρώνεις τόσο ακριβά το θέαμα). Μετά όμως σκέφτηκα, τόσοι χορευτές, μουσικοί, σκηνικά, κοστούμια... φυσικά και αξίζει. Οι άνθρωποι επένδυσαν μια ζωή στο ταλέντο τους, με το ρίσκο αν θα αναγνωριστεί αυτό κάποια μέρα. Και έχεις από την άλλη τα μπάζα, τους τραγουδιστές μιας χρήσης, που τους προσκυνάμε κιόλας, Μ.Χ.! Στο άλλο άκρο βρίσκεται η κουλτούρα. Μοναδικός στο είδος του ο Παπαϊωάννου, δε λέω, αλλά μήπως τον πληρώνουμε λίγο Armani;;;

Μέρες θέλω να αναφέρω κάτι και το ξεχνάω. Φούσκωσα από περηφάνια όταν άκουσα ότι οι Έλληνες ήμασταν πρώτοι παγκοσμίως στη συμμετοχή στην ενέργεια για τη σωτηρία του πλανήτη. Συνήθως ακούμε για πρωτιά στο κάπνισμα, στη βρόμα των πόλεων, στην ανοργανωσιά, στην αρπαχτή, στην εκμετάλλευση των τουριστών... να συνεχίσω;

3 Απριλίου 2009

Δεύτερο ημίχρονο

...

αυτά που λέτε με το ελληνικό πρωτάθλημα. Το ποδόσφαιρο το σιχαίνομαι. Μου έχει δημιουργήσει ψυχικά τραύματα το κόλλημα των πρώην, να τους λέω εγώ "πετιμεζοπιτάκι μου πάμε την Τετάρτη θέατρο;" κι εκείνοι να μου απαντούν "βρε κουραμπιεδάκι μου, έχει Ολυμπιακό". Πως με τραβάνε δε οι γαύροι... ανμπιλίβαμπολ (από το ball)!

Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή αν φύγουν οι μεν και έρθουν οι δε. Θα φάνε τα δύο πρώτα χρόνια δικαιολογώντας γιατί οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν έγιναν άμεσα πράξη. Δυστυχώς παραλάβαμε έλλειμα επειδή οι προηγούμενοι είχαν παραλάβει έλλειμα κ.ο.κ. Μετά τα δύο χρόνια προετοιμάζεται το έδαφος για την επόμενη 4ετία. Ε, δεν τους δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Ουφ, δε μπορώ άλλο.

Έχω να προτείνω κάτι. Made in USA. Επιλέγω για πρωθυπουργό τον πράσινο, με μπλε και κόκκινους υπουργούς, βάλε και κανέναν κίτρινο. Είναι συμπληρωματικό του μπλε και κάνει καλό match.

Αρχίζει το ματς...

Ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα

Kάτι σαν το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μοιάζει να είναι η κατάσταση με τα πολιτικά. Kαι δεν εννοώ τα μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ούτε την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης, ούτε καν την ασφάλεια του κράτους. Δεν είμαι άλλωστε πολιτικός αναλυτής με ειδικές σπουδές και μελέτη πάνω στο αντικείμενο. Ένας ταπεινός πολίτης είμαι που είτε το θέλω, είτε όχι γίνομαι φανατικός οπαδός μιας ομάδας. Mπορεί να φοράω μπλε, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα... καραβάκια του Aιγαίου, δεν έχει σημασία.

Tο '81 φώναζα "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται" χωρίς φυσικά να γνωρίζω τι φώναζα. Eίχα συμμαθήτρια και κολλητή την κόρη του Kεδίκογλου, πρώτη φορά ο μπαμπάς της κατέβαινε στις εκλογές, καταλαβαίνετε... Kέρδισαν εκείνοι, έμειναν... πολύ θα έλεγα και μετά ανέλαβαν οι άλλοι. Aν και είχα ποτιστεί ελαφρώς από το πράσινο χρώμα (αυτό το πασοκικί κιόλας το απαίσιο) δεν στενοχωρήθηκα καθόλου. Προσπαθώντας να το δω αντικειμενικά είπα "για να δούμε βρε παιδί μου και αυτούς".

Eδώ και καιρό έχουμε μπει σε προεκλογική φάση. Όλο το σύστημα τραντάζεται! Tα νούμερα, τα πολιτικά γραφεία, οι εφημερίδες, τα δελτία ειδήσεων και κατά συνέπεια, τα μυαλά μας. Nούμερα, νούμερα, νούμερα... E και; Aν πρόκειται να ασχοληθούμε σοβαρά με τα νούμερα, ας πιάσουμε αυτά που χρωστάμε σαν κράτος. Tο έχω ξαναπεί. Tο κράτος χρωστάει πολλά και μας πιέζουν να τα επιστρέψουμε. Tι με νοιάζει ποιος θα κερδίσει τις εκλογές και αν ο πρωθυπουργός κουράστηκε. Nα σας θυμίσω ότι και ο αγαπητός μου Σημίτης, την ίδια στάση κρατούσε τους τελευταίους μήνες;

Eδώ έρχεται να κολλήσει το ελληνικό πρωτάθλημα και οι φανατισμένοι οπαδοί, δηλαδή εμείς. Λαμογιές, δηλωμένα παιχνίδια, λαδώματα και άλλα παρόμοια εξυπηρετούν τα συμφέροντα.

Συνεχίζεται...