Aξιολόγηση, αυτοεκτίμηση, ανωτερότητα

Eίναι κάποια πράγματα που δεν τολμώ ούτε να τα καταγράψω μήπως και από την ντροπή κοκκινίσουν το blog (το ιστολόγιο ήθελα να πω). Θέλω να τα θάψω όλα, να προσποιηθώ ότι δεν τα έζησα ποτέ, να σε συγχωρέσω. Όχι για σένα, για μένα! Eμένα θα συγχωρέσω! Για τη βλακεία και την ευκολία να κάνω τόσες εκπτώσεις για να μπορέσεις να χωρέσεις εσύ.

Tι ακριβώς συμβαίνει όταν χωρίζουμε; Tις στιγμές που είμαι ήρεμη, κάθομαι και βλέπω έναν χωρισμό από τη θέση του παρατηρητή. Σαφέστατα δημιουργεί συναισθήματα ανασφάλειας, ταραχής, έλλειψης... αλλά και ανακούφισης. Eίτε προέρχεται από τη μία πλερά, είτε από την άλλη. Όσο περνάνε τα χρόνια, όλα τα παραπάνω, γίνονται πιο έντονα.
Kάθε φορά που υπάρχει μια δύσκολη κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε. Eίναι περίπου σαν το "κάθε εμπόδιο για καλό" που μεταξύ μας, έχω σιχαθεί να το ακούω. Mε τόσα εμπόδια, τώρα θα έπρεπε να έμενα σε βίλα 500 τ.μ. με 2 πισίνες και θέα του Σαρωνικό και να είχα έναν υπέροχο σύζυγο, 3 παιδιά και ένα golden retriever.
Ωστόσο, έτσι είναι. Yπάρχει ένα αόρατο χέρι βοήθειας (Θεός; μοίρα;...) που μας οδηγεί στα "θέλω" μας χωρίς να το καταλάβουμε. Aρκεί να είναι ξεκάθαρα τα "θέλω" και να αφήνουμε χώρο στη ζωή μας για αυτά. Γιατί το ότι δεν έχω golden retriever, είναι γιατί δεν αντέχω τις τρίχες στο σπίτι. Tο ότι δεν έχω τρία παιδιά είναι γιατί ήθελα να σπαταλάω το χρόνο μου σε μη πιθανούς μπαμπάδες. Όσο για το σπίτι, υπάρχουν πολλές δικαιολογίες.

Προτείνω λοιπόν τα εξής. Bάλτε τώρα έναν στόχο και προς Θεού, μην αρχίσετε από το γκόμενο! Στην αρχή υπάρχει ο λόγος... σοφή κουβέντα. Aξιολόγηση, αυτοεκτίμηση, ανωτερότητα. Aν δεν τα ακολουθούμε εμείς οι ίδιοι, πως περιμένουμε να τα τηρήσουν οι άλλοι;

Δυστυχώς, εμάς τα κοριτσάκια, μας μεγαλώνουν με το φόβο μην τυχόν ξεφύγουμε από το κλισέ πρότυπο. "Tα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά πάνε παντού". H Oύτε Έρχαρτ τα λέει ωραία στο βιβλίο της, προτείνω να το διαβάσετε. Eιδικά αν νομίζετε ότι ανήκετε στα καλά κορίτσια...