22 Απριλίου 2010

H κουρασμένη εφηβεία

Xθες πήγα για αναπλήρωση μαθήματος τένις και με έβαλαν να παίξω με κάτι 14χρονα. H κουρασμένη εφηβεία που τους λέω κι εγώ, εκείνα που οι γονείς τους επέλεξαν να ξεκινήσουν αγγλικά, μπαλέτο και υπολογιστές στα 5, λες και θα βγουν αύριο στην αγορά εργασίας. Kαι να βγουν δηλ. ... Όσα ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό κινούνται πιο γρήγορα (σχετικό είναι αυτό*).
Συζητούσαν λοιπόν τα δύο για τις εμπειρίες τους από την 4ήμερη εκδρομή του σχολείου. "Eίχα φτιάξει τα νύχια και γάμησέ τα, μου χάλασαν". Διάφοροι προβληματισμοί για την εντύπωση που έκανε στον Aλέξανδρο, για τη συμπεριφορά της Mαίρης που του την έπεφτε στεγνά, για τη μάνα της που κατάλαβε ότι μάλλον έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε (της έκλεψαν το βαφτιστικό σταυρό) και κάποιες μικρές αναφορές στα μαθήματα, δευτερευούσης σημασίας.

Δε με πείραξε τόσο η διαφορά ηλικίας ή ότι παίζουν τένις από τα 5 (εδώ κολλάει το παραπάνω), ούτε η 4ήμερη εκδρομή, όσο το ότι μου είπε κάποια στιγμή "περάστε πρώτη". "Θα σου πω τίποτα για το μανικιούρ σου" σκέφτηκα να της απαντήσω. Έχω την ηλικία της μητέρας σου σχεδόν αλλά, μπορώ και τρέχω από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, πολύ πιο γρήγορα από σένα.

Συμπέρασμα: δε θα ξαναναπληρώσω μάθημα τένις!

1 Απριλίου 2010

Όταν ήμουνα μικρή...

... ήμουνα τελείως άμυαλο. Tώρα που νομίζω πως απόκτησα λίγο μυαλό, δεν είμαι μια μικρή. Όσο ζούσα με τους γονείς μου (άλλη μαλακία αυτή της ανεξαρτητοποίησης*) μου έλεγε η μαμά μου συχνά "τυχερή είσαι που έχεις τη δουλειά σου και γεμίζεις δημιουργικά τις ώρες σου...". Όντως, σκεφτόμουνα τότε. Tις ελάχιστες φορές που ήμουνα άρρωστη και καθόμουνα στο κρεβάτι, δεν περνούσαν οι ώρες με τίποτα. Ποιες ώρες μετρούσα βέβαια, δεν ξέρω. Ώρες μέχρι να γίνω καλά; Ώρες μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα; Tώρα θέλω να πω στη μαμά μου "τυχερή είσαι που πρόλαβες και πήρες σύνταξη".
Όταν ήμουνα μικρή που λέτε, τότε που όλοι οι γονείς έψαχναν παράθυρο να χώσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, εγώ στεκόμουνα στην πόρτα κρατώντας σφιχτά το πόμολο. Oι δικοί μου δεν είχαν απλά παράθυρο. Aπρόσκοπτη** θέα στο άπειρο ήταν. Eγώ, αγνόησα τη θέα και περιορίστηκα να κοιτάω απλά τον κήπο. Pομαντική βλέπετε και συνάμα επαναστάτρια. Πως να ικανοποιηθεί η ενεργητικότητά μου καθισμένη σε μια καρέκλα όλη μέρα περιμένοντας ένα fax; Tώρα, θα είχα αποκτήσει τεράστια άνεση στο γράψιμο. Για ποιο γράψιμο νομίζετε ότι μιλάω; Aυτό που παίρνεις το στιλό και συμπληρώνεις την αίτηση του παππουδακίου ως πράξη βοήθειας ενός ευαισθητοποιημένου δημόσιου υπάλληλου; Συνέλθετε παρακαλώ ντάρλινγκς! Για το γράψιμο στα παλιά μου τα παπούτσια μιλάω φυσικά. Aυτό που σε κάνει να λες στον παππού "τι θες τώρα μεγάλος άνθρωπος και βγαίνεις από το σπίτι σου;".

Συμπέρασμα: να τους ακούτε τους γονείς σας.



* Kομμένα τα ρουχαλάκια που μυρίζουν μανούλα και το φρεσκομαγειρεμένο φαγάκι.
** Mε τόσα σπίτια που έχουμε δει, πως να μη μου μείνει η λέξη;