27 Φεβρουαρίου 2009

Μαζί με μένα

Μια κούπα ζεστής σοκολάτας στο αγαπημένο μου παραλιακό στέκι παρέα με... τον εαυτό μου. Ποιος με ξέρει καλύτερα από σένα; Ποιος άλλος ασχολήθηκε με δυο αράδες κείμενο για να καταλάβει πόσο συναισθηματική είμαι; Ποιος μπόρεσε να δει τη μπλε άμμο; Σε ποιον άλλο θα τολμούσα να εμφανιστώ άβαφη, με την πρόχειρη εμφάνιση και ένα μόλις σπασμένο νύχι, χωρίς να με ενδιαφέρει τι γνώμη θα σχηματίσει;
Και αφού μιλήσαμε, γελάσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, αναλύσαμε θέματα, μου είπες να μην το πιέσω άμα δε μου βγει στο blog. Όντως, δε μου βγαίνει. Δε θα μπορούσα όμως να μη σου πω "είδες που μαζί είναι καλύτερα;".

23 Φεβρουαρίου 2009

Ισόδια ή Εισόβια;

Το να μοιράζεις ευθύνες, είναι πανεύκολο. Να τις αναλαμβάνεις, είναι πανδύσκολο. Να μιλάς γι' αυτές, είναι πανηλίθιο. Γι' αυτό κι εγώ θα θέσω κάποια ερωτήματα.

Όταν προσγειώνεται ένα ελικόπτερο, δεν κάνει κάποιο Χ θόρυβο; Τώρα που έγιναν δεκτές οι παραιτήσεις κάποιων υπευθύνων, θα λειτουργούν όλα καλύτερα; Ενώ η Ελλάδα έχει τόσες βραχονησίδες, γιατί δεν χτίζουμε ένα... "Κουφονητράζ"; Μήπως σας βρίσκεται εύκαιρο το κινητό εκείνου του βαρυποινίτη; Δεν ήταν κακός...
"Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας..."

Φερνάντο Πεσσόα

Ντράνγκα ντρουνγκ... το καμπανάκι...

Η μοναδική χαλαρή στιγμή της ημέρας ήταν στο τραμ. Σκέφτηκα "βρε κορίτσι, αρκετά κουράστηκες σε αυτήν τη ζωή, σου αξίζει να την απολαύσεις, πάρε το τραμ να πας στην Αθήνα".

Το τραμ είναι ό,τι πιο άχρηστο εφαρμόστηκε ποτέ σε αυτήν την πόλη. Εκτός κι αν είσαι συνταξιούχος ή extra ρομαντικός ή ανησυχητικά ήρεμος. Εγώ, δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά αυτήν την περίοδο, είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να προσφέρω στον ευατό μου.

Απόλαυσα την ατέλειωτη διαδρομή, διαβάζοντας το βιβλίο μου και χαζεύοντας που και που τον έξω κόσμο. Δύο πράγματα μόνο μου τάραζαν τη γαλήνη. Το ροχαλητό του διπλανού μου και το κρύο. Στο τραμ κάνει πολύ κρύο. Το θυμάμαι απ' όταν ήμουν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς και ήμουνα υποχρεωμένη να το χρησιμοποιώ για να πηγαίνω στις αθλητικές εγκαταστάσεις. Δεν έφτανε η κούραση της ημέρας, τα ληγμένα σάντουιτς του catering, έμπαινες και στη συντήρηση! Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως το έκαναν επίτηδες;;;

21 Φεβρουαρίου 2009

Αγώνας βρόμικου

Καμιά φορά το χιούμορ βγαίνει μέσα από τα ίδια σου τα βιώματα.

Σάββατο μεν, εργάσιμη δε. Κι ενώ είπα να πάω στο γυμναστήριο μετά τη δουλειά, λίγο το κρύο, λίγο η ανάγκη για περισσότερη ξεκούραση, λίγο το βουνό με τα ρούχα, με έφερεν πίσω στο σπίτι. Και επειδή, λόγω κακής ψυχολογικής κατάστασης δεν τσίκνησα, είπα να ονομάσω τη σημερινή μέρα, τσικνοσάββατο. Κάνω λοιπόν την παραγγελία μου από το αγαπημένο βρομομάγαζο (στους παλαιότερους μη φανεί παράξενο το "ο" - θα το εξηγήσω άλλη στιγμή), βάζω το μπρόκολο να βράζει για να έχει κάποια υγιεινά στοιχεία το γεύμα μου και πάω να βάλω πλυντήριο... στο υπόγειο... Ποια εγκεφαλική δυσλειτουργία συνέβη εκείνη τη στιγμή και παίρνω τα δύο κοντρόλ της γκαραζόπορτας και αφήνω τα κλειδιά μέσα στο σπίτι. Ουπς!
Ψυχραιμία my men... χωρίς κινητό, χωρίς μπουφάν με τους 7 βαθμούς, ο ντελιβεράς καθ' οδόν, το νερό να βράζει, γιατί να μην είμαι ψύχραιμη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω γρήγορα 1 χιλιόμετρο, μήπως βρω τον αδελφό μου να μου δώσει τα εφεδρικά κλειδιά. Φτάνω σπίτι του και δεν ήταν εκεί! Ψυχραιμία my men... στα γονίδια θα 'ναι. Πράγματι, ήταν.
Κι έτσι, μετά από τόσο τρέξιμο, πήρα το παχυντικό μου γεύμα χωρίς πολλές πολλές τύψεις...

Αφιερωμένο σε εκείνον που σχολίασε το κακό χιούμορ μου. Καλώς ήρθες.

Nέα, καλλιεργημένη, καλής οικογενείας ψάχνει...

27 χρόνων και ακόμα μαθαίνω πράγματα. Η κατά ένα χρόνο μεγαλύτερή μου φίλη Κυριακή (ξέρετε, αυτή από το Σαββατοκύριακο) μου είπε ότι στον άντρα δίνεις το 90% σου. Το υπόλοιπο 10, που να χτυπηθεί κάτω, το κρατάς για σένα. Nα δείχνεις ότι ο ευατός σου είναι πολύτιμος, κάτι σαν διαφήμιση. Tο 'χω. "Tα κάνει όλα και συμφέρει".
Τι λες τώρα; Μαλακία που ξυπνούσα δηλ. στις 5.30 κι εγώ μαζί του για να του φτιάξω καφέ, ε; Ακόμα μεγαλύτερη όταν έχανα το σοκολατένιο μαύρισμά μου για να του φτιάξω παστίτσιο;

Δεν... δεν... Δύσκολα πράγματα αυτά για μένα. Eγώ είμαι παραδοσιακή με το θέμα άντρα. Θέλω να τον προσέχω, να τον φροντίζω, να τον αισθάνομαι στήριγμα δίπλα μου, να του είμαι πιστή. Παράλληλα όμως, θέλω την ελευθερία μου, να απολαμβάνω το δικό μου χρόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ξενοκοιτάγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχει καλό χιούμορ, να είναι ανοιχτοχέρης και ειλικρίνης.

Για όποιον ενδιαφέρεται, έχω αφήσει το τηλέφωνό μου στο κοντρόλ.

20 Φεβρουαρίου 2009

Σε λίγες μέρες φεύγω για... ελπίζοντας να μείνω για πάντα εκεί...
Όταν σε πνίγουν τα λόγια, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να σωπάσεις...

17 Φεβρουαρίου 2009

Λοιπόν ο λόγος που είχα κλειστό το κινητό μου είναι προσωπικός αλλά δεν έχει να κάνει με κανέναν προσωπικά. Παρακαλώ, μη με βάζετε στη διαδικασία να εξηγώ στον καθέναν σας τις ακριβείς αιτίες. Τέλος.

Μετά από 14 ώρες δουλειά, σκασμένη από όλους και από όλα, μου βγαίνει να φωνάξω "βρε ΔΜΧ!".

16 Φεβρουαρίου 2009

Μια μέρα χωρίς κινητό

Για προσωπικούς λόγους επέλεξα να κρατήσω το κινητό μου κλειστό σήμερα.
Σαν τον παλιό καλό καιρό. Έκλεινες ένα ραντεβού και ήσουν ακριβής στην ώρα και στον τόπο. Ήθελες να ανταλλάξεις δυο κουβέντες με έναν άνθρωπο και στην χειρότερη περίπτωση του έκανες ένα τηλεφώνημα, δεν του έστελες μήνυμα "καλησπέρα, ελπίζω να είσαι καλά". Γούσταρες το τεκνό στην άλλη πλευρά του μπαρ, έστελνες ένα σήμα και τα πράγματα εξελίσσονταν φυσιολογικά. Γιατί η ξεπέτα στις γιορτές "κοριτσάκι μου, να είσαι ευτυχισμένη"... μπλιαχ! Άστο ρε φίλε, αν έχεις μπερδέψει το buttom με τον (μ)πάτο, γάμ... το. Η αξιότιμη κα Σπανοπούλου, χρόνια τώρα διευθύντρια του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, μου στέλνει τηλεγράφημα κάθε χρόνο στη γιορτή μου και κάθε φορά τα λόγια της είναι γεμάτα συναίσθημα.
Εδώ και τέσσερις μήνες μετά από μία λάθος κλήση, έχω γνωριστεί με την καινούρια θεία Λένα. Κάθε πρωί "να έχης μια οιπέροχι μαίρα". Κοντεύει να με κερδίσει αυτός ο νεαρός με την ευγενική του συμπεριφορά.

Εσείς οι σατανικοί διαφημισταράδες της κινητής τηλεφωνίας, αυτά τα "connecting people" για ξανασκεφτείτε τα.

15 Φεβρουαρίου 2009

Xαμηλή πτήση

Ευτυχώς που βρισκόμαστε στην περίοδο του Τριωδίου και δικαιολογούνται πάσης φύσεως μεταμφιέσεις, ενδυματολογικές, συναισθηματικές, ψυχικές...

Αρχικά, ήθελα να ήταν κοινή η προηγούμενη ανάρτηση με αυτήν, βασισμένες και οι δύο στην αυξημένη δύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι που τους κάνουν να νιώθουν ότι έχουν φτερά. Να αναλύσω τις συνέπειες αυτού του... μάλλον κακού προσόντος. Να επισημάνω τους κινδύνους που αντιμετωπίζεις όταν βρίσκεσαι στον αέρα.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ένα συγνώμη σε κάποιον που πέταξα από πάνω του σε επικίνδυνα μικρή απόσταση και τον τρόμαξα. Θα καταλάβει, εύχομαι. Την περίοδο αυτή, βρίσκομαι κλεισμένη στον ειδικό χώρο επισκευών, λόγω συντριβής. Με χρησιμοποιούν μόνο για έκτακτες περιπτώσεις επειδή είμαι δοκιμασμένο μοντέλο, γερό σκαρί. Μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια πως είναι να κάνεις ελεύθερη πτώση.

Ζητείται κάποιος να με ανατρέξει σε παλαιότερες δικές μου αναρτήσεις και να μου θυμίσει αυτά που η ίδια έγραφα, περί ψυχικής ανάτασης, θετικής σκέψης, απλότητας της ευτυχίας. Παρά το ειρωνικό ύφος της παρούσας φράσης, σας παρακαλώ, κρατηθείτε σταθεροί στα λεγόμενά μου και σας υπόσχομαι πως εντός των ημερών θα επανέλθω.

14 Φεβρουαρίου 2009

Όταν κάποιος γεννιέται με φτερά στην πλάτη του...

... πρέπει να κάνει τα πάντα για να πετάξει.

Η Γκόλντα Μέιρ (πρωθυπουργός του Ισραήλ) ήταν μία από τις σημαντικότερες γυναίκες που πέρασαν από την ιστορία της πολιτικής. Απέρριψε την πρόταση να αναλάβει αναπληρώτρια πρωθυπουργός λέγοντας "καλύτερα γιαγιά πλήρους απασχόλησης παρά υπουργός μειωμένης δικαιοδοσίας".

11 Φεβρουαρίου 2009

Aγόρι είναι... είναι;

Tου Aγίου Bλασίου...

αν η αρκούδα λιάσει το αρκουδάκι της, ο χειμώνας είναι πίσω, λένε στα χωριά. Που θα πει πως αν δούμε ήλιο σήμερα, ο χειμώνας δεν έχει έρθει ακόμα.

Crete Sightseeing

9 Φεβρουαρίου 2009

Kλάρα...

από το κουκλάρα! Eίναι το όνομα αυτής της πανέμορφης κοπρίτισσας (βλ. φωτο) που επειδή η πολυάσχολη μαμά της, δεν κατάφερε ποτέ να τη βγάλει μια καλή φωτογραφία, αναγκάστηκα να ταξιδέψω η ίδια στο περήφανο νησί για να το κάνω. Xαιρετίσματα έχετε από την αχ! Kρήτη. Για οποιοδήποτε συντακτικό και ορθογραφικό λάθος ή ασάφεια, φταίει η αμέτρητη ποσότητα τσικουδιάς που καταναλώθηκε.

Tο κοπρίτης το κρατάμε γιατί η ακριβής σημασία της λέξης είναι ο δειλός άνθρωπος, χωρίς πυγμή. Tο ίδιο και η Kλάρα. Mεταξύ μας, οι προδιαγραφές της ήταν για λούτρινο με 2 μεγάλες μπαταρίες. Tι άλλαξε στην πορεία, δεν ξέρω. Ωστόσο, είναι μια απερίγραπτη φάτσα και πανέξυπνη. Kάνει τη λυπημένη για να την ταΐσεις λιχουδιά, να την πάρεις αγκαλίτσα και να την πας μεγάλη μια βόλτα.

Στην Kρήτη μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. Tο ένα είναι οι τόνοι σε κάποια ονόματα. Πήγαμε σε ένα χωριό για φαγητό, Kράσι λέει λέγεται. Γιατί ρε παιδιά Kράσι κι όχι Kρασί; Περιοχή Γάζι, νερό Pούβας. Kαλά, δεν επιμένω. Kι εγώ κατάγομαι από την πατρίδα του Kολοκοτρώνη, ενός γνήσιου μαχητή και Έλληνα... ή όχι; Tο τι κατάληξη σε "ίτσι" έχουν τα χωριά! Λιμποβίτσι θα μπορούσε να ονομάζεται και χωριό της Σερβίας.
Tο δεύτερο είναι οι τεράστιοι δρόμοι του Hρακλείου. Eιδικά η οδός Πεδιάδος... είναι και διπλής κατεύθυνσης, κόμβος της Eθνικής. Όταν περνάει αυτοκίνητο, οι νοικοκυρές προσέχουν πως θα ανοίξουν το παντζούρι του σπιτιού τους, μη βρει! Tώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν υπήρχαν καθόλου ανοιχτά παντζούρια.

Mάκια στο Mαράκι, στην Έλλη, στην Aργυρώ, στη Σταυρούλα, στον Mάνο, στον Aντώνη κ.λπ. κ.λπ. και ας είναι καλά ο Mύρων που με ξεκόλλησε από το γράμμα Π. Eίναι και βάζελος.

5 Φεβρουαρίου 2009

Η καημένη η νυφούλα

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια όμορφη νύφη, λαμπερή και στολισμένη, όπως ονειρευόταν η ίδια, την ιδιαίτερη μέρα του γάμου της.
Με αργά βήματα εκείνη και ο περήφανος πατέρας της, οδηγούνταν προς τα σκαλιά της εκκλησίας, κρατώντας μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλο, επειδή το φουντωτό κατάλευκο νυφικό, πήγαινε πέρα-δώθε και πάνω-κάτω με το παραμικρό άγγιγμα. Με τις όποιες τεχνικές δυσκολίες, ολοκληρώθηκε το μυστήριο ενώ μετά ακολουθούσε γλέντι, δεξίωση, πάρτυ, whatever... Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η καημένη νύφη θα προκαλούσε τέτοιο χαμό κι όχι από την εντυπωσιακή της είσοδο στο χώρο του πάρτυ.
Όταν πήγε να κάτσει στο τραπέζι, σηκώνεται το φουστάνι, χτυπάει το τραπέζι από κάτω και πάρτα όλα κάτω. Τι να το πιέζουν προς τα κάτω η μαμά, η πεθερά, η θεία Καλλιόπη, τίποτα αυτό, ντόινγκ, όρθιο πάλι. Είδαν και αποείδαν οι συγγενείς και για να σώσουν την κατάσταση, έπεσαν στα τέσσερα και άρχισαν να αφαιρούν τα σίδερα από το φουστάνι.

Και έζησαν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα...

Και στα δικά σας.

Ραναγιώτης

Επέστρεψα μεν στην έδρα μου, σωματικά μόνο, γιατί το μυαλό μου έχασε την πτήση και θα έρθει με την επόμενη.

Μου λείψατε βρε σκατοζούζουνα. Έχω πάθει εξάρτηση με την παράξενη αυτή σχέση. Τόσο, που όλες αυτές τις μέρες της δικτυακής απουσίας μου και ενώ εξελίχθηκαν πολλά γεγονότα, είχα την επιθυμία να μπορούσα να σας γράψω εκείνη τη στιγμή. Ειδικά τη στιγμή που ήρθε ένας τύπος να μου μιλήσει. Μπλα-μπλα διάφορα...
- Πως σε λένε παληκάρι;
- Παναγιώτη
- Ναι, ξέρεις, τώρα θυμήθηκα έχω μια δουλίτσα, θα τα πούμε μετά

Ήταν ο τέλειος τόπος και τρόπος να κάνεις νέες γνωριμίες, κάθε είδους. Με είχε πιάσει και μια υπερκοινωνικότητα και μετά από μερικές ώρες, τσουπ, άλλος. Δεν ήταν ο τύπος μου, αλλά είχε πλάκα. Παιδιά, τον έλεγαν Παναγιώτη!

Μήπως να περάσω στο επόμενο στο γράμμα γιατί μέχρι να βρούμε όνομα από Ρ, θα το έχω πάθει το κακό. Σίγμα. Μια χαρά γράμμα και πλήθος ονομάτων. Σταμάτης, Σπύρος, Σωκράτης, Σωτήρης, Σταύρος, Στραβόξυλο, Στραβάδι...

3 Φεβρουαρίου 2009

Idiotης

Μάθημα: Γλωσσολογία
Της μαθητρίας της 8ης... (είπαμε φιλαράκια αλλά μην παραγνωριστούμε κιόλας)

Για τους αρχαίους Έλληνες η συμμετοχή στα κοινά ήταν κάτι σαν δεδομένο. Τόσο, που τους μη συμμετέχοντες, τους αποκαλούσαν ιδιώτες. Από τη λέξη αυτή προέρχεται το αγγλικό "idiot" που σημαίνει "ηλίθιος". Στις μέρες μας και δεδομένου ότι σε ετούτη τη χώρα, ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει στην κουρούπα, η λέξη επιστρέφει και χρησιμοποιείται μεταφρασμένη πια. Σωστά;