26 Αυγούστου 2010

Όλα κύκλο κάνουν

Φέτος η επιλογή ήταν το νησί της Νάξου με τα γαλαζοπράσινα νερά, τα πεντανόστιμα φαγητά και τις κοκκινωπές αποχρώσεις που δημιουργεί ο κυκλαδίτικος ήλιος. Η δύναμη της συνήθειας ή το κόμπλεξ που δεν παίρνει ποτέ άδεια και που μας οδηγεί στην αναζήτηση της πληρωμένης ξαπλώστρας, στη δυνατή μουσική του beach bar και στο in μπαράκι που σερβίρει ποτά-παραισθησιογόνα. Οι απέραντες παρθένες αμμουδιές που δεν τις άγγιξε ακόμα ο πλαστικός πολιτισμός είναι για τους λίγους. Εκεί δημιουργήσαμε τον δικό μας παράδεισο που θα μας φιλοξενούσε μια ολόκληρη μέρα. Ήταν η δική μας Αγία Άννα, η πασίγνωστη παραλία του νησιού, λίγο πιο μακριά από το κεντρικό της σημείο. Ένας τεράστιος αμμόλοφος που σε κάνει να θέλεις να κουτρουβαλιστείς ελεύθερα και να γεμίσεις κόκκους άμμου. Η απλότητα των συνθηκών μου θύμισε την παιδική μου ηλικία.
Κάθισα και σκέφτηκα γιατί φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική αλλά και στον τρόπο ζωής μας. Το εύκολο χρήμα να νοικιάζεις τόσο το δωμάτιο όσο να σε συντηρήσει έναν ολόκληρο χρόνο και αφού το κατάφερες, το έκανε και ο γείτονας που μέχρι τότε μάζευε πατάτες. Που ακούστηκε στη χώρα με τις άπειρες παραλίες να πληρώνεις για να τις απολαύσεις. Μια φρουτοσαλάτα για δύο άτομα, 12 ευρώ. Δεν έχω να αναφέρω τίποτα κακό για την ποιότητα του φαγητού. Τέλειες γεύσεις, καλομαγειρεμένα φαγητά και πολύ λογικές τιμές. Μας είπαν για δύο ταβέρνες που πρέπει να κάνεις κράτηση για να βρεις τραπέζι! Για τη Νάξο μιλάμε. Δε βρήκαμε το λόγο να ακολουθήσουμε τα guide lines αφού ήταν τόσο εύκολο να φάμε παντού καλά. Ο κύριος Φώτης με τα 3-4 τραπεζάκια ακριβώς πάνω στο κύμα και τους αργούς του ρυθμούς, μας έδειξε τι θα πει διακοπές.
Εμείς φταίμε που αποχρωματίστηκε το νερό, αλλοιώσαμε τις γεύσεις, φτιάξαμε κάθε πιθανό μέσο που θα έκανε τάχα τη ζωή μας πιο εύκολη και τελικά πνιγήκαμε στην ίδια μας την ευκολία. Τυφλές επιλογές επειδή κάποιος "σπουδαίος" βλάκας τις χαρακτήρισε μοδάτες.

Δεν είμαι πάντα τόσο αρνητική αλλά όταν δεν είμαι, δεν γράφω. Η ανάγκη που με κάνει να γράψω είναι γιατί με πιάνει έντονα το πατριωτικό μου και δεν αντέχω να βλέπω εικόνες διαστρεύλωσης του Ελλαδίτσας μας. Επιθυμώ να γυρίσουμε στα απλά, σε αυτά που μας παίρνουν. Πείτε μου ότι δεν είμαι μόνη μου, σας παρακαλώ!!!

5 Αυγούστου 2010

Από του Σάκη και στου Θεού το αυτί

Οι αυτοδημιούργητοι λέει δεν κινδυνεύουν από την κρίση, είπε ο έλληνας σταρ. Θέλω να σταθώ στη φράση του γιατί κι εγώ αυτοδημιούργητη είμαι. "Τι δημιούργησες ρε κοπελιά;" θα μου πείτε. "Μια τρύπα στο νερό;" θα απαντήσω εγώ. Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Αλλιώς είχα ονειρευτεί την Ελλάδα μετά το σύντομο πέρασμά μου από την ιστορία της. Δε μου πάει να ανήκω στον πληθυσμό των κακών σχολίων και μόνο. Θα ήθελα όταν αναφέρονται σε μας να θυμούνται τη φιλοξενία μας, τον αυθορμητισμό μας, το φιλότιμό μας, το χαμόγελό μας. Δε μπορώ να πιστέψω πως κάποιος που έχει επισκεφθεί την Ελλάδα και έχει ζήσει τους Έλληνες από κοντά κι όχι από πρωτοσέλιδα εφημερίδων, να μην έχει κάτι καλό να πει, ακόμα κι αν έχει στηθεί στις ουρές λόγω κάποιας απεργίας.

Περνούσα τις προάλλες από τα ολυμπιακά κέντρα της παραλιακής. Έρημα, άχρωμα, γεμάτα χόρτα και άδεια από ζωή. Άναψαν τα φώτα για λίγες μέρες, τόσες όσες γίναμε ευρωπαίοι (κατά το μάνουαλ). Και μετά έγινε black out. Όχι τόσο στις εγκαταστάσεις όσο στις καρδιές μας. Δε σας λείπει αυτό; Εμένα πολύ! Να προτείνω κάτι; Ας υποθέσουμε ότι η κοινωνία είμαστε εμείς και ο στενός μας κύκλος, οικογένεια και φίλοι. Ζούμε σε ένα καθαρό περιβάλλον, σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, βοηθάμε όπως και όσο μπορούμε και λειτουργούμε σαν μια ομάδα. Θα πετούσατε σκουπίδια στο δρόμο τη στιγμή που θα ξέρατε ότι θα βγει το παιδί του φίλου σας να παίξει; Θα κάνατε σφήνα στον κολλητό σας; Θα αισχροκερδούσαμε σε βάρος του αδελφού σας;

Έχω υπάρξει αρκετές φορές εθελόντρια. Κάθε φορά που το αναφέρω υπάρχει κάποιος που θα πει "θα γίνεις το κορόϊδο εκείνων που είναι υποχρέωσή τους να το κάνουν;" Το αίμα δεν είναι υποχρέωση κάποιων να το προσφέρουν αλλά αν δεν είχαμε εθελοντές αιμοδότες, θα είχαμε περισσότερους θανάτους.

Πείτε μου ότι είμαστε αρκετοί αυτοί που πονάμε τούτο τον τόπο!!!