Η παλιά μου γειτονιά

Σήμερα πήγα στην Αθήνα για δουλειές. Θα πει κάποιος "από το χωριό κατέβηκες;". Κάπως έτσι είναι. Η κολλητή μου με αποκαλεί "βλαχάκι" επειδή παρατηρώ τα νεοκλασσικά κτίρια. Εμπειρία είναι πια η επίσκεψή μου στο κέντρο της πόλης και να φανταστεί κανείς, πως μεγάλωσα στα Εξάρχεια. Για να εξηγηθώ όμως. Τα τελευταία χρόνια μένω σε προάστιο και η δουλειά μου είναι στο παραδιπλανό προάστιο από αυτό που μένω. Μέσος χρόνος για την απόσταση αυτή, 10 λεπτά. Ιδανικές συνθήκες μάλλον, όμως... Η φράση "ησυχία έχετε εδώ" ακούγεται σαν βρισιά πια.

Μου λείπει η παλιά μου γειτονιά, τα κορναρίσματα επειδή ένα φορτηγό έκλεινε το δρόμο, ο χασάπης απέναντι κι ας ένιωθα υποχρεωμένη να τρώω 5 φορές τη βδομάδα κρέας, για να τον υποστηρίξω. Και το καθαριστήριο, δίπλα στο χασάπη, που κάθε Σάββατο πρωί μου έπαιρνε τα αυτιά με τον θόρυβο από την πρέσα. Μου λείπει η κυρά Καίτη από το ψιλικατζίδικο κι ας με κάρφωνε στη μαμά μου κάθε φορά που πήγαινα στο μαγαζί της για να τηλεφωνήσω σε γκόμενο.
Τώρα η σικάτη γειτονιά που μένω (μη χέ...) δεν έχει τίποτα απολύτως που να θυμίζει κάτι από τα παλιά. Βλέπεις που και που κάποιον άνθρωπο επειδή πάει να πετάξει τα σκουπίδια. Και το χειρότερο... που τη μίσησα. Δεν ανοίγουν την πόρτα στα παιδάκια για να πουν τα κάλαντα! Παιδιά αλλοδαπών όλα αφού τα παιδιά των γειτόνων, εννοείται πως δεν βγαίνουν για τα κάλαντα.

Σήμερα λοιπόν που πήγα στην Αθήνα για δουλειές, όλα μου φαινόντουσαν φυσιολογικά. Μια κυρία έπλεκε έξω από το... μαγαζί της... ένας πάγκος με μερικά φτηνά παιχνιδάκια. Κάτι παπούδες μέρα μεσημέρι έπαιζαν πρέφα στο καφενείο. Τρεις σπουδαστές έτρεξαν να προλάβουν την πόρτα του τρένου, λες και δε θα υπήρχε άλλο μετά. Ο ένας με κοιτούσε κιόλας! Μου άρεσε ακόμα και η μυρωδιά από το τσιγαρισμένο κρεμμύδι. Έτσι είναι, στις γειτονιές το φαγητό ψήνεται νωρίς για είναι έτοιμο και καλοσερβιρισμένο όταν θα επιστρέψει η οικογένεια.

Μου λείπει η παλιά μου γειτονιά, όπως μου λείπεις κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ...