Πάει ο παλιός ο χρόνος

Αποχαιρετώντας σιγά-σιγά το 2008, μια χρονιά που δε θα μου λείψει πολύ. Δε μετανιώνω για ό,τι έζησα, ούτε για το πως χειρίστηκα τις καταστάσεις. Στο κάτω-κάτω αυτή είμαι, μόνο αν είχα προπονητή δίπλα μου θα με κατεύθυνε σε κάθε μου απόδοση. Και πάλι, δε θα ήταν σίγουρο ότι θα έφτανα πρώτη.

Τι θα έχω να θυμάμαι από το 2008; Από σένα ένα καλό και πολλά κακά. Την απίστευτη μοναξιά και απογοήτευση σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που έζησα, αναγκαστικά. Θυμάμαι ακόμα, άλλωστε είναι τόσο νωπό και τόσο άδικο. Πως να καταφέρω και πάλι να συνεχίσω; Από ποιο δρόμο να πάω; Αυτόν της ειλικρίνειας; Είδα που με έβγαλε! Αυτόν της διπλωματίας; Δεν τον γνωρίζω καθόλου. Για όλα νιώθω ότι μπορώ να παλέψω, αλλά το ότι μου κάνεις την ψυχή ακόμα πιο σκληρή, δεν το αντέχω.

Κατά τα άλλα ήταν μια ήπια χρονιά. Έκανα πολλά ταξίδια και το χάρηκα. Άλλαξα τις εικόνες του μυαλού μου, άκουσα καυγάδες σε άλλες γλώσσες, επικοινώνησα με άλλους πολιτισμούς, για να καταλήξω και πάλι στο ίδιο σπίτι, στα νότια προάστια με τους ψυχρούς γείτονες και τα σαμαράκια στους δρόμους.

Η ζωή έχει τις αποχρώσεις που της δίνουμε εμείς. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό και λόγω επαγγέλματος. Έχω φτιάξει μια δουλειά σε γκρίζα σκούρα χρώματα επειδή η ψυχολογία μου ήταν ανάλογη. Την επόμενη μέρα που αισθάνθηκα καλύτερα, τα άλλαξα εντελώς τα χρώματα και τα έκανα ζωντανά και χαρούμενα.

Μα που έβαλα την παλέτα με τα πορτοκαλί, τα λαχανί και τα γαλάζια; Την είδε μήπως κανείς;