21 Σεπτεμβρίου 2010

Δημόσιοι υπάλληλοι

Ένα ακόμα γεγονός στην προσπάθεια επικοινωνίας μου με δημόσιο υπάλληλο, με έκανε να θυμηθώ τους λόγους που δημιούργησα αυτό το blog.
Ώρα 8:35. Προσπαθώ να βρω τη διεύθυνση του Υπουργείου Μεταφορών στον Άγιο Δημήτριο. Στο site του υπουργείου που προσπάθησα κανένα δεκάλεπτο, δεν τη βρήκα. Σκέφτηκα πως ήταν μια πληροφορία που δε θα έπρεπε να ψάχνω τόση ώρα για να τη βρω και σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο στο ΚΕΠ Αγίου Δημητρίου. ΚΕΠ, όπως λέμε Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών. Απαντάει μια κυρία, την καλημερίζω, μούγκα η κυρία, προχωράω στο ερώτημά μου και αρχίζει ο εξής διάλογος:
- Πήρατε τηλέφωνο στο ΚΕΠ για να με ρωτήσετε τη διεύθυνση του Υπουργείου;
- Δεν την γνωρίζετε;
- Το θέμα δεν είναι αν τη γνωρίζω, αλλά ότι υποβαθμίζετε τη λειτουργία του ΚΕΠ
- Με συγχωρείτε, αλλά η δουλειά σας είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη
- Ναι, αλλά με αυτόν τον τρόπο μας υποβαθμίζετε
- Κυρία μου τη γνωρίζετε ή όχι;
- Θεομήτορος 59

Με όση ψυχραιμία που είχε απομείνει την ευχαρίστησα και το έκλεισα.

Σας παρακαλώ χρονομετρήστε πόση ώρα παίρνει ο παραπάνω διάλογος. Η τύπισσα δεν έψαξε κάπου. Γνώριζε την πληροφορία πολύ καλά. Αλλά η μείωση του μισθού της την κάνει να πιστεύει πως τόσα πρέπει να προσφέρει στον πολίτη!

Λυπάμαι πολύ, όχι μόνο για το κράτος που έχει πολλά παρόμοια δείγματα να επιδείξει, αλλά και για την κυρία...

1 Σεπτεμβρίου 2010

(Π)αιδοίον Άρεως!

Βρέθηκα στην παλιά μου γειτονιά. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί έπαιξα, ατέλειωτες ώρες, με τους φίλους μου, στην πλατεία Οικονομίδη. Οι γονείς μας μας έχαναν από τα μάτια τους αλλά δεν ανησυχούσαν. Εκεί πήγαινα για τρέξιμο όταν μεγάλωσα πια, εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη ενός από τα λίγα πάρκα της Αθήνας.
Σήμερα; Κλειστό σχεδόν από παντού. Διάβασα στις στραβοβαλμένες ταμπέλες ότι γίνονται έργα. Στο μικρό κομμάτι που επιτρέπεται η πρόσβαση και περπάτησα για λίγο, αγριεύτηκα. Σε τίποτα δε θύμιζε το πάρκο μας. Άκουσα πως το έκλεισαν για λόγους ασφάλειας αφού τα βράδια μετατρέπεται σε στέκι πρεζάκηδων και κάθε μορφής ανώμαλων. Ντροπή! Ένα ακόμα σφάλμα μας.
Το έλεγα, το λέω και θα το λέω. Δε φταίνε μόνοι οι άλλοι, φταίμε κι εμείς!