10 Οκτωβρίου 2011

Άντε και του χρόνου!

Μου το έλεγαν πως όταν φτάσω στο νούμερο 40 κάτι θα αλλάξει στην ψυχολογία μου, αλλά όπως και άλλες φορές στη ζωή μου το έπαιζα άνετη. Αυτό δεν είναι ψυχολογικό ταρακούνημα. Σα να έχω κάνει ολική πλαστική και τραβάνε όλες οι πληγές μαζί νιώθω. Μια μέρα μετά, στα πρώτα λεπτά της, τα πράγματα δείχνουν μάλλον καλύτερα.
Στην πραγματικότητα δε νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τα γενέθλιά μου. Περισσότερο με τρώει να τοποθετηθώ κι εγώ για τη γενικότερη κατάσταση, ξέρετε δουνουτου, μουσουτου, δεμεχε... εκεί θα καταλήξω πάλι εκτός κι αν με προλάβει καμιά συγκοπή. Πόσο θα 'θελα να ανοίξω διάλογο μαζί σας για να μπορέσω να συγκρίνω τις αντιδράσεις των ανθρώπων! Σιχάθηκα πια τα δελτία ειδήσεων, τις κυριακάτικες εφημερίδες, τις ανακοινώσεις των μέτρων και κυρίως την καταθληπτική όψη του λαού. Για το τελευταίο θα χρησιμοποιήσω το ρήμα "λυπάμαι". Εκεί θα πρέπει να κάνουν focus τα τρομερά μυαλά εκείνων που μας κυβερνούν, των άλλων που περιμένουν να κυβερνήσουν, αλλά και των παράλλων που δε θα κυβερνήσουν ποτέ (οι χειρότεροι της υπόθεσης). Έχουν κοιτάξει γύρω τους να δουν τα πρόσωπα των περισσότερων ελλήνων; Στην ερώτηση "τι περιμένουν να αλλάξει στον επόμενο χρόνο" (δε συζητάμε για τα επόμενα 10) ξέρετε τι θα απαντήσουν πιθανότατα; Να μη γίνουμε χειρότερα! Απάντηση που απλά παγιώνει την υπάρχουσα κατάσταση όσο άσχημη κι αν είναι. Καμία ελπίδα, κανένα όραμα.
Λαϊκισμός; Μπα! Κάθε άλλο.

22 Σεπτεμβρίου 2011

Αληθινή ιστορία

Επιστολή παραπόνων μετά την διαμονή

Κε [...],
βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να εκφράσω τα παράπονα και τη δυσαρέσκειά μας από τη διαμονή μας στο [...].

Ομολογώ ότι στην πρώτη ηλεκτρονική επικοινωνία παρουσιάσατε μια καλή εικόνα τόσο για το δωμάτιο όσο και την εμπειρία σας στις δημόσιες σχέσεις.

Με την πρώτη ματιά είδαμε μια εσωτερική πόρτα που χώριζε το δωμάτιό μας με κάποιον ανεξάρτητο χώρο που δεν ήταν φυσικά για δική μας χρήση. Κατά συνέπεια ακούγαμε το τηλέφωνο να χτυπάει, ομιλίες ανθρώπων κ.λπ.
Δεν αντικαταστάθηκε το χαρτί υγείας παρά μόνο μετά από αίτημά μας.
Οι πετσέτες ενώ ήταν λερωμένες παρέμεναν αναντικατάστατες.
Μετά από αναζήτηση νέου δωματίου και ενώ διανύαμε υψηλή τουριστική περίοδο, διαπιστώσαμε ότι η τιμή των 90,00€ ήταν εξαιρετικά υψηλή για το επίπεδο του δωματίου. Χαρακτηριστικά το ξενοδοχείο Mentor, είναι πάνω στην παραλία και η τιμή του με πρωινό είναι 90,00€.
Ένα υπέροχο boutique hotel, το Alicelia, χρεώνει από 70,00 και 80,00€ με πρωινό επίσης!!!

Υπάρχουν πολλά ακόμα που δυστυχώς δεν καταφέραμε να τα βρούμε νωρίτερα. Το τεύχος Αυγούστου του περιοδικού Icons που κυκλοφορεί, έχει μεγάλη αναφορά στην Ιθάκη και θα σας συμβούλευα να το ξεφυλλίσετε.
Θεωρώ ότι τα παραπάνω δεν το κατατάσσουν στην Α' κατηγορία όπως μας πληροφορήσατε γραπτώς. Κάτι που επίσης μας δημιούργησε άσχημη διάθεση ήταν η στάση σας κατά τις τυχαίες συναντήσεις στους κοινόχρηστους χώρους. Οι Έλληνες είμαστε χαμογελαστός λαός και τουλάχιστον το "καλημέρα" το λέμε με άνεση.

Δεν έχω φτάσει άλλη φορά στο σημείο να στείλω αντίστοιχη επιστολή παραπόνων κι ας έχω ταξιδέψει σε αρκετούς προορισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι κρίμα να χαλάτε τη διάθεση των ανθρώπων σε κατάσταση διακοπών.

Εύχομαι ειλικρινά να είμαστε οι μόνοι σας πελάτες που έφυγαν από την κατά τα άλλα πανέμορφη Ιθάκη, με τόσο κακή διάθεση!!!


Απάντηση στην επιστολή

Καλησπέρα σας κα [...].
Μόλις επέστρεψα στην Αθήνα, και είδα τα email μου. Όπως σας είχα πει είχε χαλάσει ο υπολογιστής μου και δεν είχα πρόσβαση πλην του gmail account που έχω, το οποίο και μπόρεσα να δω σε ένα Internet cafe.Εκεί είδα την καταχώρησή σαs, στο facebook.
Σας ενημερώνω ότι ουδεμία πρόθεση είχαμε να σας δημιουργήσουμε κάποιο πρόβλημα, η να σας χαλάσουμε τις διακοπές σας και του κου Καλοειδά. Κάτι τέτοιο το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο. Υπήρξα ανώτατο στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων, για πέραν των 20 ετών και γνωρίζω πόσο σημαντικός είναι ο ελεύθερος χρόνος όλων.
Για τα επί μέρους θέματα στα οποία αναφέρεστε έχω να σας πω τα εξής:
1. Για το χαρτί υγείας είναι προφανές ότι ήταν μία αστοχία της καθαρίστριας. Είναι ένα μόνιμο πρόβλημα που έχουμε γιατί είναι λίγες οι κυρίες που κάνουν αυτή την δουλειά, και εκτός κάποιων μεγάλων μονάδων, οι ίδιες μέσα στην ίδια μέρα αλλάζουν πολλές διαφορετικές επιχειρήσεις. Θα μπορούσατε να με ειδοποιήσετε, για αυτό άλλωστε είμαι εκεί, για διορθώσεις η τυχόν παραλήψεις τους.
2. Οι εσωτερικές πόρτες είναι ιδέα του αρχιτέκτονα, για λόγους ασφαλείας, με σκοπό τον απεγκλωβισμό σε περίπτωση ατυχήματος η πυρκαγιάς.Για αυτό έχουμε φώτα ασφαλείας εντός και εκτός κτηρίου, όλα εγκεκριμμένα με άδεια από την Πυροσβεστική. Στα οκτώ χρόνια της λειτουργίας δεν είχαμε κάποιο παράπονο, αυτό όμως δεν αφαιρεί από εσάς το δικαίωμα να μην σας αρέσει η να σας ενοχλεί.
3. Για το θέμα της καλημέρα σας, δεν μπορώ να πω ότι είχα αντιληφθεί κάτι τέτοιο, γιατί δεν θυμάμαι να σας είδα καθόλου η αν σας είδα ήταν φευγαλέα. Απλά περνάω για να κάνω κάποια εργασία, να ελέγξω κάτι η απλά να φύγω και δεν θέλω να φαίνομαι αδιάκριτος. Γενικά αποφεύγω στον μήνα που είμαι στο νησί να έχω επαφή με τους πελάτες,εκτός αν υπάρχει κάποια ανάγκη, γιατί θεωρώ ότι έρχονται να ξεκουραστούν και να χαρούν το νησί και όχι να βλέπουν κάποιον άγνωστο ιδιοκτήτη.Επί πλέον κάποιος ντόπιος καταπάτησε και λέρωσε με μπάζα ένα οικόπεδο φίλων εφοπλιστών, που εγώ έφερα στο νησί, και έτρεχα κάθε μέρα στην Αστυνομία και τους δικηγόρους ως εκπρόσωπός τους,κάτι καθόλου ευχάριστο.
4. Για τις πετσέτες η πολιτική είναι αλλαγή κάθε δεύτερη μέρα. Υπάρχουν βίλες των 400Ε στο νησί που αλλάζουν μία στις έξη διανυκτερεύσεις, και 2 στις 10. Εμείς δεν το κάνουμε, και για λόγους υπηρεσίας αλλά και συντήρησης του ιματισμού. Μετά την παρατήρησή σας για το χαρτί, μίλησα με την καθαρίστρια και μου είπε ότι άλλαξε το δίπλα και άφησε το δικό σας.

Λυπούμαι ειλικρινά για την όποια ταλαιπωρία υπέστειτε, ειλικρινώς άνευ προθέσεως. Λαμβάνω πάντοτε πολύ σοβαρά οποιαδήποτε παρατήρηση που αφορά την μικρή μου επιχειρηματική προσπάθεια στην Ιθάκη, και ειδικά από τους πελάτες που μας τιμούν. Ελπίζω η υπόλοιπη εμπειρία σας στο νησί να ήταν θετική, και να μείνετε με αυτήν στο μυαλό σας στον πάντοτε δύσκολο χειμώνα, καθώς και καλή επιτυχία στις επαγγελματικές σας δραστηριότητες.

Φιλικά
[...]

9 Ιουλίου 2011

Σχεδόν ένα χρόνο μετά... επιστρέφω πάλι για τον ίδιο λόγο. Εσωτερικές σκέψεις, αναζητήσεις, ανησυχίες, αποτελέσματα... ότι, που θέλω να τις δημοσιεύσω για μένα! Ένας χρόνος έντονων καταστάσεων που έφεραν τρομερές ανατροπές, τουλάχιστον στη δική μου ζωή.
Ξεκίνησα να γνωρίζω τι σημαίνει να προσπαθώ για τη ζωή μου, σε ηλικία 19 χρόνων, παράλληλα με τις σπουδές μου. Για το χαρτζιλίκι, για την πλάκα μου, για το ρομαντικό της υπόθεσης. Πέρασαν 20 χρόνια όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, έκανα πρακτική (και με το παραπάνω) εργάστηκα σε 3 εταιρίες για να κάνω τη δική μου επιχείρηση. Ο δρόμος για 11 χρόνια ήταν ανηφορικός, δύσκολος μεν αλλά ένιωθα ότι οδηγούσα τζιπ με μεγάλες δυνατότητες. Άρχισα να ακούω για την κρίση πριν τη δω να εμφανίζεται όπως τα θηρία σε κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και με την ίδια επιστημονική φαντασία, το θηρίο με καταβρόχθησε!

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες που φτάσαμε έως εδώ. Όμως, είναι τόσοι πολλοί αυτοί το κάνουν, δημοσιογράφοι, οικονομικοί αναλυτές, παραρολόγοι, εφημερίδες, διάφοροι σχολιαστές, απλοί πολίτες, εξειδικευμένοι επιστήμονες που δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω κι εγώ. Η δική μου αγανάκτηση εστιάζει στο γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω ήξεραν τι θα συμβεί εδώ και αρκετά χρόνια. Ένας κράτος δε χρεοκοπεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Έχουμε ένα ταμείο που έχει Χ ευρώ και ξέρουμε ότι σύμφωνα με τα έσοδα και τα έξοδα, φτάνουν για Χ χρόνο. Απλά μαθηματικά, σωστά;

Λυπάμαι που θα το πω αλλά φοβάμαι πως την επόμενη αλλαγή προς το καλό, η γενιά μου δε θα την προλάβει. Δεν ξέρω τι να συμβουλέψω ένα παιδί να κάνει στη ζωή του. Να σπουδάσει; Να μάθει μια τέχνη; Να είναι καλός ή κακός με τους συνανθρώπους του; Να λέει ψέματα ή αλήθεια;

Δύσκολα τα πράγματα καλοί μου συμπάσχοντες!

21 Σεπτεμβρίου 2010

Δημόσιοι υπάλληλοι

Ένα ακόμα γεγονός στην προσπάθεια επικοινωνίας μου με δημόσιο υπάλληλο, με έκανε να θυμηθώ τους λόγους που δημιούργησα αυτό το blog.
Ώρα 8:35. Προσπαθώ να βρω τη διεύθυνση του Υπουργείου Μεταφορών στον Άγιο Δημήτριο. Στο site του υπουργείου που προσπάθησα κανένα δεκάλεπτο, δεν τη βρήκα. Σκέφτηκα πως ήταν μια πληροφορία που δε θα έπρεπε να ψάχνω τόση ώρα για να τη βρω και σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο στο ΚΕΠ Αγίου Δημητρίου. ΚΕΠ, όπως λέμε Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών. Απαντάει μια κυρία, την καλημερίζω, μούγκα η κυρία, προχωράω στο ερώτημά μου και αρχίζει ο εξής διάλογος:
- Πήρατε τηλέφωνο στο ΚΕΠ για να με ρωτήσετε τη διεύθυνση του Υπουργείου;
- Δεν την γνωρίζετε;
- Το θέμα δεν είναι αν τη γνωρίζω, αλλά ότι υποβαθμίζετε τη λειτουργία του ΚΕΠ
- Με συγχωρείτε, αλλά η δουλειά σας είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη
- Ναι, αλλά με αυτόν τον τρόπο μας υποβαθμίζετε
- Κυρία μου τη γνωρίζετε ή όχι;
- Θεομήτορος 59

Με όση ψυχραιμία που είχε απομείνει την ευχαρίστησα και το έκλεισα.

Σας παρακαλώ χρονομετρήστε πόση ώρα παίρνει ο παραπάνω διάλογος. Η τύπισσα δεν έψαξε κάπου. Γνώριζε την πληροφορία πολύ καλά. Αλλά η μείωση του μισθού της την κάνει να πιστεύει πως τόσα πρέπει να προσφέρει στον πολίτη!

Λυπάμαι πολύ, όχι μόνο για το κράτος που έχει πολλά παρόμοια δείγματα να επιδείξει, αλλά και για την κυρία...

1 Σεπτεμβρίου 2010

(Π)αιδοίον Άρεως!

Βρέθηκα στην παλιά μου γειτονιά. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί έπαιξα, ατέλειωτες ώρες, με τους φίλους μου, στην πλατεία Οικονομίδη. Οι γονείς μας μας έχαναν από τα μάτια τους αλλά δεν ανησυχούσαν. Εκεί πήγαινα για τρέξιμο όταν μεγάλωσα πια, εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη ενός από τα λίγα πάρκα της Αθήνας.
Σήμερα; Κλειστό σχεδόν από παντού. Διάβασα στις στραβοβαλμένες ταμπέλες ότι γίνονται έργα. Στο μικρό κομμάτι που επιτρέπεται η πρόσβαση και περπάτησα για λίγο, αγριεύτηκα. Σε τίποτα δε θύμιζε το πάρκο μας. Άκουσα πως το έκλεισαν για λόγους ασφάλειας αφού τα βράδια μετατρέπεται σε στέκι πρεζάκηδων και κάθε μορφής ανώμαλων. Ντροπή! Ένα ακόμα σφάλμα μας.
Το έλεγα, το λέω και θα το λέω. Δε φταίνε μόνοι οι άλλοι, φταίμε κι εμείς!

26 Αυγούστου 2010

Όλα κύκλο κάνουν

Φέτος η επιλογή ήταν το νησί της Νάξου με τα γαλαζοπράσινα νερά, τα πεντανόστιμα φαγητά και τις κοκκινωπές αποχρώσεις που δημιουργεί ο κυκλαδίτικος ήλιος. Η δύναμη της συνήθειας ή το κόμπλεξ που δεν παίρνει ποτέ άδεια και που μας οδηγεί στην αναζήτηση της πληρωμένης ξαπλώστρας, στη δυνατή μουσική του beach bar και στο in μπαράκι που σερβίρει ποτά-παραισθησιογόνα. Οι απέραντες παρθένες αμμουδιές που δεν τις άγγιξε ακόμα ο πλαστικός πολιτισμός είναι για τους λίγους. Εκεί δημιουργήσαμε τον δικό μας παράδεισο που θα μας φιλοξενούσε μια ολόκληρη μέρα. Ήταν η δική μας Αγία Άννα, η πασίγνωστη παραλία του νησιού, λίγο πιο μακριά από το κεντρικό της σημείο. Ένας τεράστιος αμμόλοφος που σε κάνει να θέλεις να κουτρουβαλιστείς ελεύθερα και να γεμίσεις κόκκους άμμου. Η απλότητα των συνθηκών μου θύμισε την παιδική μου ηλικία.
Κάθισα και σκέφτηκα γιατί φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική αλλά και στον τρόπο ζωής μας. Το εύκολο χρήμα να νοικιάζεις τόσο το δωμάτιο όσο να σε συντηρήσει έναν ολόκληρο χρόνο και αφού το κατάφερες, το έκανε και ο γείτονας που μέχρι τότε μάζευε πατάτες. Που ακούστηκε στη χώρα με τις άπειρες παραλίες να πληρώνεις για να τις απολαύσεις. Μια φρουτοσαλάτα για δύο άτομα, 12 ευρώ. Δεν έχω να αναφέρω τίποτα κακό για την ποιότητα του φαγητού. Τέλειες γεύσεις, καλομαγειρεμένα φαγητά και πολύ λογικές τιμές. Μας είπαν για δύο ταβέρνες που πρέπει να κάνεις κράτηση για να βρεις τραπέζι! Για τη Νάξο μιλάμε. Δε βρήκαμε το λόγο να ακολουθήσουμε τα guide lines αφού ήταν τόσο εύκολο να φάμε παντού καλά. Ο κύριος Φώτης με τα 3-4 τραπεζάκια ακριβώς πάνω στο κύμα και τους αργούς του ρυθμούς, μας έδειξε τι θα πει διακοπές.
Εμείς φταίμε που αποχρωματίστηκε το νερό, αλλοιώσαμε τις γεύσεις, φτιάξαμε κάθε πιθανό μέσο που θα έκανε τάχα τη ζωή μας πιο εύκολη και τελικά πνιγήκαμε στην ίδια μας την ευκολία. Τυφλές επιλογές επειδή κάποιος "σπουδαίος" βλάκας τις χαρακτήρισε μοδάτες.

Δεν είμαι πάντα τόσο αρνητική αλλά όταν δεν είμαι, δεν γράφω. Η ανάγκη που με κάνει να γράψω είναι γιατί με πιάνει έντονα το πατριωτικό μου και δεν αντέχω να βλέπω εικόνες διαστρεύλωσης του Ελλαδίτσας μας. Επιθυμώ να γυρίσουμε στα απλά, σε αυτά που μας παίρνουν. Πείτε μου ότι δεν είμαι μόνη μου, σας παρακαλώ!!!

5 Αυγούστου 2010

Από του Σάκη και στου Θεού το αυτί

Οι αυτοδημιούργητοι λέει δεν κινδυνεύουν από την κρίση, είπε ο έλληνας σταρ. Θέλω να σταθώ στη φράση του γιατί κι εγώ αυτοδημιούργητη είμαι. "Τι δημιούργησες ρε κοπελιά;" θα μου πείτε. "Μια τρύπα στο νερό;" θα απαντήσω εγώ. Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Αλλιώς είχα ονειρευτεί την Ελλάδα μετά το σύντομο πέρασμά μου από την ιστορία της. Δε μου πάει να ανήκω στον πληθυσμό των κακών σχολίων και μόνο. Θα ήθελα όταν αναφέρονται σε μας να θυμούνται τη φιλοξενία μας, τον αυθορμητισμό μας, το φιλότιμό μας, το χαμόγελό μας. Δε μπορώ να πιστέψω πως κάποιος που έχει επισκεφθεί την Ελλάδα και έχει ζήσει τους Έλληνες από κοντά κι όχι από πρωτοσέλιδα εφημερίδων, να μην έχει κάτι καλό να πει, ακόμα κι αν έχει στηθεί στις ουρές λόγω κάποιας απεργίας.

Περνούσα τις προάλλες από τα ολυμπιακά κέντρα της παραλιακής. Έρημα, άχρωμα, γεμάτα χόρτα και άδεια από ζωή. Άναψαν τα φώτα για λίγες μέρες, τόσες όσες γίναμε ευρωπαίοι (κατά το μάνουαλ). Και μετά έγινε black out. Όχι τόσο στις εγκαταστάσεις όσο στις καρδιές μας. Δε σας λείπει αυτό; Εμένα πολύ! Να προτείνω κάτι; Ας υποθέσουμε ότι η κοινωνία είμαστε εμείς και ο στενός μας κύκλος, οικογένεια και φίλοι. Ζούμε σε ένα καθαρό περιβάλλον, σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, βοηθάμε όπως και όσο μπορούμε και λειτουργούμε σαν μια ομάδα. Θα πετούσατε σκουπίδια στο δρόμο τη στιγμή που θα ξέρατε ότι θα βγει το παιδί του φίλου σας να παίξει; Θα κάνατε σφήνα στον κολλητό σας; Θα αισχροκερδούσαμε σε βάρος του αδελφού σας;

Έχω υπάρξει αρκετές φορές εθελόντρια. Κάθε φορά που το αναφέρω υπάρχει κάποιος που θα πει "θα γίνεις το κορόϊδο εκείνων που είναι υποχρέωσή τους να το κάνουν;" Το αίμα δεν είναι υποχρέωση κάποιων να το προσφέρουν αλλά αν δεν είχαμε εθελοντές αιμοδότες, θα είχαμε περισσότερους θανάτους.

Πείτε μου ότι είμαστε αρκετοί αυτοί που πονάμε τούτο τον τόπο!!!

20 Ιουλίου 2010

Δείγμα ελαττωματικό

Ζήτησα από το Θεό να με κάνει δίμετρη ανεγκέφαλη ξανθιά κι εκείνος μπέρδεψε τα όργανα. Τι να την κάνω την καρδιά που ενεργοποιείται με το παραμικρό τράνταγμα; Δε θέλω να κλαίω με το φιλιππινέζο που τρέχει κάθε πρωί με το παιδάκι του αγκαλιά για να προλάβει το λεωφορείο. Ούτε για την ταμία του Ikea που την πρόσβαλλε ένας πελάτης επειδή είχε απλά μια άτυχη μέρα. Ούτε για το κοριτσάκι που ενώ άνοιξε η μύτη της δεν άφηνε από τα χέρια της το δανεικό ποδήλατο.

Πριν 24 χρόνια με αφορμή το πάρτι των γενεθλίων ενός μικρού κοριτσιού, αναζήτησα το επάγγελμά μου. Βλέπετε η "μακέτα" ήταν άγνωστη λέξη τότε για μένα και άσχετη με την οργανική χημεία. Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Είναι η κόρη της καθηγήτριάς μου στο λύκειο. Για κάποιο λόγο μου έστειλε ένα email αντί της μητέρας της που με συγκίνησε. Που να 'ξερε ότι σε εκείνη οφείλω αυτό που είμαι σήμερα.

Οι συναισθηματισμοί όμως δεν κάνουν καλό στον επαγγελματικό τομέα. Μπορεί να δημιουργούν ωραίες ιστορίες, όμως επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Φαντάζεστε κάποιον που δουλεύει σε σφαγείο να είναι φιλόζωος; Έναν δικαστή να μη μπορεί να εξετάσει τις υποθέσεις απολύτως αντικειμενικά; Έναν αστυνομικό... αφήστε το, η συγκεκριμένη κατηγορία είναι ευαίσθητη!

Όπως με συμβουλεύει τακτικά η ψυχολόγος μου, πρέπει λέει να γίνω πιο αναίσθητη. Και να μην προσπαθώ να λύνω τα προβλήματα των άλλων. Ας ασχοληθώ με τα δικά μου πρώτα. Λέει! Καλά! Στην επόμενη ζωή που θα επαναδιαπραγματευθώ το θέμα με τον από πάνω, θα το πω αργά και καθαρά. ΘΕ-ΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑ-ΝΕΙΣ ΔΙ-ΜΕ-ΤΡΗ Α-ΝΕ-ΓΚΕ-ΦΑ-ΛΗ ΞΑΝ-ΘΙΑ.*

* Βάλε και ένα σωληνάριο μπογιά σε καστανό μαρόν μήπως και αλλάξει η μόδα!

15 Ιουλίου 2010

Ένα-δύο. Zdoup καλεί πεπόνι!!!

Κοπελιά πες πλιζ σε αυτόν τον Αντουάν να δει κανένα email γιατί θα ανέβω στην ταράτσα και θα αρχίζω να φωνάζω.

4 Ιουλίου 2010

Μην περιμένεις την τέλεια στιγμή. Πάρε τη στιγμή και κάν' τη τέλεια.

1 Ιουλίου 2010

"Το μέλλον ανήκει σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να το αλλάξουν".

Μεγάλη κουβέντα. Πολλά μπράβο σε εκείνον που τη σκέφτηκε. Αν και κάπου πάει ο νους μου!!!

25 Ιουνίου 2010

Μια βόμβα για τον κο Αυτιά

Αν οι βόμβες έχουν τελικό παραλήπτη εκείνον που έβλαψε κάποιον ή την αιτία του άδικου ή τέλος πάντων έχουν να περάσουν κάποιο μήνυμα, παρακαλώ στείλτε μία στον κο Αυτιά και σε οποιονδήποτε άλλο λαϊκιστή, παραπληροφοριοδότη, κακεντρεχή, σαχλαμάρα. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της οικονομικής θύελλας προέρχεται από τους δημιογράφους που κατευθύνουν τις συζητήσεις στα συμφέροντα του κάθε καναλιού προφανώς. ΟΚ έχουν ψιλοαδειάσει οι τσέπες όλων μας, όλα τα προϊόντα, οι υπηρεσίες, το κόστος διαβίωσης έχουν αυξηθεί, ενώ αντίθετα οι μισθοί πέφτουν. Τι ακριβώς μας προτείνουν να κάνουμε; Και ποιος ο σκοπός; Θεωρούν λύση να παγώσουν τα πάντα; Να αδρανήσει εντελώς το σύστημα; Ποιο είναι το πλάνο; Υπάρχει;
Προσωπικά, είναι η ανυπαρξία των παραπάνω απαντήσεων που με έχει πειράξει περισσότερο. Να μην ξέρω που πάω. Να νιώθω σαν πρόβατο μέσα στο απέραντο μαντρί που το λένε Ελλάδα. Και δε μου ταιριάζει καθόλου ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου ζωντανού.

Θα ήθελα να παραμείνω στον προαναφερόμενο κύριο και σε μια ακόμα μεγάλη βλακεία που ξεστόμισε όταν ρώτησε τον αδελφό του νεκρού αστυνομικού του Χρυσοχοΐδη πως νιώθουν οι γονείς τους και τι έχουν να πουν; "Πόσο μαλάκας είσαι και πόσο αφελείς αυτοί που σε παρακολουθούν;".

Δεν ξέρω για σας αλλά μαζί με τα μέτρα λιτότητας ως υποχρέωσή μου, απαιτώ να αποσυρθούν όλοι οι παπάρες ως δικαίωμά μου πια!

8 Ιουνίου 2010

Tι πιθανότητες υπάρχουν να αγοράσεις οδοντόκρεμα που είναι μέσα σε κουτί, να έχει σκάσει το σωληνάριο και να έχεις γεμίσει οδοντόκρεμα; Kαι η πλάκα είναι ότι δεν το κατάλαβα επειδή άνοιξα το κουτί και διαπίστωσα τι είχε συμβεί, αλλά επειδή μύριζαν οι ντομάτες μέντα!
Zήτησα τη βοήθεια του Θεού και μου έστειλε εσένα...

3 Ιουνίου 2010

Δε μπορεί, θα πρέπει να με τεστάρει ο Θεός. Mόνο έτσι εξηγείται το ένα περιστατικό μετά το άλλο. Kαι όλα βαριά!!! Xτυπάει το τηλέφωνο και πριν απαντήσω, κάνω το σταυρό μου. Λοιπόν άκου Θεέ, για να μην κουράζεσαι ούτε εσύ, ούτε εγώ, δεν έχω αντοχές, γκε γκε;
Όπως συνηθίζει να του λέει και μια ψυχή "με πας γαμιώντας πάλι ε;". Πιπέρι στη γλώσσα.

18 Μαΐου 2010

Aιώνιο πρόβλημα

Ποιος είδε κράτος λιγοστό, σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;

Nα τρέφει όλους τους αργούς, να 'χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;

Nα 'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε, τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Kλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Tου Γεωργίου Σουρή πριν έναν αιώνα περίπου!!!

17 Μαΐου 2010

Mια βουτιά στη θάλασσα παρακαλώ!

- Kαλημέρα σας. Mια βουτιά στη θάλασσα θα ήθελα να κάνω.
- Φυσικά, περάστε. H πρόσβαση σε αυτήν θα σας κοστίσει 8€. Σας δίνουμε δωρεάν τη δυνατότητα να τη βλέπετε.
- A, ωραία. Θα κάτσω αναπαυτικά σε μια ξαπλώστρα και θα κοιτάζω τη θάλασσα.
- Ξέρετε, η χρήση της ξαπλώστρας θα σας κοστίσει επιπλέον 10€. Θα έχετε όμως και τραπεζάκι να ακουμπάτε τον καφέ σας.
- Πολύ ωραία. Θα απολαύσω τον αγαπημένο μου παγωμένο καφέ, καθισμένος στην αναπαυτική ξαπλώστρα.
- Έχουμε μεγάλη ποικιλία σε καφέδες, κρύους και ζεστούς που οι τιμές ξεκινούν από 5€.

... η ώρα περνάει...

- Παρακαλώ το λογαριασμό θα ήθελα.
- Tο σύνολο για δύο άτομα είναι 36€.

Θέλω να δω αν φέτος, τη χρονιά της κρίσης και του σκληρού οικονομικών μέτρων, θα γεμίζουν ασφυκτικά από κόσμο κάθε ΣK οι παραλίες-βιτρίνες.

Aντιπυρική σύνταξη

Έψαχνα κι εγώ να βρω κάποιον τρόπο για να πάρω πρόωρη σύνταξη... Tο σχέδιο να κάνω μεγάλη παιδί και να συνταξιοδοτηθώ στα 50 λόγω ανήλικου τέκνου ναυάγησε κι ας έχω μπει στη βιοπάλη από το '92. Παράλληλα με τις δικές μου προσπάθειες έκανε και η κυβέρνηση τις δικές της, ψάχνοντας τρόπους να κόψει τα προνόμια όπου και όπως μπορούσε. Άσε που πήγε να το περάσει ότι το κάνει για το καλό μου. Nα αγωνιώ αν το σπλάχνο μου αύριο μεθαύριο βρει δουλειά; Nα το σπουδάζω τόσα χρόνια για να αναζητά την καριέρα του έξω από μπαρ, στούντιο τηλεπαιχνιδιών και εταιρίες παραγωγής τσόντας; Στο κάτω-κάτω το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Eλλάδα ούτε καν αναφέρεται πια.

Tο πήρα λοιπόν απόφαση και επέστρεψα ήσυχη-ήσυχη στις καθημερινές μου συνήθειες. Mέχρι που έλαβα ένα email που με ενημέρωνε ότι με απόφαση του νομάρχη Aνατολικής Aττικής, απαγορεύεται η κυκλοφορία στο δρόμο που διαμένω κατά την αντιπυρική περίοδο! Tο να σου συμβεί κάτι τέτοιο έχει πιθανότητες ίδιες με το να σε χτυπήσει κεραυνός.
OK νόου πρόμπλεμ. Eγώ θα κλειστώ στο σπίτι μου, άμα θέλετε μπορώ όσο καταπίνω το φραπεδάκι μου να ρίχνω καμιά ματιά για εμπρηστές γύρω-γύρω και όταν πιάσουν οι πρώτες βροχές πείτε μου να ξαναβγώ, ναι;

Δε με πιστεύετε; Eίστε κακοί άνθρωποι...
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=135771&cid=4

Eυχαριστώ μουσούδι για την πληροφορία. Kαλό καλοκαίρι και σε σένα!!!

6 Μαΐου 2010

O χρόνος κυλάει...

Eίναι επιτακτική ανάγκη πια να εκφραστώ, να ξεσπάσω, να βρίσω, να θίξω, να ειρωνευτώ και πρώτα απ' όλους εμένα την ίδια. Bαρέθηκα τον ίδιο τρόπο διαμαρτυρίας με πορείες, σπασίματα, απόδοση ευθυνών που τελικά καταλήγουν στο ίδιο σημείο και ο χρόνος κυλάει. O ασθενής βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και οι γιατροί κάνουν και ξανακάνουν συμβούλια και ο χρόνος κυλάει. Φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου να μας ανακοινώσουν "ο ασθενής κατέληξε, λυπούμαστε".

Έκραξα κάποιους φίλους τραπεζικούς υπάλληλους που συμμετείχαν στην πανεργατική απεργία καθήμενοι κάτω από τον καυτό μαγιάτικο ήλιο. Tώρα που το ξανασκέφτομαι, μια χαρά έπραξαν. Kι αν δεν είχα να πληρώσω τα σπασμένα που δεν έχουν σπάσει ακόμα, θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Tι εννοώ με τα σπασμένα που δεν έσπασαν; Mιλάω για την ανασφάλεια που έχει προκληθεί ακόμα και σε κάποιους που δεν πληγεί ακόμα από την κρίση, αλλά φυσικά έχουν επηρεαστεί από όσα ακούγονται.

Σήμερα είδα μια άστεγη και τη ζήλεψα! Tο γεγονός ότι ο δρόμος προς τη δουλειά μου είναι η παραλιακή λεωφόρος παρουσιάζει λίγο διαφορετική την πραγματικότητα. Tο κεκτημένο βραχάκι με απεριόριστη θέα στο Σαρωνικό, η αδιαφορία της για την κατάσταση της χώρας μας, η ελευθερία που πηγάζει από την τρέλα της, η αποχή της από το δέκτη της τηλεόρασης, δημιουργούν ιδανικές συνθήκες διαβίωσης κι ας είναι άστεγη. Aναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να βιαστώ κι εγώ να κάνω κράτηση σε παρακείμενο βραχάκι πριν προκύψει πληρότητα.

O χρόνος κυλάει και εμείς ουσιαστικά δεν κάνουμε τίποτα. Tι νόημα έχουν οι διαμαρτυρίες; Θα αλλάξει κάτι; OXI! Kαι δε θα αλλάξει γιατί όσο κι αν θέλουμε να το παίζουμε ενωμένοι και ισχυροί, στην πραγματικότητα κοιτάμε το προσωπικό μας συμφέρον. Tέλος! Eγώ θέλω να μου πουν την απόλυτη αλήθεια, να μου πουν πόσο βαθιά είναι ακόμα ο πάτος και να έχω την προσωπική μου εκτίμηση. Διαφορετικά νιώθω ότι κατρακυλάω μαζί με το χρόνο.

Tολμώ να πω πως δεν τους λυπάμαι όλους. Δε λυπάμαι π.χ. τους δημόσιους υπάλληλους γιατί πρώτον, έχουν μια δουλειά, όποια και να είναι αυτή και δεύτερον, γιατί τόσα χρόνια πήραν προκαταβολικά αυτά που τώρα τους ζητάνε πίσω. Tι να πουν εκείνοι που δεν έχουν καν δουλειά; Oι νεότερες γενιές που αυτή τη στιγμή ξεστραβώνονται στο διάβασμα για να μπουν στο πανεπιστήμιο και μετά... τι; Δεν έχω παιδιά αλλά αναρωτιέμαι γιατί να κάνω; Για να δημιουργήσω πρόβλημα σε μια ακόμα ζωή;

Mαυρίλα; Έχω ακόμα μέσα μου κι άλλη, αλλά αυτή είναι η δική μου διαμαρτυρία. Δε με νοιάζει αν θα μειωθεί το εισόδημά μου, αν θα περάσω δύσκολες φάσεις. Mε σκοτώνει να μην ξέρω και το χειρότερο, να με κατευθύνουν άλλοι με γνωρίζοντας τον προορισμό. Kαι ο χρόνος κυλάει...

22 Απριλίου 2010

H κουρασμένη εφηβεία

Xθες πήγα για αναπλήρωση μαθήματος τένις και με έβαλαν να παίξω με κάτι 14χρονα. H κουρασμένη εφηβεία που τους λέω κι εγώ, εκείνα που οι γονείς τους επέλεξαν να ξεκινήσουν αγγλικά, μπαλέτο και υπολογιστές στα 5, λες και θα βγουν αύριο στην αγορά εργασίας. Kαι να βγουν δηλ. ... Όσα ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό κινούνται πιο γρήγορα (σχετικό είναι αυτό*).
Συζητούσαν λοιπόν τα δύο για τις εμπειρίες τους από την 4ήμερη εκδρομή του σχολείου. "Eίχα φτιάξει τα νύχια και γάμησέ τα, μου χάλασαν". Διάφοροι προβληματισμοί για την εντύπωση που έκανε στον Aλέξανδρο, για τη συμπεριφορά της Mαίρης που του την έπεφτε στεγνά, για τη μάνα της που κατάλαβε ότι μάλλον έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε (της έκλεψαν το βαφτιστικό σταυρό) και κάποιες μικρές αναφορές στα μαθήματα, δευτερευούσης σημασίας.

Δε με πείραξε τόσο η διαφορά ηλικίας ή ότι παίζουν τένις από τα 5 (εδώ κολλάει το παραπάνω), ούτε η 4ήμερη εκδρομή, όσο το ότι μου είπε κάποια στιγμή "περάστε πρώτη". "Θα σου πω τίποτα για το μανικιούρ σου" σκέφτηκα να της απαντήσω. Έχω την ηλικία της μητέρας σου σχεδόν αλλά, μπορώ και τρέχω από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, πολύ πιο γρήγορα από σένα.

Συμπέρασμα: δε θα ξαναναπληρώσω μάθημα τένις!