23 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένοι μου αναγνώστες...

... όταν ξεκίνησα να γράφω, πίστευα ότι θα έκανα τον κόσμο να γελάει. Τώρα που ξαναδιαβάζω τα αδιάφορα, βαρετά και πολυειπωμένα κείμενά μου, λέω "ευτυχώς που δεν ανοίχτηκα σε διαφημιστική καμπάνια για το blog" (αρχικά ήταν μεγάλο το budget).

Η κολλητή μου η Βίκυ φταίει για όλα. Για την αταξία του μυαλού μου, αλλά και την τάξη. Για τα ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα. Εκείνη με έσπρωξε να γράψω για να εκτονωθώ. Πριν ανοίξω το laptop, τα έχω ωραία στο μυαλό μου. Μέχρι να κάνει "γκλιν" να φορτώσει... φορτώνω κι εγώ. Πάει η έμπνευση.

ΟΚ. Θα επανορθώσω, πρόμις. Όσο περνάει ο καιρός, η αλλαγή του χρόνου (έχω ποντάρει πολλά στο 9), η αλλαγή της ώρας... όχι αυτή του Μαρτίου. Με το που αρχίζει η μέρα να μεγαλώνει λεπτό-λεπτό, νιώθω καλύτερα. Δε μου πάει η χειμώνας βρε παιδιά. Κουράγιο λοιπόν. Σε κανένα μήνα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της η μέρα, το ίδιο ελπίζω κι εγώ.

Είναι Κυριακή απόγευμα, με ένα ξαφνικό σκατόκρυο, συννεφιά, βροχή... Όπως και να 'ναι μια μαυρίλα στην ψυχή στην προκαλεί, δεν στην προκαλεί; Άλλο ένα Σ/Κ τελειώνει, όχι και τόσο καλό. Λένε ότι στη ζωή, εμείς επιλέγουμε αυτά που ζούμε. Εγώ επέλεξα δηλαδή να κάθομαι τώρα και να κλαίω ασταμάτητα επί ώρες για έναν μαλάκα που δεν του αξίζει να βρέξω, ούτε μία σκληρή φτηνιάρικη χαρτοπετσέτα, όχι τόνους τα Κleenex; Κι όμως, έχουν δίκιο. Εγώ επέλεξα να του δώσω άδεια εισόδου στη ζωή μου αν και δεν κάλυπτε την απαιτούμενη θέση.
Άλλο υποχώρηση και άλλο υποχώρηση! Να μην βάζει τα ρούχα του στα άπλυτα και να το ανέχεσαι, αυτό είναι υποχώρηση. Να αρχίσεις να γελάς με τα ανέκδοτα με τον Τοτό, αυτό είναι υποβάθμιση. Έτσι δεν είναι μουσούδι;

(συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια: