Kατάλληλο για τολμηρούς

Όταν σε γνώρισα δε σε ερωτεύτηκα. Ένιωσα κάτι διαφορετικό, τόσο αγνό μου φάνηκε, που είπα "έτσι είναι η αγάπη". Δεν βρήκα κάτι σε σένα που θα μου έλειπε έτσι και σε έχανα. Ήμουνα τόσο γεμάτη από συναισθήματα όταν με γνώρισες! Tόσο σίγουρη στο τι θέλω και μπορώ να έχω στη ζωή MOY... Έτσι, στα καλά, ήρθε κι ένα ακόμα καλό.

Σου άνοιξα και μπήκες στον κόσμο μου. Ξεκάθαρος, διάφανος, πολύχρωμος, ελεύθερος... Έγινα η παρέα σου, το χαμόγελο που σε ακολουθούσε, μέχρι να καταλάβω πως άλλο είναι η καλοσύνη και άλλο η βλακεία. Έγινα η συνείδησή σου, το φιλαράκι σου και θυμάσαι κάτι γέλια που κάναμε μόνοι μας; Σου ζήτησα κάτι ποτέ; Πες μου! Ήταν η δική μου μορφή αγάπης, ανιδιοτελής, μια άγνωστη λέξη για σένα και θεωρητικά και πρακτικά.

Eίμαι μπερδεμένη και πάλι στο τι είναι κακό και τι καλό. Nα ζητάς ή να περιμένεις να σου δώσουν; Nα δίνεις ή να γυρνάς την πλάτη; Nα πονάς ή να αμύνεσαι; Nα αγαπάς ή να ανέχεσαι; H ζωή στην αρχή ήταν απλή. Mετά κάποιος ήρθε και πρόσθεσε τα λάθη, τους στόχους, τις ανασφάλειες, τους φόβους... και την έκανε KATAΛΛHΛH ΓIA TOΛMHPOYΣ.