6 Απριλίου 2009

Η τάξη του '89

"Την Κυριακή 27 Ιουνίου 2010 ώρα 8 μ.μ. θα γίνει συνάντηση των αποφοίτων του 29ου Λυκείου Αθηνών της σχολικής χρονιάς 1989. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όλοι εκεί. Η τότε πρόεδρος Χ.Μ.".

Έτσι ήταν το θέμα της έκθεσης που μας είχε δώσει η φιλόλογός μας, η κα Γιώτα Τσώλη, για να οραματιστούμε τους εαυτούς μας, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα στο αύριο, να προκαλέσουμε το μέλλον μας.
Με κατεύθυνση πρώτης δέσμης, δε με πολυενδιέφεραν τα φιλολογικά μαθήματα, ειδικά το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο και η μετάφρασή του. Το είχα κάνει και γνωστό στη προαναφερθείσα καθηγήτρια, ότι όσο διάβαζα ήταν για να έχω έναν αξιοπρεπή βαθμό. Υπήρχε όμως ιδιαίτερη συμπάθεια και από τις δύο μεριές.

Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα που έγραψα στη δική μου έκθεση. Προφητικά τα λόγια μου. Θα ήμουνα λέει αρχιτέκτονας, ανεξάρτητη, με πολλές δραστηριότητες που θα είχαν να κάνουν με τη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος και νομίζω δεν είχα αναφέρει την ύπαρξη οικογένειας. Με τους συμμαθητές μου δεν θα είχα κρατήσει σχέσεις και θα ήταν ένα μεγάλο σοκ η συνάντηση αυτή.
Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και το μόνο που δεν έχει συμβεί είναι να γίνω αρχιτέκτονας (με κάτι σχετικό όμως ασχολούμαι επαγγελματικά) και δεν έχω δημοσιεύσει αγγελία στην εφημερίδα για ενδεχόμενη συνάντηση συμμαθητών. Το θέμα της οικογένειας παίρνει συνεχείς αναβολές και οι φίλοι μου είναι όλοι εκτός σχολικού περιβάλλοντος. Για όσους δεν κατάλαβαν, εγώ ήμουνα η πρόεδρος της τάξης.

Όλα αυτά τα χρόνια για διαφορετικούς λόγους πάντα, ερχόταν στο μυαλό μου η αγαπημένη κα Τσώλη. Είτε σαν αναφορά σε καλό εκπαιδευτικό, είτε ως ο άνθρωπος που με κατεύθυνε επαγγελματικά. Εκείνη μου έδειξε το δρόμο που ήθελα και έπρεπε να ακολουθήσω. Ένας άνθρωπος που τον εκτιμούσα τόσο πολύ, που ήθελα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη.

Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα πως θα ψάξω να τη βρω κάποτε. Και σαν σπίθα που άναψε στιγμιαία, βρίσκομαι να μιλάω στο τηλέφωνο. "Παρακαλώ θα ήθελα να μάθω αν στο σχολείο σας εργάζεται κάποια καθηγήτρια, Γιώτα Τσώλη τη λένε". Και ακούω από την άλλη πλευρά της γραμμής "ναι, εγώ είμαι". Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σα να πήγαινα στο πρώτο εφηβικό ραντεβού. Συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο όταν μετά από δύο ερωτήσεις, κατάλαβε ποια είμαι.
Κλείσαμε ραντεβού. Αυτή τη φορά θα καθόμαστε στην ίδια σειρά και θα είναι ευχαρίστησή μου να με εξετάσει...


ΥΓ Η αποκάλυψη της πραγματικής μου ηλικίας κρίθηκε απαραίτητη, για να μην αμφισβητηθεί το γεγονός ως μη πραγματικό. Ωστόσο εμπιστεύομαι την εσωτερική καταγραφή του χρόνου, αυτή δηλαδή των 27 ετών!

Δεν υπάρχουν σχόλια: