5 Απριλίου 2009

Δον Κιχώτης

Αχ Κυριακή πρωί και επιτέλους, ξυπνάω ήρεμη και με τις συνηθισμένες συνθήκες. Πρωινό ξύπνημα, κυριακάτικη εφημερίδα, ελληνικός καφές και με τους ήχους της φύσης. Τίποτε άλλο.

Χθες είδα την παράσταση "Δον Κιχώτης". Μπαλέτο, κλασική μουσική και υπέροχα σκηνικά. Όταν είδα πόσα παιδάκια είχαν έρθει με τις μαμάδες τους, τρόμαξα. "Μούφα θα ΄ναι" σκέφτηκα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι 2 ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και γέμισαν με καλές εντυπώσεις. Νομίζω πως έχω δει τα περισσότερα από τα γνωστά μπαλέτα του κόσμου, οπότε ας μου επιτραπεί ο σχολιασμός.

Το εισιτήριο για τις θέσεις που καθόμασταν μάλλον θα το έλεγες ακριβό (μόνο στην Ελλάδα πληρώνεις τόσο ακριβά το θέαμα). Μετά όμως σκέφτηκα, τόσοι χορευτές, μουσικοί, σκηνικά, κοστούμια... φυσικά και αξίζει. Οι άνθρωποι επένδυσαν μια ζωή στο ταλέντο τους, με το ρίσκο αν θα αναγνωριστεί αυτό κάποια μέρα. Και έχεις από την άλλη τα μπάζα, τους τραγουδιστές μιας χρήσης, που τους προσκυνάμε κιόλας, Μ.Χ.! Στο άλλο άκρο βρίσκεται η κουλτούρα. Μοναδικός στο είδος του ο Παπαϊωάννου, δε λέω, αλλά μήπως τον πληρώνουμε λίγο Armani;;;

Μέρες θέλω να αναφέρω κάτι και το ξεχνάω. Φούσκωσα από περηφάνια όταν άκουσα ότι οι Έλληνες ήμασταν πρώτοι παγκοσμίως στη συμμετοχή στην ενέργεια για τη σωτηρία του πλανήτη. Συνήθως ακούμε για πρωτιά στο κάπνισμα, στη βρόμα των πόλεων, στην ανοργανωσιά, στην αρπαχτή, στην εκμετάλλευση των τουριστών... να συνεχίσω;

Δεν υπάρχουν σχόλια: