Η καημένη η νυφούλα

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια όμορφη νύφη, λαμπερή και στολισμένη, όπως ονειρευόταν η ίδια, την ιδιαίτερη μέρα του γάμου της.
Με αργά βήματα εκείνη και ο περήφανος πατέρας της, οδηγούνταν προς τα σκαλιά της εκκλησίας, κρατώντας μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλο, επειδή το φουντωτό κατάλευκο νυφικό, πήγαινε πέρα-δώθε και πάνω-κάτω με το παραμικρό άγγιγμα. Με τις όποιες τεχνικές δυσκολίες, ολοκληρώθηκε το μυστήριο ενώ μετά ακολουθούσε γλέντι, δεξίωση, πάρτυ, whatever... Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η καημένη νύφη θα προκαλούσε τέτοιο χαμό κι όχι από την εντυπωσιακή της είσοδο στο χώρο του πάρτυ.
Όταν πήγε να κάτσει στο τραπέζι, σηκώνεται το φουστάνι, χτυπάει το τραπέζι από κάτω και πάρτα όλα κάτω. Τι να το πιέζουν προς τα κάτω η μαμά, η πεθερά, η θεία Καλλιόπη, τίποτα αυτό, ντόινγκ, όρθιο πάλι. Είδαν και αποείδαν οι συγγενείς και για να σώσουν την κατάσταση, έπεσαν στα τέσσερα και άρχισαν να αφαιρούν τα σίδερα από το φουστάνι.

Και έζησαν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα...

Και στα δικά σας.