Αγώνας βρόμικου

Καμιά φορά το χιούμορ βγαίνει μέσα από τα ίδια σου τα βιώματα.

Σάββατο μεν, εργάσιμη δε. Κι ενώ είπα να πάω στο γυμναστήριο μετά τη δουλειά, λίγο το κρύο, λίγο η ανάγκη για περισσότερη ξεκούραση, λίγο το βουνό με τα ρούχα, με έφερεν πίσω στο σπίτι. Και επειδή, λόγω κακής ψυχολογικής κατάστασης δεν τσίκνησα, είπα να ονομάσω τη σημερινή μέρα, τσικνοσάββατο. Κάνω λοιπόν την παραγγελία μου από το αγαπημένο βρομομάγαζο (στους παλαιότερους μη φανεί παράξενο το "ο" - θα το εξηγήσω άλλη στιγμή), βάζω το μπρόκολο να βράζει για να έχει κάποια υγιεινά στοιχεία το γεύμα μου και πάω να βάλω πλυντήριο... στο υπόγειο... Ποια εγκεφαλική δυσλειτουργία συνέβη εκείνη τη στιγμή και παίρνω τα δύο κοντρόλ της γκαραζόπορτας και αφήνω τα κλειδιά μέσα στο σπίτι. Ουπς!
Ψυχραιμία my men... χωρίς κινητό, χωρίς μπουφάν με τους 7 βαθμούς, ο ντελιβεράς καθ' οδόν, το νερό να βράζει, γιατί να μην είμαι ψύχραιμη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω γρήγορα 1 χιλιόμετρο, μήπως βρω τον αδελφό μου να μου δώσει τα εφεδρικά κλειδιά. Φτάνω σπίτι του και δεν ήταν εκεί! Ψυχραιμία my men... στα γονίδια θα 'ναι. Πράγματι, ήταν.
Κι έτσι, μετά από τόσο τρέξιμο, πήρα το παχυντικό μου γεύμα χωρίς πολλές πολλές τύψεις...

Αφιερωμένο σε εκείνον που σχολίασε το κακό χιούμορ μου. Καλώς ήρθες.