Ντράνγκα ντρουνγκ... το καμπανάκι...

Η μοναδική χαλαρή στιγμή της ημέρας ήταν στο τραμ. Σκέφτηκα "βρε κορίτσι, αρκετά κουράστηκες σε αυτήν τη ζωή, σου αξίζει να την απολαύσεις, πάρε το τραμ να πας στην Αθήνα".

Το τραμ είναι ό,τι πιο άχρηστο εφαρμόστηκε ποτέ σε αυτήν την πόλη. Εκτός κι αν είσαι συνταξιούχος ή extra ρομαντικός ή ανησυχητικά ήρεμος. Εγώ, δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά αυτήν την περίοδο, είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να προσφέρω στον ευατό μου.

Απόλαυσα την ατέλειωτη διαδρομή, διαβάζοντας το βιβλίο μου και χαζεύοντας που και που τον έξω κόσμο. Δύο πράγματα μόνο μου τάραζαν τη γαλήνη. Το ροχαλητό του διπλανού μου και το κρύο. Στο τραμ κάνει πολύ κρύο. Το θυμάμαι απ' όταν ήμουν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς και ήμουνα υποχρεωμένη να το χρησιμοποιώ για να πηγαίνω στις αθλητικές εγκαταστάσεις. Δεν έφτανε η κούραση της ημέρας, τα ληγμένα σάντουιτς του catering, έμπαινες και στη συντήρηση! Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως το έκαναν επίτηδες;;;