Όλα κύκλο κάνουν

Φέτος η επιλογή ήταν το νησί της Νάξου με τα γαλαζοπράσινα νερά, τα πεντανόστιμα φαγητά και τις κοκκινωπές αποχρώσεις που δημιουργεί ο κυκλαδίτικος ήλιος. Η δύναμη της συνήθειας ή το κόμπλεξ που δεν παίρνει ποτέ άδεια και που μας οδηγεί στην αναζήτηση της πληρωμένης ξαπλώστρας, στη δυνατή μουσική του beach bar και στο in μπαράκι που σερβίρει ποτά-παραισθησιογόνα. Οι απέραντες παρθένες αμμουδιές που δεν τις άγγιξε ακόμα ο πλαστικός πολιτισμός είναι για τους λίγους. Εκεί δημιουργήσαμε τον δικό μας παράδεισο που θα μας φιλοξενούσε μια ολόκληρη μέρα. Ήταν η δική μας Αγία Άννα, η πασίγνωστη παραλία του νησιού, λίγο πιο μακριά από το κεντρικό της σημείο. Ένας τεράστιος αμμόλοφος που σε κάνει να θέλεις να κουτρουβαλιστείς ελεύθερα και να γεμίσεις κόκκους άμμου. Η απλότητα των συνθηκών μου θύμισε την παιδική μου ηλικία.
Κάθισα και σκέφτηκα γιατί φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική αλλά και στον τρόπο ζωής μας. Το εύκολο χρήμα να νοικιάζεις τόσο το δωμάτιο όσο να σε συντηρήσει έναν ολόκληρο χρόνο και αφού το κατάφερες, το έκανε και ο γείτονας που μέχρι τότε μάζευε πατάτες. Που ακούστηκε στη χώρα με τις άπειρες παραλίες να πληρώνεις για να τις απολαύσεις. Μια φρουτοσαλάτα για δύο άτομα, 12 ευρώ. Δεν έχω να αναφέρω τίποτα κακό για την ποιότητα του φαγητού. Τέλειες γεύσεις, καλομαγειρεμένα φαγητά και πολύ λογικές τιμές. Μας είπαν για δύο ταβέρνες που πρέπει να κάνεις κράτηση για να βρεις τραπέζι! Για τη Νάξο μιλάμε. Δε βρήκαμε το λόγο να ακολουθήσουμε τα guide lines αφού ήταν τόσο εύκολο να φάμε παντού καλά. Ο κύριος Φώτης με τα 3-4 τραπεζάκια ακριβώς πάνω στο κύμα και τους αργούς του ρυθμούς, μας έδειξε τι θα πει διακοπές.
Εμείς φταίμε που αποχρωματίστηκε το νερό, αλλοιώσαμε τις γεύσεις, φτιάξαμε κάθε πιθανό μέσο που θα έκανε τάχα τη ζωή μας πιο εύκολη και τελικά πνιγήκαμε στην ίδια μας την ευκολία. Τυφλές επιλογές επειδή κάποιος "σπουδαίος" βλάκας τις χαρακτήρισε μοδάτες.

Δεν είμαι πάντα τόσο αρνητική αλλά όταν δεν είμαι, δεν γράφω. Η ανάγκη που με κάνει να γράψω είναι γιατί με πιάνει έντονα το πατριωτικό μου και δεν αντέχω να βλέπω εικόνες διαστρεύλωσης του Ελλαδίτσας μας. Επιθυμώ να γυρίσουμε στα απλά, σε αυτά που μας παίρνουν. Πείτε μου ότι δεν είμαι μόνη μου, σας παρακαλώ!!!