10 Οκτωβρίου 2011

Άντε και του χρόνου!

Μου το έλεγαν πως όταν φτάσω στο νούμερο 40 κάτι θα αλλάξει στην ψυχολογία μου, αλλά όπως και άλλες φορές στη ζωή μου το έπαιζα άνετη. Αυτό δεν είναι ψυχολογικό ταρακούνημα. Σα να έχω κάνει ολική πλαστική και τραβάνε όλες οι πληγές μαζί νιώθω. Μια μέρα μετά, στα πρώτα λεπτά της, τα πράγματα δείχνουν μάλλον καλύτερα.
Στην πραγματικότητα δε νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τα γενέθλιά μου. Περισσότερο με τρώει να τοποθετηθώ κι εγώ για τη γενικότερη κατάσταση, ξέρετε δουνουτου, μουσουτου, δεμεχε... εκεί θα καταλήξω πάλι εκτός κι αν με προλάβει καμιά συγκοπή. Πόσο θα 'θελα να ανοίξω διάλογο μαζί σας για να μπορέσω να συγκρίνω τις αντιδράσεις των ανθρώπων! Σιχάθηκα πια τα δελτία ειδήσεων, τις κυριακάτικες εφημερίδες, τις ανακοινώσεις των μέτρων και κυρίως την καταθληπτική όψη του λαού. Για το τελευταίο θα χρησιμοποιήσω το ρήμα "λυπάμαι". Εκεί θα πρέπει να κάνουν focus τα τρομερά μυαλά εκείνων που μας κυβερνούν, των άλλων που περιμένουν να κυβερνήσουν, αλλά και των παράλλων που δε θα κυβερνήσουν ποτέ (οι χειρότεροι της υπόθεσης). Έχουν κοιτάξει γύρω τους να δουν τα πρόσωπα των περισσότερων ελλήνων; Στην ερώτηση "τι περιμένουν να αλλάξει στον επόμενο χρόνο" (δε συζητάμε για τα επόμενα 10) ξέρετε τι θα απαντήσουν πιθανότατα; Να μη γίνουμε χειρότερα! Απάντηση που απλά παγιώνει την υπάρχουσα κατάσταση όσο άσχημη κι αν είναι. Καμία ελπίδα, κανένα όραμα.
Λαϊκισμός; Μπα! Κάθε άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: