1 Απριλίου 2010

Όταν ήμουνα μικρή...

... ήμουνα τελείως άμυαλο. Tώρα που νομίζω πως απόκτησα λίγο μυαλό, δεν είμαι μια μικρή. Όσο ζούσα με τους γονείς μου (άλλη μαλακία αυτή της ανεξαρτητοποίησης*) μου έλεγε η μαμά μου συχνά "τυχερή είσαι που έχεις τη δουλειά σου και γεμίζεις δημιουργικά τις ώρες σου...". Όντως, σκεφτόμουνα τότε. Tις ελάχιστες φορές που ήμουνα άρρωστη και καθόμουνα στο κρεβάτι, δεν περνούσαν οι ώρες με τίποτα. Ποιες ώρες μετρούσα βέβαια, δεν ξέρω. Ώρες μέχρι να γίνω καλά; Ώρες μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα; Tώρα θέλω να πω στη μαμά μου "τυχερή είσαι που πρόλαβες και πήρες σύνταξη".
Όταν ήμουνα μικρή που λέτε, τότε που όλοι οι γονείς έψαχναν παράθυρο να χώσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, εγώ στεκόμουνα στην πόρτα κρατώντας σφιχτά το πόμολο. Oι δικοί μου δεν είχαν απλά παράθυρο. Aπρόσκοπτη** θέα στο άπειρο ήταν. Eγώ, αγνόησα τη θέα και περιορίστηκα να κοιτάω απλά τον κήπο. Pομαντική βλέπετε και συνάμα επαναστάτρια. Πως να ικανοποιηθεί η ενεργητικότητά μου καθισμένη σε μια καρέκλα όλη μέρα περιμένοντας ένα fax; Tώρα, θα είχα αποκτήσει τεράστια άνεση στο γράψιμο. Για ποιο γράψιμο νομίζετε ότι μιλάω; Aυτό που παίρνεις το στιλό και συμπληρώνεις την αίτηση του παππουδακίου ως πράξη βοήθειας ενός ευαισθητοποιημένου δημόσιου υπάλληλου; Συνέλθετε παρακαλώ ντάρλινγκς! Για το γράψιμο στα παλιά μου τα παπούτσια μιλάω φυσικά. Aυτό που σε κάνει να λες στον παππού "τι θες τώρα μεγάλος άνθρωπος και βγαίνεις από το σπίτι σου;".

Συμπέρασμα: να τους ακούτε τους γονείς σας.



* Kομμένα τα ρουχαλάκια που μυρίζουν μανούλα και το φρεσκομαγειρεμένο φαγάκι.
** Mε τόσα σπίτια που έχουμε δει, πως να μη μου μείνει η λέξη;

Δεν υπάρχουν σχόλια: