Υπάρχει ελπίδα;

Υπάρχει περίπτωση να διορθωθεί αυτό το μπάχαλο ποτέ; Για το κρατούλι μας μιλάω, αυτόν τον επίγειο παράδεισο κατά τα άλλα.

Σκηνή 1η
Πανέμορφα μέρη, χρώματα, θάλασσες, υπέροχο κλίμα, ίσως με την καλύτερη θέση στη μεσόγειο. Τι άνθρωποι θα περίμενες να κατοικούν σε έναν τόσο προικισμένο τόπο; Χαμογελαστοί, πρόσχαροι, πράοι.

Σκηνή 2η
Πρωτεύουσα η Αθήνα. Μια πόλη χωρητικότητας 2 εκατ. κατοίκων που όμως φιλοξενεί 5 εκατ. κατοίκους. "Προχωρείτε παρακαλώ στο διάδρομο". Θα αποκτήσουμε και θέσεις ορθίων σε λίγο. Ε μα ναι! Λόγω έλλειψης χώρου, εφευρέθηκαν οι κουκέτες. Στην ίδια λογική χτίστηκαν πολυόροφες κατοικίες. Δρόμοι, ανισόπεδοι κόμβοι, τρένα, μετρό, όλα είναι φτιαγμένα σε επίπεδα. Θα δούμε και τσαντήρια πολλών ορόφων σε λίγο. Τσαντήρι-ουρανοξύστης!

Τι ήθελα και το ξεκίνησα το θέμα αυτό τώρα, αφού είναι ανεξάντλητο. Βάλε το πρόβλημα της ανεργίας, τα παραθυράκια, τα φακελάκια, τους αλλοδαπούς, τις λαμογιές, τα σκάνδαλα, τα σκουπίδια, τους παραμυθατζήδες δημοσιογράφους, τη φοροδιαφυγή, το σταρχιδισμό, την οικολογική ασυνειδησία... ουφ! Απόκριες έρχονται, όλο και κάτι θα εμπνευστείτε από τα παραπάνω για μεταμφίεση.

Εγώ η καημένη, μια χάρη ήθελα να ζητήσω. Σας παρακαλώ πάρα πολύ, μην κορνάρετε, όσο γίνεται. Και καθόλου να σας πω... Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.