Κρίμα

Τι λέμε τώρα; Δηλαδή τα ρεζιλίκια αυτής της χώρας, τώρα τα πήραμε είδηση; Έπρεπε η οργή να εκφραστεί σε αυτό το βαθμό; Γιατί;

Δεν είναι ο μικρός Αλέξης, δεν είναι ο μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος, δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, δεν είναι η ανυπαρξία του κράτους. Υπεύθυνοι, είμαστε όλοι. Ο καθένας μας θα πει την παπαριά του για το συμβάν. Εφόσον ο τόπος του συμβάντος δεν είναι το σπίτι μας, παραμένει μια ιστορία που πουλάει.
Πέρσι σκότωσε ένας φίλαθλος, ένας άλλο φίλαθλο. Στα μάτια άλλων φιλάθλων. Για να καταλάβω, ποια η διαφορά μεταξύ του μπάτσου και του φιλάθλου; Επειδή ο ένας ορίστηκε, είναι όργανο της τάξης; Και ο άλλος, τι είναι; Όργανο της αταξίας;

Δε θα πω ποιος φταίει, ποιος δε φταίει, τι έπρεπε να είχε συμβεί. Και μόνο που χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο, αυτό φτάνει. Πάει, τελείωσε. Ούτε υπάρχει κανένας λόγος να δανειζόμαστε ενέργειες άλλων κρατών για τα μέτρα προστασίας. Τα αιτία είναι προφανή. Οργή, θυμός, αγανάκτηση και ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που έχουν τα αρχ... να βγουν και να εκφραστούν. Αυτοί το παίζουν κορώνα γράμματα, μην πέσουν σε κανένα βαρεμένο, που έχει μαστουρώσει και ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Κρίμα για τα μαγαζιά που καταστράφηκαν σε μια ήδη δύσκολη οικονομική περίοδο. Κρίμα που θα μείνουν αναπάντητα πολλά ερωτήματα. Κρίμα που δεν έγινε δεκτή η παραίτηση του Παυλόπουλου (πολύ συγκινήθηκα με την πράξη του αυτή). Κανένα κρίμα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος που κάηκε. Αλήθεια, είχανε σκοπό να το ανάψουν ως δείγμα εορταστικής περιόδου;