Το γυμναστήριο, η σοκολάτα και οι λατρεμένοι μου γονείς*

Ναι, είμαι η ίδια που γράφει. Εκείνη που δίνει οδηγίες αντιμετώπισης πανικού, που υψώνεται περήφανη για να προβάλει τις απόψεις της, που την πιάνει το μαύρο δάκρυ όταν ακούει λυπητερές ιστορίες. Κάποτε άκουσα ότι εκείνος που γελάει, είναι εκείνος που πονάει περισσότερο.

Αφού τελείωσα τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, έκανα τον απαιτούμενο μαλάκα, πήγα στο γυμναστήριο για να με πείσω ότι έχω και άλλες δραστηριότητες εκτός από τη δουλειά, δουλειά, δουλειά. Εισπράττεις και καμιά ματιά από τους πιστούς του χώρου. Πάντα έλεγα ότι δεν υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να γνωρίσεις κάποιον αξιόλογο στο γυμναστήριο. Τι δουλειά κάνει και είναι ελεύθερος στις 5.30 και στις 6 το απόγευμα; Δημόσιος υπάλληλος; Μπα! Αυτοί, εκείνοι την ώρα έχουν ξυπνήσει από το μεσημεριανό ύπνο και τρώνε νουγκατίνα βλέποντας "Λάμψη" (whatever). Είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι με μισθό 1000, 1300 το ανώτερο σου λέω, που ζούνε με τους γονείς τους και προκειμένου να λείψουν για λίγο παραπάνω, πάνε στο γυμναστήριο.
Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της η μέρα, περνάω και μια βόλτα από τους γονείς μου ως καλή κόρη. Σκέφτομαι ότι εκεί μπορώ να ακουμπήσω λίγο την παραπονεμένη μου μουσούδα. Ώσπου με προλαβαίνει ο πατέρας και λέει "να έρχεσαι να μας βλέπεις". Μαζεύω τότε τα πράγματά μου, την τσάντα μου, το μπουφάν μου, την κομματιασμένη καρδιά μου (λείπει ένα ακόμα κομμάτι...). Ας είναι. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να πω ότι τους αγαπάω τόσο πολύ, που αν χρειαζόταν να αντιμετωπίσω την πιο δύσκολη κατάσταση για να το αποδείξω, θα το έκανα με τόλμη και κουράγιο.

Με μια σοκολάτα σχεδόν ολόκληρη φαγωμένη και παριστάνοντας την Μπρίτζετ Τζόουνς, δύο γεμάτους μήνες μετά το χωρισμό, μπορώ να πω ότι δε σε σκέφτομαι πια, είσαι ένα ενοχλητικό "μπιιιζ" στο αυτί μου. Δε με νοιάζει αν είσαι καλά, αν με σκέφτεσαι, αν πονάς, αν μετάνιωσες, αν βγαίνεις με άλλη γκόμενα...

Γαμώτο, τελείωσε η σοκολάτα!

* Βγάλατε κανένα συμπέρασμα για τα όσα διαβάσατε;