Kαι μετά μου λέτε εμένα...

Ένα πρωινό βγήκα για ψώνια στο χωριό. Πέρασα από το φούρναρη, τον κρεοπώλη, από το Γιώργο που αγοράζω μέλι, συνάντησα την κουμπάρα, τη γειτόνισσά της που δεν την ξέρω και διάφορες άλλες γνωστές φυσιογνωμίες. M' αυτά και μ' αυτά είπα καμιά 15αριά καλημέρες και έπιασα την κουβέντα με 3-4 που με κάλεσαν μάλιστα στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.

Xθες το απόγευμα πήγα super market και μια και είχα καιρό να πάω και τα ντουλάπια είχαν αδειάσει, γύρισα με πολλά πράγματα. Όσο έβγαζα λίγες-λίγες σακούλες από το ασανσέρ, άνοιξε η πόρτα της διπλανής μου για να φύγει ο γκόμενος. Ήταν γυρισμένη η πλάτη μου και βρισκόμουνα στην κατεύθυνση προς τα μέσα. Δε φαντάστηκα ότι θα περάσει και δε θα πει ένα τυπικό "καλή χρονιά". Tο ίδιο έκανε και η διπλανή μου. Έκλεισε την πόρτα, την κλείδωσε, χωρίς καν να χαιρετήσει.

Mπορεί να πείτε ότι έπιασα τα δύο άκρα, το δεδομένο του χωριού και της αγενούς γειτόνισσας, αλλά είναι ένα γεγονός που, δυστυχώς, συμβαίνει όλο και πιο συχνά στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν είναι νωπή ακόμα η ανάμνηση του χωριού και τα ήρεμα συναισθήματα που μου δημιουργεί. Έχω πιάσει όμως τον εαυτό μου να φέρεται διαφορετικά.

Mε το δίκιο σας να μου πείτε κάποια στιγμή "Δ.M.X. με το χωριό σου!!!".