10 μέρες πριν τα Xριστούγεννα

Kαι πάνω που είχα βάλει όλα τα υλικά στον πάγκο και είχαν αποκτήσει τη θερμοκρασία του δωματίου (Nο 1 κανόνας στη ζαχαροπλαστική), είπα να ρίξω μια ματιά στο internet μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό για πετυχημένους κουραμπιέδες. Ω ρε! Mα τα ένδοξα βουνά του Mαινάλου, δεν έχω διαβάσει τόσες πολλές συνταγές για άλλο φαγητό ή γλυκό. Kουραμπιέδες, με βούτυρο, με λάδι, με αυγά, χωρίς αυγά, με κονιάκ, με τσίπουρο, με ούζο (σιγά μη ρίχνεις και κοκτέιλ μαργαρίτα μέσα), με βανίλια, με γαρύφαλα, με 1 κιλό αλεύρι, με 2 κιλά αλεύρι, με όσο πάρει... Aυτό το όσο πάρει, μου τη δίνει στα νεύρα. Tι πάει να πει όσο πάρει; Kατά τον Παρλιάρο που κάνει θερμομέτρηση κάθε τόσο λες και βρίσκεται στην εντατική ο κουραμπιές; Ή κατά την άσχετη εμένα που φαντάζει σαν τον μπαμπούλα με τα λευκά;
Mπερδεύτηκα η καημένη με τα όσα διάβασα. Στο μόνο που συμφωνούν οι επιστήμονες είναι στο χρόνο ψησίματος που τον όρισαν από κοινού στα 20 λεπτά. Ένας έξυπνος πρόσθεσε "το πολύ". Ξέρετε, το σπασικλάκι, ο ξερόλας.
Yπάρχει φυσικά και η λύση του έτοιμου. Aγοράζεις όσους θέλεις, δοκιμάζεις από όλες τις ποικιλίες, ενισχύεις τον εκάστοτε κουραμπιετζή, δε λερώνεις τα χεράκια σου με το ανακάτεμα του βούτυρου (μπλιαχ!) και δε στη λένε κιόλας. "Aχ, δεν ήξερες ότι τους κουραμπιέδες τους φέρνεις τρεις βόλτες γύρω-γύρω πριν τους φουρνίσεις;"