Έχουμε αφήσει θέμα εμείς, ε; Τα σκέτα πετσά. Η Έλλη το ερμήνευσε ευγενικά λέγοντας άξεστος, απολίτιστος. Φιλενάδα, εδώ μιλάμε ανοιχτά. Μην ανησυχείς, στη δεδομένη στιγμή θα πω για την καλή σου ανατροφή, τα γαλλικά και το πιάνο. Είναι το χειρότερο αντρικό είδος που μπορεί να σου κάτσει. Ευτυχώς δεν το συναντάμε συχνά (ή όχι;).
Καθημερινά μιλάω με φίλες μου και μου εξιστορούν περιστατικά, άλλα βαριά, άλλα ελαφριά. Ο τρόπος γνωριμίας ποικίλλει. Από κοινές παρέες, τυχαία έξοδο, chat, εξόφληση λογαριασμού, μετακομίσεις, μέχρι και παραβίαση φωτεινού σηματοδότη. Δεν έχει να κάνει όμως με τον τρόπο που γνώρισες τον άλλο. Υπάρχουν συμπεριφορές, τόοοοσο ίδιες που με κάνουν να πιστεύω πως έχει κυκλοφορήσει ανάλογο εγχειρίδιο και μάλιστα είναι best seller.
Πάμε άλλο θέμα. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησα πολύ στην Αττική Οδό σε συγκεκριμένο δρομολόγιο, Αεροδρόμιο - Μεταμόρφωση. Καλά παιδιά, δεν υποβιβάζω την περιοχή, αλλά οι πιθανότητες να σου δώσουν προτεραιότητα με το αυτοκίνητο, είναι οι ίδιες με το κάνει το ίδιο ένας κάτοικος από τα Ζωνιανά!
Θέλω επίσης να εκφράσω τη ντροπή μου που για άλλη μια φορά δείχνουμε πόσο πίσω είμαστε σαν λαός σε στοιχειώδη πράγματα. Τρομάρα μας που θέλουμε και σύγχρονους αυτοκινητόδρομους. Με το που περνάς τα διόδια, δεκάδες λευκές αποδείξεις κάνουν κοντράστ πάνω στο σκληρό γκρι της ασφάλτου.
Εμείς εδώ το παρεάκι δεν κάνουμε τέτοια κακά πράγματα, έτσι δεν είναι; Και αν, λέμε αν, μας έχει ξεφύγει καμιά φορά, έχουμε μετανιώσει πικρά, έτσι δεν είναι; Έεεετσι!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
τι λέει πάλι η γλώσσα σου...δεν παλεύεσαι... έβαλες και την ψηλή στο παιχνίδι...χαμόόόός που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Βλάσσης..Ζ.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μαγεμένη βασιλοπούλα.
Αλλά αυτή η βασιλοπούλα δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία μας, οπότε την αφήνουμε κατά μέρος.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή ασήμαντη χώρα, που πίστευε οτι ήταν το κέντρο του κόσμου. Και το πίστευε αυτό όχι επειδή η ίδια η χώρα είχε "πιστεύω", αλλά επειδή οι πολίτες της είχαν γαλουχηθεί με την πεποίθηση οτι μέσα τους ρέει αδάμαστο το ζεμαστιστό αίμα του Λεωνίδα, των Μαραθονομάχων και των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης. Έτσι γεννήθηκε και η φράση "του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει", αν και ψάχνω εναγωνίως να βρω λαό στα βιβλία της ιστορίας που να έχει περάσει από περισσότερες σκλαβιές...
Η δίψα του Έλληνα να ξεχωρίσει, να αποδείξει οτι είναι πιο λεβέντης, πιο μάγκας από τον διπλανό του δεν έχει μίμηση. Ζντουπ θα συμφωνήσεις, έχοντας ζήσει και έξω, οτι τη δική μας τη λύσσα για διάκριση μόνο εδώ τη συναντάς. Όμως όταν αυτή η δίψα παντρεύτηκε την ημιμάθεια των τελευταίων τριάντα ετών, την μιζέρια του βολέματος σε μια οποιαδήποτε θέση στο Δημόσιο και τον φρενήρη ρυθμό ζωής (αυτό δεν είναι γάμος αλλά παρτούζα), τότε η συνταγή χάλασε. Και κάναμε -ως λαός- το αλματάκι πέρα από τη γραμμή που μας χωρίζει από τη γενιά των γονιών μας σε μια εντελώς νέα κοσμοθεωρία, την οποία πασπαλίσαμε με ακριβά αυτοκίνητα, εξοχικά και βίλες -χώρια τα κότερα- αλλά χάσαμε βασικά πράγματα.
Έχω διαβάσει οτι ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κρατήσει στην βραχυπρόθεσμη μνήμη πάνω από 7 πράγματα. Αν το ίδιο ισχύει και για τη συλλογική μνήμη ενός έθνους, δεν είναι να απορούμε που κοντεύουμε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε. Μένω στα Β.Π. -μην σχολιάσετε- και κάθε μέρα διασταυρώνομαι με θείτσες με Cayenne Turbo που λίγα χρόνια πριν ή παρακαλούσαν να μπουν σε μια θέση με δικαίωμα υπογραφής (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για την τσέπη) ή μαδούσαν κοτόπουλα στο χωριό στην αυλή της γιαγιάς τους... Τώρα ασφαλώς φέρονται σαν να τους ανήκει και το οξυγόνο που αναπνέω.
Μακρυγορώ. Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Οτι ο κόσμος που φτιάξαμε δεν μου αρέσει καθόλου, και οτι θα ήθελα να ζω σε ένα άλλο πιο ρομαντικό, πιο αφελή, χωρίς την κάθε γλάστρα στην τηλεόραση, χωρίς τον κάθε αλήτη/κλέφτη στην πολιτική. Αλλά εδώ είναι το ωραίο: ο κόσμος είναι το σύνολό μας. Δεν είναι κάτι επιβεβλημένο από μια ανώτερη δύναμη. Μόνοι μας το φτιάχνουμε και το λουζόμαστε. Μόνοι μας επιλέγουμε το μέλλον μας. Θυμάστε από το σχολείο την εκστρατεία των Αθηναίων στη Σικελία; Όταν πολιορκούσαν τις Συρακούσες (πράγμα χρονοβόρο και βαρετό), οι Αθηναίοι καταψήφισαν τους αξιωματικούς που απαιτούσαν πειθαρχία και ετοιμότητα, και τους άλλαξαν όποιους τους άφηναν να τεμπελιάζουν, με γνωστά αποτελέσματα. Σας θυμίζει κάτι;
Τα "σκέτα πετσά" θα τα βρίσκουμε εφεξής παντού μπροστά μας. Και τα δυο φύλα. Η πλειοψηφία ανήκει στα "πετσά".
Αλλά αυτό κάνει το λαχείο, όταν τελικά μας τύχει, να είναι ακόμη πιο πολύτιμο, ή όχι;
Συγγνώμη για όλο αυτό, παρασύρθηκα, αλλά μερικές φορές τα δάχτυλα μου κάνουν οτι θέλουν εκείνα στο πληκτρολόγιο, οτι και αν κάνω για να τα εμποδίσω.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.
Δημήτρης
Zουάου, μήπως σιγά-σιγά να αποφασίσεις για την κάρτα; Έτσι όπως πας θα βάλεις και άλλη γλώσσα και θα μου χαλάσεις το δημιουργικό. Άιντε!
xaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxa ayto den to eixa skeftei..... eimai anamesa stin 1h kai sti 2h... poia na dialexo gmt....??????????? i mia me trelainei os idea i alli os sxedio... ti boitheia tou koinou boro na exo? pos to ekane i Barbie..psifiste kai gia mena...PLEASE....
Δημοσίευση σχολίου