Μετά από δύο συνεχόμενα βράδια εξόδου, κανονικά θα είχα υλικό, όχι αστεία. Μία απορία έχω μόνο. Βγαίνουμε γιατί το θέλουμε ή επειδή πρέπει;
Δουλεύουμε γιατί πρέπει να βγάλουμε λεφτά να ζήσουμε. Αντέχουμε τον κομπλεξικό προϊστάμενο επειδή στην αντίθετη περίπτωση, θα κάνουμε δύσκολη τη ζωή μας. Πάμε στο γιατρό γιατί πονάμε (καλύτερα είμαι, ευχαριστώ). Μένουμε σε μια σχέση γιατί... που να βρίσκουμε άλλον τώρα; Κάποια καθημερινά παραδείγματα του "πρέπει".
Να σας παρουσιάσω τώρα και μερικά του "θέλω". Πάω για ποτό με το Νίκο γιατί συζητάμε διάφορα πράγματα και περνάμε καλά. Καλώ φίλους στο σπίτι γιατί κάνει κρύο και γουστάρουμε να αράξουμε. Λέω τη γνώμη μου για κάτι γιατί έχω επιχειρήματα να την υποστηρίξω.
Συμπέρασμα. Είναι που είναι η ζωή μας (των περισσοτέρων φαντάζομαι) βασισμένη στα καλούπια που έφτιαξαν κάποιοι άλλοι... Στον ελεύθερό μου χρόνο, στον λίγο, στον πολύτιμο, θέλω να καλύπτω ουσιαστικά τα κενά. Δέχομαι πως τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλους. Μπορεί να μιλάει η ζυγίσια πλευρά μου που αναζητά την αντλία των συναισθημάτων και όταν τη βρει λέει "γέμισέ το".
Μέχρι να τη βρω, πάω να αναπτύξω αγαπησιάρικες σχέσεις με τη σφουγγαρίστρα μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου