Οι πραγματικοί κερατάδες

Κυριακή πρωί, με ελληνικό καφέ και τους κουλουροκουραμπιέδες (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Το τζάκι παλεύει να μείνει αναμμένο αλλά προφανώς έχει αποκτήσει και αυτό I.Q. ή λειτουργεί με βεντιλατέρ.

Έχουμε καθίσει με τα παιδιά και χαζεύουμε φωτογραφίες από την Λαπωνία. Ποια παιδιά; Τους Μελχιόρ, Γκασπάρ και Μπαλτάζαρ. Ήρθαν νωρίτερα φέτος επειδή θα λείπω την Πρωτοχρονιά για να μου φέρουν τα δώρα μου. Στο ραδιόφωνο ακούγονται πορτογαλικά τραγούδια (έχω μια αδυναμία βλέπετε...). Μπέρδεψα τις ιστορίες.

Λοιπόν επανέρχομαι. Την επόμενη Κυριακή μην περιμένετε ανταπόκριση από το Βόρειο Πόλο. Θα σας τα ξεράσω όλα όταν επιστρέψω. Άλλωστε ποιος βγάζει τα δαχτυλάκια έξω στους -22° (ναι Μαράκι, αυτή είναι η πραγματική θερμοκρασία) για να γράψει; Γι' αυτό παραγγελίες, γράμματα, παράπονα στο χοντρό... δώστε τα πριν φύγω.

Όσες φορές αναφέρομαι σε αυτό το ταξίδι, το συνδέω με τον Άγιο Βασίλη. Είναι λόγω των ημερών. Η Λαπωνία είναι ένα προορισμός σίγουρα ιδιαίτερος, μια εμπειρία που ήθελα πάντα να ζήσω και να δω από κοντά. Για λίγο! Ο ήλιος βγαίνει ελάχιστες ώρες, οι θερμοκρασίες είναι... απίστευτα χαμηλές. Ζουν εκεί 220.000 τάρανδοι (περισσότεροι από τους ανθρώπους) που είναι κάτι σαν τα δικά μας μοσχαράκια. Τους τρώνε, πίνουν το γάλα τους, φτιάχνουν ρούχα και χρησιμοποιούν και τα κέρατα (κι εμείς).

Για τους Λάπωνες δεν γνωρίζω πολλά. Και να μάθω δηλαδή, τι έχει να πει κανείς για κάποιον που ζει σχεδόν πάντα στο σκοτάδι και στο απόλυτο ψύχος; Πολλά χάπια! Έχουν πάντως και κάτι θετικό. Είναι μειονότητα σε σχέση με τους κερατάδες (τους τάρανδους) σε αντίθεση με μας!