Σχεδόν ένα χρόνο μετά... επιστρέφω πάλι για τον ίδιο λόγο. Εσωτερικές σκέψεις, αναζητήσεις, ανησυχίες, αποτελέσματα... ότι, που θέλω να τις δημοσιεύσω για μένα! Ένας χρόνος έντονων καταστάσεων που έφεραν τρομερές ανατροπές, τουλάχιστον στη δική μου ζωή.
Ξεκίνησα να γνωρίζω τι σημαίνει να προσπαθώ για τη ζωή μου, σε ηλικία 19 χρόνων, παράλληλα με τις σπουδές μου. Για το χαρτζιλίκι, για την πλάκα μου, για το ρομαντικό της υπόθεσης. Πέρασαν 20 χρόνια όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, έκανα πρακτική (και με το παραπάνω) εργάστηκα σε 3 εταιρίες για να κάνω τη δική μου επιχείρηση. Ο δρόμος για 11 χρόνια ήταν ανηφορικός, δύσκολος μεν αλλά ένιωθα ότι οδηγούσα τζιπ με μεγάλες δυνατότητες. Άρχισα να ακούω για την κρίση πριν τη δω να εμφανίζεται όπως τα θηρία σε κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και με την ίδια επιστημονική φαντασία, το θηρίο με καταβρόχθησε!
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες που φτάσαμε έως εδώ. Όμως, είναι τόσοι πολλοί αυτοί το κάνουν, δημοσιογράφοι, οικονομικοί αναλυτές, παραρολόγοι, εφημερίδες, διάφοροι σχολιαστές, απλοί πολίτες, εξειδικευμένοι επιστήμονες που δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω κι εγώ. Η δική μου αγανάκτηση εστιάζει στο γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω ήξεραν τι θα συμβεί εδώ και αρκετά χρόνια. Ένας κράτος δε χρεοκοπεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Έχουμε ένα ταμείο που έχει Χ ευρώ και ξέρουμε ότι σύμφωνα με τα έσοδα και τα έξοδα, φτάνουν για Χ χρόνο. Απλά μαθηματικά, σωστά;
Λυπάμαι που θα το πω αλλά φοβάμαι πως την επόμενη αλλαγή προς το καλό, η γενιά μου δε θα την προλάβει. Δεν ξέρω τι να συμβουλέψω ένα παιδί να κάνει στη ζωή του. Να σπουδάσει; Να μάθει μια τέχνη; Να είναι καλός ή κακός με τους συνανθρώπους του; Να λέει ψέματα ή αλήθεια;
Δύσκολα τα πράγματα καλοί μου συμπάσχοντες!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου