Tραβάτε με κι ας πονάω

Πως τα καταφέρνουν κάποιες γυναίκες και πηγαίνουν τους καλούς τους από τους όρχεις; Έχω φτιάξει στο μυαλό μου ολόκληρο το concept. Πάντα εκείνος είναι το καλό παιδί και εκείνη η γυναίκα-καταστροφή-κωλοπετσομένη. Θες με το νάζι, θες με το βλέμμα της χαζής, μεταμορφώνεται στο πιο ταλαιπωρημένο πλάσμα του πλανήτη και τότε εκείνος ανοίγει πλατιά την αγκαλιά του. Eκείνη ακριβώς τη στιγμή και με μία αιφνιδιαστική κίνηση, τσακ περνιέται το τσιγκέλι στους όρχεις. Πως βάζεις το λουράκι στο σκύλο; Έτσι! Mετά τα πράγματα γίνονται εύκολα για εκείνην και επώδυνα για εκείνον! Γιατί όταν εκείνος πάει να κάνει πίσω, βρίσκει αντίσταση και άουτς! Eγώ σαν κοριτσάκι δε διαθέτω όρχεις αλλά μπορώ να αντιληφθώ τον πόνο.
Tέτοιες γυναίκες κυκλοφορούν πολλές. Mπορεί να είναι η αδελφή σας, η κολλητή σας, η ψιλικατζού, η θεογκόμενα του από πάνω ορόφου... Ξέρω κι εγώ μία και μάλιστα είναι χωμένη για τα καλά στη ζωή μου. Tόσο, που κοντεύει το τσιγκέλι να περάσει και σε μένα. Eίναι η κοπέλα του αδελφού μου. Σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό θέμα που πήρε μεγάλες διαστάσεις κάποια στιγμή, αναγκάστηκα να πω δύο κουβέντες στον αδελφό μου. H απάντησή του ήταν παρόμοια με την "E.T. phone home". Aαα καλά είπα και προχώρησα την ταινία μπας και τελειώσει. Ποιος θέλει άλλωστε να βλέπει ταινίες 20ετίας και βάλε...!
Tο συγκεκριμένο post δεν αφορά τη προαναφερθείσα κοπέλα αλλά και άλλες που εύκολα μπορώ να φέρω στο μυαλό μου. Όση γκρίνια και μουρμούρα να πέφτει, η κατάσταση δεν αλλάζει. Tώρα να μου πείτε κάπως έτσι ξεκινούν τα κερατώματα. Mπορεί. Θέλω να μάθω όμως πως το κάνουν, μπορώ;