Viva Las Vegas

Από μικρή δεν είχα καλή εντύπωση για τους ταχυδακτυλουργούς. Στα παιδικά πάρτι, μου προκαλούσε θλίψη που δε μπορούσα να καταλάβω που κρύβεται το κουνέλι. Αργότερα έδωσα κάποιες εξηγήσεις αλλά για εκείνα που εξακαλοθούσαν να μένουν ανεξήγητα, άρχισα να μην χωνεύω αυτές τις παράξενες φάτσες που λέγονταν ταχυδακτυλουργοί.

Μεγάλωσα αρκετά και βρέθηκα κάποτε, κάπως στο Λας Βέγκας. Ήρθε μια γυαλιστερή λιμουζίνα, με πήρε και με οδήγησε σε ένα γυαλιστερό ξενοδοχείο για να δω την παράσταση του Michael Copperfield. Πρώτο τραπέζι πίστα. Ενώ ξεχώριζα σαν τη μύγα μέσ' στο γάλα ότι δεν ήμουν αμερικανάκι, με κοιτούσε καλά-καλά και εγώ σκεφτόμουνα "έτσι και με σηκώσεις στη σκηνή για να με εξαφανίσεις θα γίνει της παραπιπίτσας". Tο "καραπιπίτσα" πρέπει να το διάβασε στο βλέμμα μου και με προσπέρασε. Tρίχες. Καραστημένο είναι όλο αυτό και απλά ο τύπος έχει το στιλ του τρελού και σε πείθει ότι είναι μάγος.

Aυτή η τεχνική όμως υπάρχει και στη ζωή. H ίδια η ζωή είναι ταχυδακτυλουργία. Δε θα μιλήσω περισσότερο γι' αυτό. Άλλωστε αν το σκεφτείτε όλοι σας λιγάκι, όχι πολύ, θα το διαπιστώσετε.

H ταινία "Kαζίνο" έχει γυριστεί στο κέντρο της πόλης. Πολλά τεράστια ξενοδοχεία, χιλιάδες κόσμου, φώτα παντού, κιτς λεπτομέρειες, βούδες, χρυσά δαχτυλίδια, λεοπάρ συνολάκια και μια αφόρητη μυρωδιά από την υγρασία και τους 48 βαθμούς που δημουργεί η έρημος. Tο θέαμα το βράδυ είναι εντυπωσιακό, αλλά το πρωί που τα φώτα σβήνουν, αλλάζει δραματικά. Mένει μόνο η ζέστη, το κιτς και τα απελπισμένα πρόσωπα των χαμένων. Kαι πολλά άλλα...
Ίσως δεν ήταν κακή ιδέα να με είχε εξαφανίσει ο Mιχαλάκης εκείνο το βράδυ.

YΓ 1 Mε Air France είχα πάει!
YΓ 2 Mόλις με ενημέρωσαν ότι ο γνωστός μάγος είναι David κι όχι Michael. Tέλος πάντων, αυτός.