7 Μαΐου 2009

Ακίνδυνα πράγματα

Η απόφαση να δημιουργήσω το blog ήταν αρχικά προτροπή της μίας κολλητής μου. Το να γράφεις χειρόγραφα δεν είναι εύκολο πράγμα. Στις 4-5 λέξεις κουράζεται το χέρι μου, χαλάνε τα γράμματά μου, εκνευρίζομαι και στο τέλος χάνω και τον ειρμό.
Με το σκεπτικό της δημοσιοποίησης άλλωστε δημιουργείται παράλληλα και η ανασφάλεια αν θα αρέσουν τα όσα γράφω, αν ενδιαφέρουν κανέναν οι δικοί μου προβληματισμοί και γι' αυτό επέλεξα το συγκεκριμένο όνομα.
Ένας ακόμα τεράστιος φόβος είναι τα ορθογραφικά λάθη. Τη στιγμή που έφυγε ο κάλος από το μέσο δάκτυλο του δεξιού μου χεριού, αγχώνομαι αν γράφω σωστά ακόμα και το όνομά μου. Ποιος εγώ, που θυμάμαι ακόμα το πολυτονικό σύστημα! Θέλοντας κάποιοι να με παρηγορήσουν, μου λένε ότι συμβαίνει αυτό σε όσους επεξεργάζονται κείμενα ηλεκτρονικά. Ναι, καλά!
Και επειδή στη λίστα των αναγνωστών υπάρχουν κειμενογράφοι, αναλυτές νεολογίας, σύντεκτοι, η καθηγήτριά μου η κα Τσώλη, φιλόλογοι, αληθινές κούκλες Barbie και δεν συμμαζεύεται, ώπα παιδιά, για να χαλαρώσουμε γίνεται όλο αυτό, ναι;

Ο σκύλος δε δαγκώνει. Απλές, χαριτωμένες κουβεντούλες θέλω να κάνω, να πω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι, χωρίς να θέλω να τρομάξω κανέναν. Ακούς εσύ; Αν είναι να δούμε την τελεία να μεγαλώνει και να μετατρέπεται σε τεράστια μπάλα που κινείται απειλητικά κατά πάνω μας, γράφε με κεφαλαία καλύτερα για να την αποφεύγεις.

Αν είναι να κάνουμε τα απλίπλοκα πολύπλοκα... (δικό σου) ΔΜΧ;

Δεν υπάρχουν σχόλια: