7 Μαΐου 2009

7 Mαίου 2008

Αυτή τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ως την πιο θλιβερή, άδικη, ανεξέλεγκτη κατάσταση που θα μπορούσα να αντιμετωπίσω ποτέ. Το απότομο πέρασμα από την ολοκλήρωση στο απόλυτο τίποτα. Ένα χρόνο μετά, ομολογουμένως το αντιμετωπίζω όσο πιο ψύχραιμα γίνεται. Άρπαξα τα πινέλα της ζωγραφικής μετά από 15 χρόνια σχεδόν και δημιούργησα την ανθρωποειδή όψη της πίκρας. Αποχρώσεις του μαύρου και του μωβ σημειολόγησαν τη μορφή με το περιεχόμενό της. Το χέρι πήγαινε από μόνο του σα να έπαιρνε εντολές κατ' ευθείαν από την καρδιά και όχι από τον εγκέφαλο.

Κάθε εμπόδιο για καλό... έχω την καλύτερη ερμηνεία γι' αυτό το γνωμικό.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

είμαι εδώ...Ζουάου

zdoup είπε...

Tο ξέρω... το νιώθω.

Ένας φίλος μου αγόρασε σπίτι ακριβώς στο λιμάνι του Πειραιά, εκεί που φεύγουν τα καράβια για Kρήτη. Mια έτσι κάνω και πηδάω στο καράβι. Δεν το 'χω και πολύ εγώ, ξέρεις!!!

Ανώνυμος είπε...

όλο λόγια είσαι... 18 του μηνού (για να μην πω πάλι μηνα και παρεξηγηθώ) να είσαι επαε...

zdoup είπε...

Eσένα το μυαλό σου σε κάποιο μήνα είναι. Mην, μην, μην πεις τίποτα. 18 ε; τουτουνού; Xαρώτο!!!