Κάπως έτσι τη βλέπω τη ζωή μερικές φορές. Πίνεις, τρως, τα σπας, κάνεις ζημιές και στο τέλος, τώρα, αύριο, σε 10, σε 100 χρόνια, πληρώνεις το λογαριασμό. Και επειδή το να τα σπάσεις προϋποθέτει μπουζουκλερί, κάτι που έχω κάνει 1-2 φορές στη ζωή μου και αυτές με το ζόρι, να ξεκαθαριστώ.
Εννοώ καλές και κακές επιλογές, ρίσκα, ανασφάλειες, ανωτερότητες, μικροπρέπειες, σαρκασμοί, μεγαλοψυχίες, τα πάντα, γιου νόου. Και όλα αυτά σε ένα σύμπλεγμα ανθρώπινων συμπεριφορών, καταστάσεων και timing. Εσύ να νομίζεις πως βρίσκεσαι ένα βήμα μπροστά και οι άλλοι να λένε "κοίτα το μαλάκα τι κάνει". Και ποιος ορίζει και κρίνει τι είναι το σωστό; Και πότε;
Σταμάτησα για λίγο, είχα κουραστεί πολύ το τελευταίο τρίμηνο. Κοιτάω πίσω και βλέπω πολλούς από εκείνους που κάποτε προχωρούσαμε μαζί. Ευτυχώς κάποιοι άλλοι είναι κοντά μου. Και μέσα σε αυτούς κι εσύ. Με ανακούφιση ακούω να μου λες "Πάμε; Έχω πληρώσει".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου