Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα η σημερινή. Το μεσημεριανό διάλειμμα δεν ήταν και τόσο ευχάριστο, αφού συνοδεύσαμε το θείο Γιάννη στην τελευταία του κατοικία. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που είδα το θάνατο σαν ξεκούραση, χωρίς "γιατί;". Έζησε 90 καλά χρόνια και μακάρι να φτάσουμε κι εμείς σε αυτό το σκορ.
Το θέμα όμως δεν είναι ο θείος. Είναι το "δήθεν" που κυριαρχεί στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να επανεξεταστεί η ανθρωπολογική ορολογία. Με βόλεψε μια χαρά να γυρίσω σφαίρα στο γραφείο και να μην συνεχίσω στο γλέντι που συνηθίζεται να ακολουθεί. Τόση αγάπη και ζεστασιά πια, δεν την αντέχω. Τσουρουφλίστηκα!
Αν και ξεκίνησα την προκείμενη ανάρτηση με σκοπό να καταφύγω σε σοφιστείες, ωστόσο θα παραμείνω στο τετριμμένο ΔΜΧ από σεβασμό και μόνο στις άγιες μέρες που έρχονται.
Ευλόγησον.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου