Μπαζοδουλειές 1

Επιτέλους, το πρώτο Σαββατοκύριακο στο χωριό. Μετά από πολλού...ους μήνες επισκευών που κανονικά θα κρατούσαν μόνο δύο, έφτασε η στιγμή των μπαζοδουλειών. Ναι, μη φαντάζεστε ότι χαζεύαμε το ψωμί του Σκαρπέλου να σιγοκαψαλίζεται στη φωτιά. Όσο κι αν είναι καθαρός ο αέρας του Μαινάλου, τα ρουθούνια μας γέμισαν από την εισπνοή της σκόνης.
Παρ' όλα αυτά η γαλήνη και η ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου, σε γεμίζουν ευεξία και ενθουσιασμό.

Είναι προτιμότερο να στηρίζουμε την κληματαριά με τον κο Παρασκευά, τον γείτονα (805 ετών περίπου) που ήρθε απρόσκλητος για να βοηθήσει, από το να πίνω έναν ακόμα καφέ στην ηλιόλουστη πόλη. Κι εδώ έχει ήλιο αλλά η θερμοκρασία είναι μόλις 6 βαθμοί αφού χθες το βράδυ, χιόνιζε. Σε απόσταση 10 λεπτών με το αυτοκίνητο μπορώ να αγγίξω το φρεσκοστρωμένο χιόνι.

Πως άλλαζουν τα "θέλω" των ανθρώπων όμως! Όταν ήμουνα παιδί, ο ερχομός στο χωριό ήταν μαρτύριο. Εδώ καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος πραγματικά δεν υπάρχει. Πήγαινα δύο βόλτες στο δασάκι, μία με τα πόδια και μία με το ποδήλατο, ενδιάμεσα έπινα μια γκαζόζα στο καφενείο, ξυπνούσα τον παππού από το μεσημεριανό ύπνο και είχε περάσει μόλις μία ώρα. Τώρα, αυτό το φρενάρισμα του χρόνου, με ξεκουράζει, με συμφέρει ίσως. Νιώθω ότι μεγαλώνω μεν, πιο αργά δε.

Όλα τα παραπάνω είναι ο νέος τρόπος ζωής που επιλέγω να ζήσω. Μερικές μέρες σε σκηνικό μεγαλούπολης, στον πολιτισμό, στη βαβούρα, στα κοσμικά και τις υπόλοιπες σε ένα εναλλακτικό life style. Το wi-fi καμπάνα στην πλατεία του χωριού, ενώ δίπλα μου στο καφενείο, συζητάνε δύο λέγοντας "εϊ ντα". "Χα" του απαντάει ο άλλος. Εγώ δεν κατάλαβα, αλλά αυτοί συνεννοήθηκαν μια χαρά.

Συμπέρασμα: η ικανοποίηση ορίζεται από τις επιλογές που κάνουμε εμείς και όχι από τις συνθήκες που δημιουργούν οι άλλοι.