Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Αν ήμουν Θεός για μια μέρα; Θα προκαλούσα ένα παγκόσμιο σοκ ταυτόχρονα για να αγκαλιάσουμε το διπλανό μας, έστω και για λίγο, έστω και από φόβο.
Συχνά θυμάμαι το βράδυ που έκανε το μεγάλο σεισμό στην Αθήνα, το 80κάτι, παιδάκι ήμουνα και δεν καταλάβαινα γιατί βγήκαμε όλοι στους δρόμους τέτοια ώρα. Ανάψαμε φωτιά για να ζεσταθούμε, κοιμηθήκαμε όλοι οι φίλοι στο αυτοκίνητο, υπήρχε μια ενωτική ατμόσφαιρα. Όλα αυτά στην παλιά μου γειτονιά.

Αν ήμουν Θεός για μια μέρα; Θα εξαφάνιζα όλα τα χρήματα από τη γη και θα καλούσα όλο τον κόσμο σε έναν ίσο αγώνα επιβίωσης. Τα μοναδικά εφόδια θα ήταν το μυαλό, οι ικανότητες και η αντοχή. Να δω τους φλούφληδες των πλούσιων προαστίων να ζητούν βοήθεια. Και τότε να δούμε αν θα ξαναπαρκάρουν σε ράμπα αναπήρων.
Πραγματικά πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μπει ποτέ σε λεωφορείο. Είναι οι ίδιοι που στο φόβο του κόμπλεξ, όταν τους ρωτάς "που μένεις;" απαντούν "στο Γκολφ της Γλυφάδας" λες και το γκολφ είναι κάποιος προσδιορισμός. Μιλούν σε μίσος για τους Αλβανούς, χαίρονται μόνο τα αγαθά που τα έχουν πληρώσει ακριβά και σχεδόν όλοι είναι δυστυχισμένοι.

Δεν τους ζηλεύω, καθόλου. Ούτε Θεός είμαι.