Η συνάντηση με το χοντρό

Εκείνο το απόγευμα μου είπε η Μαρία ότι ήθελε να καθαρογράψει το γράμμα που θα έδινε στον Άη Βασίλη. Ποιο γράμμα; Μα δίνουμε κι εμείς γράμμα; Προς στιγμήν σκέφτηκα να τον πιάσω από την καλοχτενισμένη γενιάδα και να του τα χώσω για τις φορές που με ξέχασε. Τελικά αποφάσισα να του τα γράψω και ό,τι βγει.
Πρωί-πρωί την άλλη μέρα, κατεβαίνω στην τραπεζαρία, βάζω ένα φλυτζάνι καφέ και άρχισα να γράφω σε ένα επιστολόχαρτο του ξενοδοχείου. Το ύφος μου σοβαρό, λες και θα πήγαινα για interview. Κατάθεση ψυχής, ξέσπασμα, εξομολόγηση... όπως και να το πω, μου έκανε καλό.
Όταν τον συνάντησα, η διάθεσή μου άλλαξε. Ένας γλυκούλης, τρυφερός Άη Βασίλης, ίδιος με αυτόν στις ζωγραφιές. Κοντοστάθηκα για λίγο μέχρι να νιώσω άνετα. Μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω και πήρε τα γράμματα που κρατούσα στο χέρι μου. Ήξερα ότι ήταν ντυμένος για το σκοπό αυτό, για να ξεγελάσει τα μικρά παιδιά. Κι όμως εκείνη την ώρα, έγινα κι εγώ παιδί και είπα "υπάρχει τελικά".