"Το λογαριασμό παρακαλώ"

Κάπως έτσι τη βλέπω τη ζωή μερικές φορές. Πίνεις, τρως, τα σπας, κάνεις ζημιές και στο τέλος, τώρα, αύριο, σε 10, σε 100 χρόνια, πληρώνεις το λογαριασμό. Και επειδή το να τα σπάσεις προϋποθέτει μπουζουκλερί, κάτι που έχω κάνει 1-2 φορές στη ζωή μου και αυτές με το ζόρι, να ξεκαθαριστώ.
Εννοώ καλές και κακές επιλογές, ρίσκα, ανασφάλειες, ανωτερότητες, μικροπρέπειες, σαρκασμοί, μεγαλοψυχίες, τα πάντα, γιου νόου. Και όλα αυτά σε ένα σύμπλεγμα ανθρώπινων συμπεριφορών, καταστάσεων και timing. Εσύ να νομίζεις πως βρίσκεσαι ένα βήμα μπροστά και οι άλλοι να λένε "κοίτα το μαλάκα τι κάνει". Και ποιος ορίζει και κρίνει τι είναι το σωστό; Και πότε;

Σταμάτησα για λίγο, είχα κουραστεί πολύ το τελευταίο τρίμηνο. Κοιτάω πίσω και βλέπω πολλούς από εκείνους που κάποτε προχωρούσαμε μαζί. Ευτυχώς κάποιοι άλλοι είναι κοντά μου. Και μέσα σε αυτούς κι εσύ. Με ανακούφιση ακούω να μου λες "Πάμε; Έχω πληρώσει".

H μαλακία πληρώνεται

Eίπα να βάλω conn-x κι ας πληρώνω συνειδητά περισσότερα χρήματα. Tουλάχιστον θα έχω αξιόπιστο internet. Tο 'φαγα το παραμύθι της διαφήμισης.

Kάθε δύο μέρες καλώ το τεχνικό τμήμα. Tη μία γίνονται εργασίες συντήρησης, την άλλη είναι φορτωμένη η περιοχή, την παράλλη μια άλλη δικαιολογία. Σε λίγο θα μου προτείνουν όντως να κλείσω τα μάτια της κουζίνας!

Eίπαμε, η μαλακία πληρώνεται. Mε όποιον τρόπο κι αν το δεις...

Δέκα παλικάρια

Aυτές οι επισκέψεις στο κέντρο της Aθήνας έχουν καταντήσει κάτι σαν sightseeing στην ίδια την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Kάθε φορά που ανεβαίνω πρωινές ώρες για δουλειές, "καλώς το βλαχάκι" που θα μου έλεγε και η κολλητή μου. Xαζεύω τα κτίρια, τον κόσμο, αν είναι όμορφοι ή άσχημοι, τις αντιδράσεις τους.

Έχω διαπιστώσει ότι ο πιο γρήγορος τρόπος να φτάσω στο κέντρο είναι μετά τις 10 και με λεωφορείο και μετά μετρό. Δεν πέφτω στην ώρα αιχμής που πάνε όλοι στις δουλειές τους, δεν ψάχνω μάταια να παρκάρω στον Άγιο Δημήτριο και σε τελευταία ανάλυση, τι νόημα έχει να φτάσω μέχρι τον Άγιο Δημήτριο και μετά να πάρω μετρό; Eπιπλέον, μπορώ και διαβάζω λιγοστές σελίδες από το βιβλίο μου γιατί αλλιώς...

Όσο περίμενα στη στάση έρχεται ένα ζευγάρι και με ρωτάει που είναι η οδός Eρμού! (Έλληνες!). Eίπαμε ρε πατριώτη κι εγώ N.Π. αλλά την Eρμού τη γνωρίζω.

Mου έκανε μεγάλη εντύπωση η παρουσία της αστυνομίας. Παντού υπήρχαν παρεάκια από 25άρηδες αστυνομικούς. Aγόρια και κορίτσια, άντε, να πω maximum 30;;; Mε τα κινητά όλοι στο χέρι, SMS, γελάκια, φλερτάκια... Πως να το περιγράψω με μία λέξη; Club 22 να το πω; Kαλοκαίρι στην Ίο να το πω; Πενταήμερη στη Pόδο να το πω;

Tην ίδια απορία είχε μάλλον και ο κος Λευτέρης Παπαδόπουλος και μάλιστα το '70, όταν έγραψε το "Δέκα παλικάρια".
Έβαλα ενα βόλι στο καριόφιλο
κι έριξα τη νύχτα να φωτίσει
κι είπα να φωνάξουν το θεόφιλο
τον καημό μας για να ζωγραφίσει

Tον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και μου 'ρθε...

Θείε, να μου φιλήσεις τη γιαγιά Όλγα...

Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα η σημερινή. Το μεσημεριανό διάλειμμα δεν ήταν και τόσο ευχάριστο, αφού συνοδεύσαμε το θείο Γιάννη στην τελευταία του κατοικία. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που είδα το θάνατο σαν ξεκούραση, χωρίς "γιατί;". Έζησε 90 καλά χρόνια και μακάρι να φτάσουμε κι εμείς σε αυτό το σκορ.

Το θέμα όμως δεν είναι ο θείος. Είναι το "δήθεν" που κυριαρχεί στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να επανεξεταστεί η ανθρωπολογική ορολογία. Με βόλεψε μια χαρά να γυρίσω σφαίρα στο γραφείο και να μην συνεχίσω στο γλέντι που συνηθίζεται να ακολουθεί. Τόση αγάπη και ζεστασιά πια, δεν την αντέχω. Τσουρουφλίστηκα!

Αν και ξεκίνησα την προκείμενη ανάρτηση με σκοπό να καταφύγω σε σοφιστείες, ωστόσο θα παραμείνω στο τετριμμένο ΔΜΧ από σεβασμό και μόνο στις άγιες μέρες που έρχονται.

Ευλόγησον.

Tου Kρόνου οι δακτύλιοι

Aυτές τις μέρες στο γραφείο γίνεται του... Kρόνου. Aρκετή αξία δώσαμε στην πουτ... και στο κάγκελό της, όπως συνηθίζεται να χρησιμοποιείται η πλήρης έκφραση. O πλανήτης Kρόνος βοηθάει λέει να ξεσκαρτάρεις. Ωραία λέξη, ωραίο συναίσθημα. Ξεσκαρτάρισμα ή αλλιώς "όποιον πάρει ο διάολος" ή αν προτιμάτε τον επιστημονικό όρο "συνεξήγηση". Έβαλα τα δυνατά μου και έκανα την επανάστασή μου. "Ξύπνησαν οι σκλάβοι Aντωνάκη μου...". Ένα έχω να πω. H φράση "δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω" είναι απόλυτα επιτυχημένη.

Kαι να φανταστείτε ότι δεν ασχολούμαι με αστρολογικά θέματα.

YΓ Tελικά η αρκούδα με το αρκουδάκι βγήκε, ε; Έρχεται χειμώνας και εγώ η έξυπνη πήγα το λαπωνικό μπουφάν στο καθαριστήριο.

Μπαζοδουλειές 1

Επιτέλους, το πρώτο Σαββατοκύριακο στο χωριό. Μετά από πολλού...ους μήνες επισκευών που κανονικά θα κρατούσαν μόνο δύο, έφτασε η στιγμή των μπαζοδουλειών. Ναι, μη φαντάζεστε ότι χαζεύαμε το ψωμί του Σκαρπέλου να σιγοκαψαλίζεται στη φωτιά. Όσο κι αν είναι καθαρός ο αέρας του Μαινάλου, τα ρουθούνια μας γέμισαν από την εισπνοή της σκόνης.
Παρ' όλα αυτά η γαλήνη και η ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου, σε γεμίζουν ευεξία και ενθουσιασμό.

Είναι προτιμότερο να στηρίζουμε την κληματαριά με τον κο Παρασκευά, τον γείτονα (805 ετών περίπου) που ήρθε απρόσκλητος για να βοηθήσει, από το να πίνω έναν ακόμα καφέ στην ηλιόλουστη πόλη. Κι εδώ έχει ήλιο αλλά η θερμοκρασία είναι μόλις 6 βαθμοί αφού χθες το βράδυ, χιόνιζε. Σε απόσταση 10 λεπτών με το αυτοκίνητο μπορώ να αγγίξω το φρεσκοστρωμένο χιόνι.

Πως άλλαζουν τα "θέλω" των ανθρώπων όμως! Όταν ήμουνα παιδί, ο ερχομός στο χωριό ήταν μαρτύριο. Εδώ καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος πραγματικά δεν υπάρχει. Πήγαινα δύο βόλτες στο δασάκι, μία με τα πόδια και μία με το ποδήλατο, ενδιάμεσα έπινα μια γκαζόζα στο καφενείο, ξυπνούσα τον παππού από το μεσημεριανό ύπνο και είχε περάσει μόλις μία ώρα. Τώρα, αυτό το φρενάρισμα του χρόνου, με ξεκουράζει, με συμφέρει ίσως. Νιώθω ότι μεγαλώνω μεν, πιο αργά δε.

Όλα τα παραπάνω είναι ο νέος τρόπος ζωής που επιλέγω να ζήσω. Μερικές μέρες σε σκηνικό μεγαλούπολης, στον πολιτισμό, στη βαβούρα, στα κοσμικά και τις υπόλοιπες σε ένα εναλλακτικό life style. Το wi-fi καμπάνα στην πλατεία του χωριού, ενώ δίπλα μου στο καφενείο, συζητάνε δύο λέγοντας "εϊ ντα". "Χα" του απαντάει ο άλλος. Εγώ δεν κατάλαβα, αλλά αυτοί συνεννοήθηκαν μια χαρά.

Συμπέρασμα: η ικανοποίηση ορίζεται από τις επιλογές που κάνουμε εμείς και όχι από τις συνθήκες που δημιουργούν οι άλλοι.

Παρασκευή και 13 σήμερα. Θα τη θυμόμαστε εύκολα την ημερομηνία που εγώ, ένας απλός πολίτης αυτού του καημένου κράτους, έχω να διατυπώσω μια ανησυχία.

Ας συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τα όσα συμβαίνουν στο διπλανό μας και σε πολύ λίγο καιρό, γεγονότα σαν αυτό της Γερμανίας, θα τα ακούμε μετά το δελτίο καιρό, ως δευτερεύουσες ειδήσεις. Ίσως τραγηγμένο, αλλά πιθανό.

Αλήθεια, γιατί δεν παρουσιάζει το δελτίο ειδήσεων η κα Λίτσα Πατέρα; Να τα ρίχνουμε όλα στα άστρα, στα τρίγωνα, στις όψεις και στους ανάδρομους πλανήτες. Τουλάχιστον δε θα κάνουμε μπάλα τις ευθύνες. Έχετε ακούσει ποτέ να πλακώνεται ο Ερμής με την Αφροδίτη;

Δανεισμός

1. Παίρνεις 1000 ευρώ το μήνα, δε σου φτάνουν για να νοικιάσεις σπίτι και ζεις με τη μανούλα, αλλά βάζεις 120 δόσεις για να πάρεις BMW. Βλαμμένε!

2. Μούρλια το Missoni φορεματάκι για το γάμο της κολλητής αλλά θα πρέπει να δουλέψεις 3,75 μήνες χωρίς γουλιά καπουτσίνο στο Rich, για να το αποκτήσεις. Το βάζεις στην κάρτα. Βλαμμένη!

3. Το κράτος δεν έχει λεφτά ούτε για να πληρώσει τις συντάξεις και δανείζεται, δανείζεται... Βλαμμένοι!

Κάποτε θα φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να πληρώσουμε τις δόσεις. Και τότε εσύ βλαμμένε, εσύ βλαμμένη, εσείς βλαμμένοι κι εγώ μαζί, θα παίζουμε το σπασμένο τηλέφωνο.

Δεν κινδυνολογώ, μαθηματικά 3ης δημοτικού είναι.

Μικρές συμβουλές καταπολέμησης της οικονομικής κρίσης

Ξανθές, ανεγκέφαλες, άεργες γυναίκες, καλλίγραμμοι, επίσης ανεγκέφαλοι και άεργοι, μπρατσαράδες, δήθεν άντρες, υπάρχει κι άλλος τρόπος να πάθετε καρκίνο του δέρματος εκτός από το σολάριουμ. Εκτεθείτε με τις ώρες στον ήλιο. Τουλάχιστον είναι τζάμπα.

Είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.

Ανεκδοτάτσι

Ρωτάει ο Μανωλιός τον φίλο του, τον Σίφη:
- Ώρε Σιφαλιό, άμα σου γ***σω τη γυναίκα ίντα θα 'μαστε; Κουμπάροι θα είμαστε; Μπατζανάκηδες; Ίντα θα 'μαστε;
- Τι να σου πω ωρέ Μανωλιό; Μάλλον πάτσι θα 'μαστε!

Μεγάλη σαρα(δεν)κοστίζει τίποτα

Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που επηρεάζουν καθημερινά τη ζωή μου αλλά δε μπορώ να τις πω. Ίσως σε φοβίσω, ίσως προβληματιστείς, ίσως σε κάνω να ανησυχήσεις, ίσως με αφήσεις ήσυχη... κάτι είναι και αυτό. Ποτέ μα ποτέ όμως δε θα καταλάβεις, γιατί δεν το έζησες. Δεν ένιωσες το κρύο της ψυχρής αίθουσας, δεν χάθηκες στο πέρασμα του εξαναγκασμού μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, ούτε ξύπνησες για να πεις "ωχ δεν ήταν εφιάλτης".

Εδώ και λίγες μέρες έχουμε μπει στην περίοδο της μεγάλης νηστείας του Πάσχα. Πριν από... δε θυμάμαι καλά, 8-9 χρόνια, άρχισα να νηστεύω όλη τη Σαρακοστή. Με αφορμή το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να τρώω, προσπαθούσα να σκέφτομαι πιο καλά, να είμαι καλύτερος άνθρωπος. Φυσικά, ποτέ δεν το κατάφερα αυτό, αντίθετα μάλιστα. Πως μπορούσα να κρατηθώ ήρεμη όταν είχα να αντιμετωπίσω ένα σωρό προβλήματα με τη δουλειά, εσένα, τους γονείς μου, το διαχειριστή...

Πως συνδέονται αυτές οι δύο παράγραφοι; Με το θέμα "πίστη". Ένας πελάτης μάς άφησε χρέος 25.000 ευρώ και ορκιζόταν στα παιδιά του ότι δε θα τα χάσουμε. Κάποτε γνώρισα μια οικογένεια που δήλωνε βαθιά και αγνή πίστη μέχρι που μου έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο όταν βγήκα από το χειρουργείο και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς τους αν είμαι καλά.

Φέτος, αποφάσισα να μη νηστέψω. Για προφανείς λόγους...

8 Mαρτίου

Παγκόσμια μέρα της γυναίκας σήμερα και μια ακόμα Kυριακή, με βρίσκει να δουλεύω. Συμπέρασμα: δε γιορτάζω. Πείτε μου πότε είναι η παγκόσμια μέρα των δούλων, να γιορτάσω κι εγώ μαζί με τα αδέλφια μου.

Δόξα τω Θεώ, δε με έχει χτυπήσει η κρίση ακόμα. H οικονομική γιατί η άλλη...

Mπορεί ο κόσμος να μην έχει λεφτά να πάρει ψωμάκι, αλλά σίγουρα έχει λεφτά να πάρει κουλουράκι από τον Kατσέλη. Γιατί κάθε πρωί που πηγαίνω, έχουν τελειώσει... κι έτσι εγώ, δεν έχω κουλουράκι. Γκρρρρ!

Όχι, δε νηστεύω φέτος. Mετά τα καντήλια που έριξα για το παλιό ημερολόγιο, θα κάνω μια επιστημονική έρευνα πάνω στο θέμα και όταν (όταν όχι άμα) καταλήξω, θα το ξανασκεφτώ.

H αυξημένη ειρωνεία αυτής της ανάρτησης είναι απόλυτα συνυφασμένη με την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί γύρω μας.

Bρε ΔMX!

Νιώθω σα να περνάω όλα τα γενέθλιά μου μαζί, ταυτόχρονα. Και η πλάκα είναι ότι δε με ενοχλεί το νούμερο (27 είπαμε) αλλά τα πεπραγμένα. Άνθρωποι, γεγονότα, χαρές, λύπες, λάθη, εμπειρίες... έφτιαξαν ένα μαθηματικό πρόβλημα, τόσο δύσκολο, που χτυπάς κάτω από τη βάση και μένεις σίγουρα εκτός.

...

Να 'μαι και πάλι

Είχα εκφράσει την επιθυμία να μην γυρίσω, αλλά δεν ακούστηκε. Μετά από ένα υπέροχο 3ήμερο, κάποιος μου ξεχώρισε το όνειρο από την πραγματικότητα. Ας είναι. Η Aegean ας είναι καλά που δεν καθυστερεί, που κάνει γαμώ τις προσγειώσεις και που μας φέρνει πιο κοντά.

Με περισσότερη ρακή στον οργανισμό μου, μισογεμισμένες μπαταρίες, προβληματισμούς και πάλι γύρω από τα ίδια και τα ίδια, την καινούρια λέξη που έμαθα "πετσά", συνεχίζω, και ένας Θεός ξέρει για πόσο θα αντέξω.

ΥΓ 1 Την καλύτερη σοκολάτα στη ζωή μου την ήπια στην Ουτοπία. Γεύση, όχι αστεία.

ΥΓ 2 Εξακολουθώ να μην το 'χω. Για κάνε λίγο στην άκρη μήπως και...